Ερωτευμένη από λάθος

Να ζήσετε

Victoria's POV
Μετά από μια βδομάδα

(λοιπόν, θα σχεδιάσουμε έναν υπέροχο γάμο, με πολλά στολίδια, χορωδία, γλέντι...)
(όπα όπα όπα, για μισό λεπτό. Τι εννοείται;)
Διακόπτω τον ειρμό της μητέρας μου η οποία δεν έχει σταματήσει να μιλάει για αυτόν τον ηλίθιο γάμο μαζί με την κυρία Serrano
(ε μια φορά σας παντρεύουμε... Πρέπει να γίνει σωστά)
Αποκρίνεται η κυρία Serrano και πραγματικά, μου έρχεται να πάρω φόρα και να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ειλικρινά, ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί δέχτηκα αυτόν τον ηλίθιο γάμο

(δεν πρόκειται για αληθινό γάμο)
(ναι αλλά πρέπει να τον κάνουμε να φανεί. Τόσες κάμερες θα σας τραβήξουν, τόσα κανάλια, τόσες συνεντεύξεις. Ξέρεις τι είναι να μαθαίνει ο κόσμος ότι θα παντρευτεί η οικογένεια Serrano και η οικογένεια Myles;)
Μία βλακεία και μισή είναι. Φφφ, έχω βαρεθεί να τρέχω από πίσω τους. Λες και δεν έχουμε άλλες δουλειές να κάνουμε
(λοιπόν, αποφασίσατε;)
Πετάει ξαφνικά ο Franco, ο σχεδιαστής του καρναβαλιού μας

(αχ Franco. Όλα είναι τόσο υπέροχα)
Λέει η κυρία Serrano και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Έπειτα κάνω μεταβολή και φεύγω από αυτό το χαζό κτίριο... Πρέπει να βρω εκείνον τον ηλίθιο.

Μόλις φτάνω έξω από το γραφείο του κύριου Serrano. Χωρίς να κάνω τον κόπο να χτυπήσω, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα
(τι στο...)
(καλημέρα και σε σένα)
Λέω με ειρωνικό ύφος και τον παρακολουθώ να ανοιγοκλείνει έκπληκτος τα μάτια του. Η γραμματέας του φτάνει λαχανιασμένη δίπλα μου και στηρίζει το χέρι της στο κούφωμα της πόρτας. Η ηλίθια! Προσπαθούσε εδώ και ώρα να με πείσει ότι ο κύριος Serrano έχει μια σημαντική δουλειά και δεν μπορεί να με δει τώρα. Αλλά φυσικά εγώ δεν την άκουσα, χα!
(με συγχωρείτε κύριε Serrano, αλλά... Δεν την πρόλαβα)

(εντάξει Sandra, μην ανησυχείς. Η κυρία είναι η μέλλουσα γυναίκα μου, οπότε δεν υπάρχει θέμα)
Της ανακοινώνει και εκείνη με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω... Τι τρέχει; δεν σου γεμίζω το μάτι;
(θέλετε να σας φέρω τίποτα;)
Ρωτάει με κάπως, αποδοκιμαστικό τόνο θα έλεγα και στριφογυρίζω τα μάτια μου
(όχι, μπορείς να φεύγεις)
Απαντάω αδιάφορα ενώ βαδίζω προς το γραφείο του και κάθομαι στην καρέκλα, χωρίς να πάρω την άδεια του. Μόλις ακούω την πόρτα να κλείνει, ξεκινάω
(ήταν κακή ιδέα αυτός ο γάμος)
(θα συμφωνήσω μαζί σου αλλά γιατί το λες αυτό;)
Ρωτάει ενώ σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του και με κοιτάζει με μεγάλη προσοχή
(ρωτάς; Από το πρωί με τραβάνε σε οποιαδήποτε βλακεία τους κατέβει στο κεφάλι και το χειρότερο είναι πως θέλουν να κάνουν τον γάμο μας viral. Να το μάθουν όλοι)
(δεν θα αδιαφωνήσω μαζί τους. Αυτός ο γάμος είναι αρκετά σημαντικός και πρέπει να φανεί πειστικός)
Ε ρε θεέ. Τι κάθομαι και μιλάω μαζί του;
(άστο, κατάλαβα. Κακώς ήρθα να σου μιλήσω)
Λέω ενώ κάνω να σηκωθώ αλλά ξαφνικά, εκείνος απλώνει το χέρι για να πιάσει το δικό μου, ώστε να με σταματήσει