ပို၍...ပို၍ (၁၁)

1.5K 90 0
                                    

အခင္းျဖစ္ပီး(၉)နာရီ!!!အခ်ိန္အားျဖင့္ မနက္(5:00)am!!

မ်က္လံုးအိမ္တစ္ခ်က္လႈပ္သြားပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္လိုက္တာနဲ႔ ပထမဦးဆံုး ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာက်က္အျဖဴေရာင္ေၾကာင့္ အိမ္မဟုတ္။

ငါဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္၊မူးေဝေနတဲ့ေခါင္းကိုေျဖးေျဖးခ်င္းကိုင္ရင္း ထလိုက္ေတာ့ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကလူေတြ၊အမ္ Papiiiေရာ။

"သခင္ေလး"

"ယကၡ Papiiiေရာ"

"သခင္က ဟိုဘက္ခန္းမွာပါ"

"ငါေမ့ေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာပီလဲ"

"(၈)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာပါပီ သခင္ေလး ဆရာဝန္ကေဆးသြင္းထားတာေၾကာင့္လဲမႏိုးတာပါ"

"Operation ေကာ"

"ေျပပါတယ္ သခင္ေလး မနက္(၃)နာရီကတည္းကပီးလို႔ လိုအပ္တာေတြ လုပ္ပီး အစ္ကိုေလးမိုးေျမတို႔ေစာင့္ေပးေနပါတယ္"

လက္မွာတပ္ထားတဲ့ ေဆးအိတ္ခ်ိတ္ထားရာ တန္းကိုပါတြန္းရင္း ေဘးအခန္းကိုကူးလာေတာ့ အဂၢကအလိုက္တသိ ေနရာကထေပးသည္။

အိပ္ယာေပၚမွာ ျဖဴေဖ်ာ့ပီး လဲေလွာင္းေနတာက Papiiiလား၊ အေမွာင္ေလာကရဲ႕ သခင္တဲ့လား၊ Papiiiအားနည္းလို႔မရဘူးေလ Gun ကို ေစာင့္ေရွာက္မယ္ဆို၊ ထပါေတာ့လား။

အသံသာမထြက္လာတာ မ်က္လံုးအိမ္ကျပည့္လွ်ံက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ျမစ္ေတြကေတာ့ ပါးေပၚ စီးဆင္းမပ်က္။

အခန္းထဲက အလိုက္တသိနဲ႔ အားလံုးထြက္သြားေတာ့မွ လူႀကီးလက္ကိုကိုင္ပီး အသံထြက္ငိုမိသည္။

"ဘယ္ေတာ့မွ သတိရမွာလဲ Papiii ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေျပာစရာစကားေတြ ရွိေသးတယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္တို႕မပီးျပတ္ေသးတဲ့စကားေတြလက္စသတ္ရအုန္းမယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ကိုေပးထားတဲ့ ကတိကိုလုပ္ေပးရအုန္းမယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ကိုခ်စ္တယ္ဆို Papiii ကၽြန္ေတာ္ကိုခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါအုန္းလား"

ဒဏ္ရာရတဲ့လက္ေမာင္းရင္းကိုအဝတ္ပိုင္းစည္းေပးတဲ့တစ္ခဏ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲလိုက္တဲ့ လက္ကေလးေတြရဲ႕ႏူးည့ံမႈကို ျပန္ခံစားေနရင္း အဲ့သည္အခ်ိန္ကျပံဳးျပတဲ့ အျပံဳးကပိုလွေနသလို။

ပို၍...ပို၍(ပို၍...ပို၍)Where stories live. Discover now