ဖ်ပ္ကနဲ လူရိပ္ေလး။
ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ မ်က္လံုးကို ပြတ္ရင္း ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေရွ႕ ဟိုဘက္ေလ်ွာက္လိုက္ ဒီဘက္ေလ်ွာက္လိုက္ျဖင့္ အိ္ပ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းလိုက္သည္။
"ဘဒင္ အေျခအေန"
"ေအးေဆးပဲ အာစရိခြန္ဆိုင္း"
"ေအးေအး ...ခဏေန လူလဲမွာ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့ အာစရိ"
အာစရိ ထြက္သြားၿပီးမွ ဘဒင္စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္တာမို႔ အေဆာက္အဦးတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
ေဟာခန္းက်ယ္ထဲက ကုတင္ထက္ ေစာင္ေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါက္ကာ ကုတင္ေျခရင္းမွာ။
ေဘးဘီ ေဝ့ၾကည့္ေတာ့လဲ ဘယ္ေထာင့္မွာမွ မရွိ။
"ဟာ!!! သခင္ငယ္ေလး....ဘယ္ေရာက္သြား....ေသၿပီ ေသၿပီ ငါေတာ့"
အိမ္ႀကီးဘက္ကို တစ္ဘုန္းဘုန္းျမည္ေအာင္ ေျပးသြားလိုက္ေတာ့ မနက္က မလင္းခင္ေလး။
အာရံုဆြမ္းေလာင္းၿပီးလို႔ အိုးခြက္ေတြ သိမ္းေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ေရွာင္ရွားကာ အိမ္မႀကီးဘက္ ေျပးလာလိုက္သည္။
"သ သခင္ ...."
"သရဲတေစၧေတြ႕လာတာလား မင္း႐ုပ္က ဘာလဲ"
သခင္ရဲ႕ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ လူက ထစ္ထစ္အအ ျဖစ္သြားရသည္။
"ဟို ဟို သခင္ငယ္ေလး သခင္ငယ္ေလး မရွိေတာ့ဘူး"
"ဘာ!!!"
"ေသ ေသခ်ာ ရွာၿပီးပါၿပီ ဒီမနက္ အေစာင့္လဲေတာ့ မေတြ႕ေတာ့တာပါ သခင္"
"ခြန္ဆိုင္း ခြန္ဆိုင္း လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ေခၚသြား ေတာနင္းရွာစမ္း၊ အဘျမက ျခံထဲေတြထိ ဆင္းရွာေပး ဒီကေလး ဘယ္ထိေျပးမွာလဲ"
အာစရိခြန္ဆိုင္းေနာက္ကို အေျပးလိုက္ကာ ျခံအျပင္ဘက္က ၿမိဳ႕ထဲသြားရာလမ္းအတိုင္း ျဖန္႔က်က္ၿပီး ရွာၾကသည္။
ကားဂိတ္ေတြကိုလည္း အေျပးအလႊားေရာက္ခဲ့ၾကေပမဲ့ သခင္ငယ္ေလးကို အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႕ခဲ့ၾက။
YOU ARE READING
တစ္မိုးေအာက္တစ္ေယာက္ (တစ်မိုးအောက်တစ်ယောက်)(Completed)
Fanfiction(Completed) #Offgun #fanfiction (Zawgyi+Unicode) 23/10/2019~14/2/2020
