Wij en haar

hoofdstuk 1- Floor

Vandaag is het zover ons pleegzoon komt vandaag bij ons intrekken. Ik ben super nerveus. Gaat hij het wel naar zijn zin hebben? Gaat hij ons leuk vinden? zullen we wel goede ouders zijn? Ik heb wel minstens 7 keer zijn bed terug opnieuw opgedekt en de kamer anders gedecoreerd. 'Floortje, wees eens niet zo zenuwachtig. Het komt wel goed.' Femke drukt een kus op mijn lippen. 'je hebt gelijk, soms moet ik leren minder te stressen over dingen.' Ik glimlach. 'Dat is waar' Ze drukt nog een kus op mijn wang en gaat daarna in de zetel zitten. 'Kom er even bijzitten.' Ze klopt met haar hand op de zetel als teken dat ik bij haar moet gaan zitten. 'Ik ben ook best zenuwachtig' bekent ze als ik naast haar ben gaan zitten. 'Dat weet ik wel.' Femke laat het niet snel zien als ze zenuwachtig is. Dat siert haar ik zou dat niet kunnen. Wanneer ik stress heeft iedereen het geweten. 'Ik ben vooral ook heel benieuwd. Veel informatie hebben we niet echt gekregen aan de telefoon.' ze zucht. Hier had Femke wel gelijk in.  We kregen vorige week een belletje dat er een jongen van 15 jaar een pleeggezin zou nodig hebben. Ik weet nog dat Femke me er direct had bijgeroepen en dat we met twee aan de telefoon plakten. Ze vertelde ons ook dat de jongen geplaatst werd omdat hij mishandeld werd thuis. We kregen nog de naam 'Samuel' en dat is alles wat we te horen kregen. Ik schrik op uit mijn gedachten door de bel. 'Dat zullen ze zijn!' Ik kijk Femke geschrokken aan. 'Het komt goed' Ze knipoogt naar me en neemt mijn hand vast. We wandelen hand in hand naar de deur. 'Oké hier gaan we dan' Ik adem nog eens goed in en uit en besluit de deur te openen. 

Ik en Femke kijken verward naar de mensen die voor ons deur staan. links staat er een vrouw die net iets groter is dan ik met lange zwarte haren. Ze kijkt ons vriendelijk aan. Rechts van haar staat een meisje van ongeveer 16 jaar. Ik Femke aan die net even verward is zoals ik. 'Hum welkom' Femke probeert te glimlachen, maar ik kijk nog steeds verward om me heen. 'Hey, ik ben Femke' ze schudt de hand van de vrouw en het meisje. 'Ik ben Saskia' De vrouw schudt vriendelijk onze handen. ze merkt aan onze reacties dat er iets niet klopt. 'Is er iets fout?' Ze fronst haar wenkbrauw waardoor ze heel streng lijkt. 'Kunnen we u even spreken?' Femke neemt de vrouw mee naar de keuken en ik loop er wat verloren achteraan. 'We zijn een beetje verward.' Femke kijkt me een beetje boos aan omdat ik nog niets heb gezegd. 'Waarom?' De vrouw lijkt het niet te kunnen volgen. 'We zouden inderdaad een pleegkind krijgen, maar een zoon genaamd Samuel' Ik heb eindelijk mijn mond durven openen en Femke kijkt me daarvoor heel dankbaar aan. 'Ohw, Ik zie al wat er gebeurt is' De vrouw grinnikt even, maar kijkt dan terug serieus. 'Nour is een transvrouw' De vrouw zegt het alsof het een grap is terwijl dit ene heel serieuze zaak is. Ik vind het helemaal niet erg dat ze een transpersoon is, maar ze hadden ons wel mogen waarschuwen. Wanneer de vrouw merkt dat we niet antwoorden begint ze weer met praten. 'Een transvrouw is eigenlijk wanneer je het lichaam hebt van een jongen, maar zich voelt als een meisje.' Ze denkt dat wij niet weten wat ze is. 'We weten wel wat dat is.' Femke fronst haar wenkbrauw. Ik en Femke zitten zelf in de lgbtq community hoe zouden wij nu niet kunnen weten wat het is.  Femke lijkt geïrriteerd dus besluit ik het gesprek over te nemen. 'we vinden het helemaal niet erg. Het is gewoon een beetje verwarrend.' We staan er alle drie ongemakkelijk bij. Ik kijk naar het meisje dat alleen zit in de zetel. Het moet zo vervelend voor haar zijn dat we over haar roddelen en ze waarschijnlijk alles kan horen. Ik ben bang op een valse start als Nour naar ons glimlacht. Spontaan glimlachen we terug. 'is de transitie ook de reden dat ze in een pleeggezin moet?' Femke lijkt opeens weer wat minder boos ter zijn en begint weer goede vragen te stellen. Saskia knikt. We bespreken nog wat formaliteiten en daarna vertrekt ze. 

'Hey' Ik en Femke gaan naast het meisje zitten. 'Hoi' ze frunnikt ongemakkelijk aan de mouw van haar trui. 'Hum, wil je je kamer zien?' We merken alle drie dat het nogal stroef verloopt, maar ik denk dat dat normaal is in het begin. We lopen op de trap. 'De eerste deur' zegt Femke tegen Nour die voorop met haar koffer loopt. 'mag ik iets vragen?' We staan stil voor de deur. 'Ja natuurlijk' We kijken haar nieuwsgierig aan. 'Hebben ze echt gezegd dat ik een jongen was aan de telefoon?' haar ogen staan droevig waardoor ik en Femke elkaar ongemakkelijk aankijken.  'Ja dus' Nour barst in tranen uit.  'Heey, het is niet erg. We komen er samen wel doorheen' Ik neem het meisje vast. Ik wieg haar heen en weer waardoor ze rustiger wordt. 'We gaan samen zien hoe we door heel dat proces gaan. Je staat er niet allen voor we gaan je helpen.' Ook Femke komt nu bij ons staan. 'Echt?' Ze lijkt ons nog niet echt te geloven. 'Echt' We laten haar los en openen de deur van de kamer. 'je kan je hier even installeren. we zullen je even laten bekomen.' Femke wilt de deur sluiten als ik haar tegenhoud. 'Heb je zin in thee? Dan maken we al wat voor je?' Het doet me deugd als ik zie hoe haar gezicht opklaart. 'Dank je' Fluistert ze als we de deur dicht doen.