The Maze Runner

43

Elke nacht één. Dat is wat Gally gezegd heeft. En daarna heeft hij zichzelf tegen die Griever aangegooid.

Waarom heeft hij dat gedaan? Hoe weet hij het? En waarom leek hij niet zichzelf? Die bezeten blik in zijn ogen.. die kan ik maar niet van me afschudden. Elke nacht één.. net zolang totdat er niemand meer overblijft. We moeten de puzzel oplossen. Bedoelt hij het doolhof? Ja, natuurlijk bedoelt hij dat. Wat anders? De moed zakt me in de schoenen als ik me bedenk dat het niet gaat lukken. Want ze zijn al drie jaar aan het zoeken naar de oplossing en hij is nog niet gevonden. Wie zegt dan dat we dat binnen een paar dagen wel kunnen?

Elke nacht één. We zijn nog met een stuk of vijftig over. Elke nacht één. Hoe lang zou het duren voordat ik aan de beurt ben?

'Hayley, je moet iets eten..' dringt Newt zachtjes aan. Ik heb geen trek, maar toch pak ik het dunne stuk brood aan en begin ik erop te kauwen. We zitten bijna allemaal buiten op het gras. De omgeving is grijs en grauw, want de zon is nog steeds weg. De enige indicator om te weten dat het middag is, is door de horloges die de Renners om hebben.

De hele middag dwalen we allemaal doelloos rond en wachten we op de avond. Dit is toch absurd? We doen gewoon níks. We wachten gewoon op wat er komen gaat. Gaat dat zo door, elke nacht, totdat er niemand meer over is? Dat kan toch niet? We moeten iets doen. Maar wat?!

Die avond zitten we weer allemaal opgepropt in de Hoeve. Dit keer allemaal beneden. Samen met Newt zit ik opgepropt tegen de muur aan. We houden elkaar weer stevig vast. 'We moeten iets doen,' mompel ik. 'Ja,' zegt Newt terug. 'Maar wat?' Ja, wat? Wat kunnen we doen?

Als het klikkende metaal weer te horen is, krimpt iedereen ineen. Ook al kunnen we niet naar buiten kijken, we weten dat we binnenkort omsingeld zijn door Grievers. Ik zie sommige jongens bijna denken: elke nacht één, hoe groot is nou de kans dat ík gepakt word? Het idee is erg, maar ik snap het wel. Ik zou willen dat ik zo kon denken.

Ik schrik opnieuw op van een harde knal, dit keer bij de voordeur. Iedereen schuift naar achteren en nu zit iedereen nog dichter tegen elkaar aan. Ik probeer normaal adem te halen, maar het lukt niet. Het voelt net alsof ik stik. Dan vliegt de deur open en begraaf ik mijn hoofd in Newt's borst. Ik hoor een jongen schreeuwen, maar zijn schreeuw vervaagt steeds meer. Maar dan hoor ik meerdere mensen schreeuwen. Newt's houding verandert en hij mompelt: 'Wat..' Ik kijk op en kan nog net een glimp opvangen van Thomas, die de Hoeve uitrent. Wat doet hij?!

Of er nou Grievers buiten zijn of niet, of ik nou doodsbang ben.. het maakt allemaal niet uit. Ik kom overeind en sprint naar de deur toe, gevolgd door Newt. 'Hayley!' Hij pakt mijn hand stevig vast en trekt me terug. 'Thomas!' roep ik. Hij is in een soort gevecht met de Griever. Ik zie hem gestoken worden. Dan rolt hij weg. Meteen verdwijnen de Grievers in het doolhof, samen met de jongen waarvan ik de naam niet ken. 'Thomas!' Samen met een paar anderen snel ik naar hem toe.

'Haal het serum,' hoor ik Alby zeggen. 'Wat deed je nou, gek?!' roep ik in paniek terwijl ik bij hem neerkniel. 'Ik.. moet het.. gewoon.. weten..' Wat? Wat moet hij weten?! 'Je kunt misschien beter uit de buurt blijven,' hoor ik Stan zeggen als hij terug is met de spuit. Ik weet wat hij bedoelt: dit gaat heel veel pijn doen. Newt trekt me mee terug naar de Hoeve. Ik ben één grote chaos.