The Doctor is IN💙

Forbearance

Jema's POV

After lumabas ni Tots ng room ni Ced ay balik sa dati ang mga tao. Yun ay ang kainan at kulitan. Medjo awkward kasi ang atmosphere kanina. Mafefeel mo talaga ang tension at ang pagiging uncomfortable ng lahat. But it's all in the past naman so we should all forget and forgive.

Babe, you okay? She asked while intertwining our fingers. She noticed cguro na ang tahimik ko since kanina kaya she's asking. Simple sweet gesture lang niya kilig na kilig naman ako. Namiss ko talaga siya.

Oo naman babe. I'm fine, ikaw talaga. Ikaw nga dapat tinatanong ko? Ikaw kaya ang pasyente. I laugh at her. Pano ba naman, ako ang tinatanong eh siya ang pasyente. Pero somehow it crossed my mind, kung ano ba talaga ang tinatanong niya but I shrugged it off na lang.

Good, I just wanna make sure. Tahimik mo kasi. I was right, pansin nga niya ang pananahimik ko. Lately kasi ang dami kung iniisip. There's the Resto, Café, Celine at isama mo pa sina Deanna at Tots.

I love you babe. I kissed her forehead and caressed her cheeks.

I love you too babe. She replied while kissing our intertwined hands.

Landiiiiiiiii sigaw naman ng barkada. It seems like pinagmamasdan lang pala kami nila.

Tawanan naman kaming lahat. I miss this atmosphere. I was busy taking care of Celine when I received a text message galing sa isang staff ko sa café.

< Caffeine Hub Staff >
  Ma'am Jema, magandang hapon po. Pasensya na sa po sa storbo. Pero may konting problema mo tayo sa café na kailangan po ang presensya mo. Maraming salamat po.

Babe, I need to go sa café now. May minor problem kasi that needs my presence. Pagpapaalam ko ky Celine. Agad naman nagbago ang kanyang facial expression which means ayaw niya akong umalis.

Di ba pwede iba na lang? She plead. Pano ba to. Ang hirap iwan.

I'll make it quick lang babe. Then after ko dun dito ako mag sleep. How does it sound? So I bribe her na lang para pumayag. Which is effective naman.

Hmmm. Sounds good. Okay, ingat ka. Careful when driving babe. She's smiling na and She reminded me to be extra careful.

Nagpaalam na din ako kina tito at tita pati na rin sa barkada. Mamaya na dw sila uuwi.

It took me 30 minutes para marating ang café. Agad akong nag park at deretsong pumasok sa café.

Good evening po maam. Pasensya na po sa abala. Bati sa akin ng isa sa mga staff ko.

Good evening din. It's okay. What seems to be the problem? Sagot ko naman sabay upo sa stool sa may counter.

Maam si Mae po kasi biglang nahimatay kanina kaya dinala namin kaagad sa hospital, tapos po Si Carlo nag undertime kasi manganganak na po asawa niya, si ate Lisa naman po di nakapasok kasi may sakit. Mahabang paliwanag sa akin ng staff ko. Halatang pagod na ang mga ito at nag-aalala sa mga kasama.

In short? Kulang ng tao? Pabirong sagot ko naman sabay tawa kaya napatawa na lang din sila.

Maam naman. Opo maam. Kulang po tayo ngayon. Nakangiting sagot nila. Kahit halagang pagod na ang mga ito smile parin.

Ganito na lang, maaga tayong mag sasara ngayon. Buti na lang at Sunday bukas pwede tayong magsara para makapag pahinga na din kayo. It's a win win solution. Maaga silang makakauwi, maaga din akong makakabalik ng hospital. Tsaka makakapag pahinga din sila bukas. Usually kasi pag sunday ay half day lang kami 10am to 3pm lang.