balkon

on,

Balkonda her zamanki hüzün köşeme sinmiş karşıdaki evin ışıklarını izliyor, bir yandan da stresle tırnaklarımı kemiriyordum. Görüntüyü ona vermekle hata etmiştim, onun canını yakmak isteyeceğim son şey bile değildi fakat belki de mutlu olmuştu.

Bilemiyordum.

Balkonum çiçeklerle dolu olduğu için birinin beni balkonda otururken görmesi imkansızdı, hüzün köşem diye adlandırdığım köşede gizlenip onu izliyordum. Bakışlarım yerdeki telefona kayınca üst dudağımı dişleyerek yutkundum. Telefonun sesi açık olmasına rağmen mesaj atıp atmadığına bakma isteği doğuyordu içime. Elimi telefona uzattığım sırada aşağıdan demir kapının sert bir şekilde çarpılma sesi geldi ve olduğum yerde korkuyla sıçradım. Bakışlarım yavaşça aşağı kaydığında sesli bir şekilde yutkundum.

Ares öfkeli bir şekilde oturduğum apartmana doğru yaklaşıyordu.

Canı yanmıştı, bunu hissedebiliyordum.

Kalbimde tarif edemeyeceğim bir sızı oluştu ve gözlerimi sımsıkı kapatıp elimi soluma götürdüm, o sızının geçmesini bekliyordum.

Hiç bir zaman geçmeyeceğini bilsem de bekliyordum.

Kapımın adeta tekmelenmesiyle gözlerimi kocaman açarak oturduğum yerden kalktım ve içeriye koşarak ne yapacağımı bilmez bir şekilde etrafıma bakmaya başladım. Kalbim öyle hızlı atıyordu ki, göğüs kafesimi delip geçecekmiş gibi hissediyordum.

"Aç şu kapıyı!"kalın ve bir o kadar da sert sesi içime öyle bir işlemişti ki, bir an gözlerimi kapatıp gülümsedim. Sesinin o güzel tınısını özlemiştim. Onu daha net duyabilmek için kapının önünde durdum ve önümdeki kahverengi kapıyı incelemeye başladım. Neden onu görebilmem için herhangi bir delik yapmamışlardı ki?

Kapı bir kez daha sert bir şekilde çalındığında sıkıntılı bir nefes verdim. Böyle devam ederse tüm apartman ayağa kalkacaktı.

"Kimsin lan sen?"gülümseyerek bakışlarımı yere indirdim. Asla söyleyemeyecektim belki bunu ona."Şu lanet kapıyı ben kırmadan önce aç!"diyerek kapıya bir tekme savurduğunda geri adımlayıp dudaklarımı yaladım. Ne yapacağımı, ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Yanında olmak isterken bir şeyleri daha da mahvetmiştim.

Her zaman olduğu gibi.

"Sana bu görüntüleri kim verdi?"

Cümleyi kurarken sesini titremesiyle yutkunarak tırnaklarımı avuç içlerime bastırdım.

Bir kez daha kendimden nefret etmiştim.

"Aç kapıyı."o fısıldayışı ömrümün sonuna kadar unutamazdım. Gözlerim dolarken sırtımı kapıya yaslayıp yere çöktüm ve ellerimle yüzümü kapatıp ağlamamak için kendimi sıktım.

Aptalın önünde gideniydim.

"Onlar öldüğünden beri ne fotoğraflarına, ne de videolarına bakma cesaretini bulamadım kendimde."sesi biraz daha yakından geliyordu, benim gibi yere çökmüş olmalıydı. Gözlerimden yaşlar sicim sicim süzülürken elimle ağzımı kapattım.

Binlerce kez özür dileyip ona sımsıkı sarılmak istiyordum.

Yaralarını sarmak istercesine, yaşadıklarını unutturmak istercesine sımsıkı sarılmak istiyordum.

"Onları tanıyor muydun?"

'Evet' diye haykırmak istiyordum.

Şu aramızdaki aptal kapıyı söküp atmak istiyordum.

Ama hayat hiç bir zaman istediğimiz gibi yürümüyordu.

"Kapıya bir kez vurursan cevabı almış olacağım."konuşmayacağımı anlamış olmalı ki böyle bir şey söylemişti. Titreyen elimi kaldırıp elimi yumruk yaparak kapıya bir kez vurdum."Beni gerçekten seviyor musun?"elimi kaldırıp bir kez daha vurdum. Bedenim deli gibi titriyordu, ona yıllar sonra bu kadar yakın olmam beni heyecanlandırmıştı."O zaman yanımda ol çünkü dayanacak gücüm kalmadı."

Dudaklarımdan bir hıçkırık kaçtı. Dizlerimi kendime doğru çekip yüzümü dizlerimin arasına gömdüm. Canı yanıyordu, canım yanıyordu.

"Özür dilerim."diye fısıldadım kendimin bile zor duyacağı bir sesle."Ağlama."dudaklarımı birbirine bastırarak gözlerimi yumdum. O kadar güzeldi ki, bu an hiç bitsin istemiyordum. Ona bir daha uzak olmak istemiyordum."Ben şimdi evime gidip balkona çıkacağım..."diye mırıldandı ve ayağa kalktığına dair sesler geldi."Sen gör diye değil, sigara içmek için."

Son cümlesi kalbimde çiçekler açmasını sağlarken dudaklarımda acı bir tebessüm belirdi.

Güzel adam, hem canımı yakıp hem de bu kadar huzurlu hissetirmeyi nasıl başarıyorsun?