Wij en haar

hoofdstuk 9- Femke

Ik kan zien aan het meisje haar ogen dat ze zich beter op zijn gemak begint te voelen bij ons. Ze is hier nog niet lang, maar ik merk dat ze zichzelf durft te zijn en dat is voor mij wat telt. Ik ben beneden nog wat thee aan het drinken als Floor en Nour aan het skypen zijn met Nick de neef van Floor. Ik laat mijn kopje thee bijna op de grond vallen als ik verschiet van de enthousiaste Nour die van de trap afgerend komt. ' Amai ik schrok.' Ik zucht. ' Sorry, dat was niet de bedoeling.' Het enthousiasme verdwijnt meteen van haar gezicht. ' Het is niets hoor! Gewoon een slecht geweten.' Stel ik haar gerust. Floor komt de trap afgewandeld en kijkt me verbaasd aan. Ik kijk haar met ene verwarde blik aan. 'Alles oké Nour?' Floor wandelt tot bij ons. ' Ik dacht dat Femke boos op me was.' Ze slikt en slaagt haar ene been ongemakkelijk over de andere alsof ze nodig naar het toilet moet, maar het probeert op te houden. Ik had het te doen  met haar. Ze lijkt bang. Ze kijkt me aan alsof ik op het punt sta om haar te slagen. Ik wil niet weten wat haar ouders met haar allemaal hebben uitgespookt. 'Waarom zou ik boos op je zijn?'  Ik zie hoe Floor zich verward op een stoel neerzet. Zij kan natuurlijk helemaal niet volgen. Zij heeft natuurlijk niet gezien wat er vooraf heeft afgespeeld. ' Omdat je je thee bijna liet vallen.' Het meisje staat op punt om te huilen. ' Ohn Nour toch! Ik was gewoon verschoten! Al was het gevallen zou ik nog niet boos op je zijn!' Ik doe tekens dat ze dichter naar me toe moet komen. ' Dus je bent niet boos?' traag gaat ze voetje voor voetje naar me toe. ' Ook niet omdat ik je valsbeschuldigde van boos zijn?' Haar lip trilt het doet me denken aan Floor waarvan het lipje ook altijd trilt als ze stress heeft. ' Nee, natuurlijk niet joh. Kom hier!' Ik spreid mijn armen en hoop dat ze me een knuffel durft geven. Dit doet ze dan ook wel aarzelend, maar ik ben blij dat ik een knuffel heb gekregen. Dat is een teken dat ze niet bang voor me is. Floor kijkt me aan en steekt haar duim naar me op. Ik geef haar een glimlach terug. Ik heb plots een heel goed gevoel bij het opvoeden van Nour. 

' Nog eens sorry voor dit gedoe.' Ze laat me los en gaat zitten op een stoel. ' Geen sorry zeggen joh! Het is niets!' Ik wrijf nog eens met mijn hand over haar schouder. ' Maar je was zo enthousiast, vertel!' Nour haar ogen glinsteren wanneer ik het vraag. ' Ik mag overmorgen al eens komen dansen! Echt kei cool!' Ze staat recht en maakt een pirouette. 'Je bent er al helemaal klaar voor zie ik!' Juich ik. 'Niet helemaal.' Floor klinkt helemaal niet zo enthousiast. Ik frons mijn wenkbrauw en kijk haar niets begrijpend aan. ' Nour kan toch niet aan ballet doen zonder een tutuuuuuuuuuuu!' Schreeuwt ze er uit. Ik schrik waardoor ik bijna van mijn stoel val. ' Amai, Fem gij en uw geweten hé!' Zegt Floor streng. Nour kijkt ons verward aan tot we in de lach schieten. Het meisje begint luid mee te lachen. Op dit moment voelen we aan als een familie. Ik hoop dat dit blijft want ik voel me ontzettend gelukkig nu. Ik en Floor hebben samen een geweldige dochter! Ik had nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Ik en Floor hebben zo hard ons best gedaan om samen ene gezin te creëren. We wilde eerst ons eigen kindje. Ik wilde zo graag zwanger worden. Jammer genoeg is het niet gelukt. Ik en Floor hadden het er extreem moeilijk mee. Jaren hebben we ons kinderwens opzij gezet. Adoptie was een te lange en dure procedure dus dat was ook geen optie. We hebben echt in een dipje gezeten. Tot dat pleegzorg in ons leven kwam. We hebben hard getwijfeld. Wie weet voeden we een kind op en wordt die daarna meteen van ons weggenomen.  We hebben die gedachte opzij gezet en er toch voor gegaan en ik heb er geen seconde spijt van. Dit is wat ik altijd al heb ge wilt een eigen familie.