The Maze Runner

18

Thomas die mijn eerste avond hier bij me komt zitten en vraagt of hij me liet schrikken. Hij liet me schrikken, maar wat hij vanmiddag deed, liet me pas écht schrikken. Thomas die mij zijn trui gaf omdat ik het zo koud had. Thomas die me in de gaten hield om te zorgen dat me niks kon overkomen. Thomas die me aan het lachen maakte en me vrolijk wist te houden. En nu zal hij die dingen nooit meer kunnen doen. Maar wat het allerergste is, is dat hij daar zelf voor heeft gekozen. Hij is zélf naar de andere kant van de poort gegaan.

Met opgetrokken knieën en daaromheen geklemde armen probeer ik mezelf bij elkaar te houden. Een paar meter achter mij zitten de meeste jongens bij het kampvuur. Iedereen is stil. Het enige geluid dat ik hoor is van potten die aan elkaar doorgegeven worden en potten die opnieuw gevuld worden met vloeistof. Omdat dat, plus het zachte geratel van het vuur, de enige geluiden zijn.. probeer ik zachtjes te snikken. Met een brandende keel en constante tranen over mijn wangen kijk ik naar de poort.

Waarom heeft hij het gedaan? Waarom is hij naar Minho en Alby toegegaan? Om ze te helpen? Maar wat kon hij doen? Wat zijn ze nu aan het doen? Aan het rennen voor hun leven? Ik denk niet dat de Grievers nu al op pad zijn, want ik heb nog geen metalen geluiden gehoord. Niemand overleeft een nacht in het doolhof. Dat is wat Newt heeft gezegd, de eerste avond dat ik hier kwam. Maar toch blijf ik hopen dat hij terugkomt. Dat ze alle drie terugkomen. Levend.

Sommige jongens mompelen af en toe 'Idioten' of 'Sukkels', maar er wordt verder niet op gereageerd. Zijn ze idioten? Zijn ze sukkels? En waarom, omdat ze Alby niet achter wilden laten? Nee, ik vind niet dat ze idioten zijn. Het was heel erg stom om Alby niet achter te laten, maar ik kan begrijpen waarom. Hij is degene die hier het langst is geweest. Ze wilden hem niet laten gaan. Ik vind het een mooie gedachte, maar wat hebben we daaraan?

Nu we zo goed als al onze Renners kwijt zijn, hoe moet het dan verder? Eigenlijk vind ik het niet eens het ergste dat we nu geen Renners meer hebben. Het ergste vind ik dat ik Thomas niet meer heb. Nooit meer zijn grapjes of zijn plagerige duwtjes. Zou ik daar wel zonder kunnen? Ik veeg de tranen van mijn wangen, ook al weet ik dat het geen zin heeft. Meteen beginnen ze weer te stromen. Het is niet alleen Thomas, Minho en Alby. Het doet me denken aan Ben, die zijn laatste uren ook opgesloten zat in het doolhof. En het doet het wanhopige gevoel vermenigvuldigen. Want wat zijn nu nog onze kansen om hieruit te komen?

Dit keer schrik ik niet als Newt naar me toe komt, omdat ik hem hoor lopen. 'Hayley.. je moet iets eten. Of in ieder geval drinken.' Zijn stem klinkt.. alsof hij er helemaal doorheen zit. Zonder op te kijken schud ik mijn hoofd. 'Ik heb geen trek.' Het verbaast me dat mijn stem niet trilt of hapert. Ik merk dat hij nog even twijfelend bij me staat, maar dan legt hij een flesje water neer op het gras en begint hij weg te lopen. 'Wacht!' zeg ik smekend. Voor het eerst kijk ik naar hem op. 'Niet weg gaan, alsjeblieft..' Ik knipper de tranen uit mijn ogen zodat ik zijn gezicht kan zien. Hij kijkt verdrietig. 'Wil je alsjeblieft bij me blijven?'

Zonder iets te zeggen gaat hij naast me zitten. Hij lijkt even te twijfelen, maar dan slaat hij een arm licht om me heen. Ik kruip tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn schouder. Zijn lichaam verstard even, maar hij duwt me niet weg. In plaats daarvan slaat hij zijn arm iets dichter om me heen. Zijn andere arm slaat hij ook om me heen en hij begint me zachtjes over mijn hoofd te aaien. Ik snik zachtjes terwijl ik naar zijn onregelmatig bonkende hart luister. Op de een of andere manier kalmeert het me.

Ik denk aan de avond na de verbanning van Ben, toen Newt bij de boom stond en dronk van het rare spul. Volgens mij heeft hij nu helemaal niks gedronken, want ik ruik niks raars om hem heen. 'Wat nu?' stoot ik uit. 'Ik weet het niet,' zegt hij zachtjes terwijl hij over mijn hoofd blijft aaien. 'Ik weet het niet.' Het waait heel licht, maar toch begint mijn hele lichaam te trillen van de kou. Ik kruip nog iets dichter tegen Newt aan en hij laat het toe.

'Beloof me dat jij nooit zoiets doet, oké? Dat je nooit zomaar op het laatste moment het doolhof ingaat als de muren dicht gaan.' Hij zegt even niks, maar dan zegt hij: 'Waarom?' Ik wacht even met antwoord geven en zeg pas iets als ik zeker weet dat mijn stem niet trilt. 'Omdat ik niet wil dat jij ook.. zonder jou heb ik niemand meer.' Ik ben er kapot van dat ik Thomas nooit meer zal zien, maar als Newt ook voor altijd uit mijn leven verdwijnt.. dan weet ik zeker dat ik nooit meer door kan gaan. Hij houdt me bij elkaar.

'Maak je geen zorgen, dat zou ik nooit doen.' Ik haal mijn hoofd van zijn schouder en kijk hem aan. 'Beloofd?' Als hij me aankijkt fronst hij, alsof hij iets niet helemaal begrijpt. 'Beloofd.' Ik knik. 'Goed.' Dan leg ik mijn hoofd weer op zijn schouder. 'Ik heb de jongens gevraagd of ze willen wachten met de muur,' zegt hij. 'Waarom?' vraag ik. 'Ik weet het niet. Als de poort morgen weer opengaat en ze er niet zijn, dan..' Ik kijk hem aan. 'Maar je zei zelf dat..' Ik kan mijn zin niet afmaken. Hij zucht. 'Ik weet het. Maar toch.. hoop ik stiekem dat..' Ik knik. 'Ik hoop het ook.' Dan blijven we zwijgend naar de muur staren.

'Newt?' zeg ik na een tijdje. 'Hm?' Ik doe mijn ogen dicht. 'Bedankt. Dat je bij me bent.' Hij is nog steeds niet gestopt met over mijn hoofd te aaien. En ik wil ook niet dat hij stopt. 'Jij ook bedankt.'