Twisted Fate ~ Konoha High/ Saotome Academy ~

Save your Prayer.

Ik beet op mijn lip en kreunde toen ik zijn wijs- en middelvinger tegen mijn onderbroek voelde.'Laat mij, Otonashi!' smeekte ik. Hij grijnsde en schudde zijn hoofd.'Ik ben beter dan die jonge Uchiha.' zei hij.'Niets mee te maken!' siste ik, maar kreunde toen ik zijn vingers voelde binnenglijden.'Otonashi! Dit is serieus je laatste kans!' zei ik en een andere kreun volgde. Otonashi grinnikte.'Welke kans?' Ik gromde en ging me zo maar niet laten doen.'Deze keer...' Otonashi keek me aan toen hij me verder aan het vingeren was.'.. LAAT IK ME NIET DOEN!' riep ik en gaf hem een boks en duwde hem zo weg. Ik stond recht, trok mijn schoenen uit en zei:'Jij gaat eraan Otonashi!' Ik rende mijn kamer uit.'Neen! Jij ga niets doen!' Hij rende achter mij aan. Ik voelde een paar tranen over mijn wangen glijden.

Hij heeft me aangerand en had ook de neiging om me te verkrachten.

Naar wie zou ik rennen? Ik rende gewoon de trappen af, naar de jongens afdeling. Bij wie ga ik aankloppen? Ik rende door de gang en viel op grond. Ik wou rechtstaan, maar ik werd neergeduwd.'Jij gaat niet ontsnappen..' hijgde Otonashi. Hij greep mijn benen vast en ik begon spontaner te huilen.'HELP!' riep ik luid. De deuren van elke jongenskamer ging open.''LAAT CHINATSU MET RUST!' Ik keek achter mij en zag Syo.'Help mij, alstublieft!' Het schuiven stopte en Otonashi sloeg mij, waardoor ik zweeg. Ik liet mijn handen zwak op grond en huilde ongehoorde tranen. Mijn benen werden losgelaten. Ik zag dat Otonashi op grond lag door Jinguji. Ik schoof naar achter en voelde iemands armen. Ik keek achter me, het was Ittoki.'Je bent veilig, nu. Geen zorgen.' suste hij me.'Nee.. Of ik ga weg of hij!' snikte ik. De directeur kwam in de jongensafdeling.'Otonashi, dat had ik helemaal niet van je verwacht, zelfs niet eens zien aankomen. Jij zal morgenochtend je koffers mogen nemen en naar huis gaan. Jij bent hier niet meer welkom.' zei hij.'Mijn vader.. Hij geloofde zoveel in je.. Hij gaat razend zijn..' zei ik nog. Ittoki's grip verstevigde en wou me niet loslaten. De directeur nam Otonashi mee en Ittoki hielp me dan recht.'Kom, ik heb nog plaats in mijn kamer.' zei hij. Ik knikte. Nu alleen slapen zag ik al helemaal niet zitten...

Volgende ochtend stond ik op met vermoeide ogen en huid. Ik zuchtte, bedankte Ittoki en Ichinose voor me bij hun te houden en ging dan naar mijn kamer. Ik friste me op in de badkamer, kleedde me aan en voelde dan dat ik een smsje had gekregen. Het was van Sasuke.

"Hey, heb je nog goed kunnen slapen?

Veel plezier vandaag op kamp

<3"

Ik glimlachte en antwoordde meteen.

"Hey :)

Yep ik heb kunnen slapen, alleen wou iemand me niet laten slapen... Ik vertel je die historie wel van wat er allemaal gebeurd was, nadat ik mijn kamer kwam. Het was de ergste belevenis ooit..

En bedankt, ik hoop dat ik plezier ga hebben!

<3" 

Ik borg mijn gsm op en nam mijn klaargemaakte koffers al mee naar beneden. Ik zag Ittoki, Ichinose, Haruka en de rest, dus ik ging naar hen toe.'Hey Chinatsu!' zei Natsuki opgewekt.'..Hey.' bracht ik er stil uit.'Gaat het? Ik heb het gehoord van wat er gisterenavond gebeurd was.' zei Haruka. Ik zuchtte.'Het gaat, alleen is dit hard om te verwerken..' Ik keek op naar Jinguji.'Bedankt voor gisteren, Jinguji-san, Ittoki-san, Kurusu-san.' zei ik en glimlachte.'Geen dank, Natsu-chan.' zei Ittoki.'Luister, meisjes die lijden dat zie ik helemaal niet graag, dus het is met plezier.' zei Jinguji.'Chinatsu, jongens bestaan nu eenmaal om meisjes te beschermen. Er zijn jongens die meisjes aanvallen en er zijn jongens die meisjes beschermen. En ik bescherm ze, dus geen dank, Chinatsu.' zei Kurusu. Ik glimlachte lief naar hen en vertrok dan toen we hoorden dat we gingen vertrekken op kamp.

Ik had me tijdens de rit naast Hijirikawa-san gezet.'Sorry dat ik er nog over begin, maar hoe was hij in je kamer gekomen?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.'Ik heb geen flauw idee. Het zou niet mogelijk zijn dat hij een loper heeft.' zei ik. Hijirikawa knikte langzaam.'Hij was toch de leerling van je vader, niet? Heeft hij dan niet zo'n recht?' vroeg hij.'Geen flauw idee. Het enige dat ik weet is dat mijn vader witheet van woede zal zijn als hij er achter komt.' zei ik. Hijirikawa knikte.'Inderdaad. Mocht ik een dochter hebben, wel ik zou niet weten wat ik ga doen met die gast.' Ik glimlachte.'Weet je Hijirikawa-san, ik hoop dat je ergens je geluk gaat vinden.' 'Hoezo?' 'Wel, dat iemand je geluk kan brengen en je gelukkig gaat kunnen maken.' Hijirikawa keek me aan.'En waarom zeg je dat nu?' 'Omdat jouw hart op de juist plek zit. En wat ik ook hoop is dat je geen enkele rotte appel in de weg krijgt.' Hijirikawa glimlachte.'Ik hoop het ook voor jou, Tada-san.' Ik glimlachte en keek voor me.'Ik hoop het ook voor mezelf..' Ik sloot mijn ogen en besloot nog wat slaap in te halen.