Ερωτευμένη από λάθος

Ο λόγος;

Μόλις μπαίνω μέσα στο σπίτι, βρίσκω τον Antonio να κάθεται στον καναπέ και να κοιτάζει μια, αστυνομική αν δεν κάνω λάθος, ταινία. Αφήνω το παλτό μου στην κρεμάστρα και πηγαίνω να καθίσω δίπλα του
(καλησπέρα, κύριε Serrano)
Λέω με κεφάτο τόνο και αυτόματα, εκείνος ξαπλώνει επάνω μου, ακουμπώντας το κεφάλι του στους μηρούς μου
(επιτέλους ήρθες)
Μουρμουρίζει ενώ κλείνει τα μάτια και ασυναίσθητα απλώνω τα χέρια για να χαϊδέψω τα μαλλιά του
(δεν πήγες σήμερα στο γραφείο;)
(όχι. Δεν είχα και πολύ όρεξη)
Απαντάει χαμηλόφωνα ενώ περνάει τρυφερά τα ακροδάχτυλα του από το γόνατο ως τον μηρό μου... Φαίνεται τόσο ήρεμος... Τόσο γαλήνιος. Είναι μια από τις λίγες φορές που βλέπω τον Antonio τόσο ήρεμο και μάλιστα μαζί μου
(πως πέρασες σήμερα;)
Με ρωτάει ενώ συνεχίζω να χαϊδεύω τα μαλλιά του
(ήμασταν πολύ χαλαρά)
(τι ακριβώς σπουδάζεις;)
(δικηγόρος)
Απαντάω και εκείνος αφήνει ένα μουρμουρητό θαυμασμού
(ενδιαφέρον! Γιατί;)
Ρωτάει και ασυναίσθητα, ένα χαμόγελο χαράζεται στα χείλη μου... Πρώτη φορά κάνουμε μια τόσο φυσιολογική συζήτηση. Η καλύτερα... Πρώτη φορά ήμαστε φυσιολογικοί μεταξύ μας, χωρίς εντάσεις, η φασαρίες
(νομίζω πως η θεία μου, μου κόλλησε αυτή την ιδέα, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών)
(η θεία σου είναι δικηγόρος;)
(ναι. Κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας για Χριστούγεννα, μιλούσε για τις δουλειές της και για το πόσο ερωτευμένη είναι με την δουλειά της)
(και τώρα που βρίσκεται;)
(στον Καναδά. Έχει εδώ και δύο χρόνια που παντρεύτηκε και ουσιαστικά... Ακολουθεί τον άντρα της σε οποιαδήποτε οικολογική μάζωξη)
Λέω, έχοντας ένα χαμόγελο θαυμασμού στα χείλη μου και εκείνος αφήνει ένα μικρό γελάκι να του ξεφύγει
(δηλαδή από δικηγόρος, κατέληξε οικολόγος)
Λέει και γελάμε μαζί
(κάπως έτσι. Η μητέρα μου την θεωρούσε τρελή, και ακόμη την αποκαλεί έτσι αλλά...)
Σταματάω καθώς για πρώτη φορά, συνειδητοποιώ κάτι πολύ σοβαρό
(αλλά;)
Ρωτάει εκείνος καθώς γυρίζει ανάσκελα ώστε να με κοιτάξει κατά πρόσωπο. Αφήνω μια μεγάλη ανάσα να μου ξεφύγει και λέω
(ουσιαστικά η θεία μου έκανε πάντα αυτό που ήθελε, αυτό που την τραβούσε. Η μαμά έλεγε πως μου φούσκωνε τα μυαλά αλλά... Στην πραγματικότητα μου έλεγε να ακολουθήσω τα όνειρα μου)
(και ποια είναι τα όνειρα σου;)
Ρωτάει ενώ παρακολουθώ τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται από... Φόβο, νομίζω
(να είμαι ελεύθερη)
Απαντάω λιτά και αυτόματα κλείνει τα μάτια του, λες και δεν αντέχει να με κοιτάζει άλλο... Τι του συμβαίνει;
(από όταν ήμουν μικρός, έμαθα πως να χειραγωγούμαι και συγκεκριμένα από τους γονείς μου...)
Τα λόγια του με ξαφνιάζουν και μένω για λίγο παγωμένη, να κοιτάζω τα τσιτωμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του
(από μικρός είχα μάθει ότι το παν είναι να κερδίζεις, όχι να προσπαθείς. Ο πατέρας μου έλεγε πως κανείς δεν εκτιμάει την προσπάθεια σου, όσο δυνατή και αν ήταν και... Ομολογώ πως είχε δίκιο)
Η αποκάλυψη του με σοκάρει ακόμα περισσότερο
(δηλαδή... Αυτό πιστεύεις και εσύ;)
(δεν είναι ότι το πίστευα, απλά... Απλά αποδείχτηκε ότι ήταν σωστός σε όσα μου είπε. Κανείς, ποτέ δεν εκτίμησε την προσπάθεια μου η τα όσα ήθελα να κάνω. Πάντα έπρεπε να ακούω τους άλλους, ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να πάρω μια απόφαση μόνος μου, η έστω να εκφράσω την άποψη μου)
Μουρμουρίζει με το παράπονο φανερό στον τόνο της φωνής του... Ω Antonio!
(ήμουν ο τέλειος γιός για τον έξω κόσμο...)
Κάνει παύση καθώς το βλέμμα του συναντά το δικό μου και παρακολουθώ ένα αμυδρό χαμόγελο να εμφανίζεται στα χείλη του
(μέχρι που συνάντησα εσένα και τότε κατάλαβα πως απλά ήμουν ένας κρυόκωλος)
Η τελευταία του λέξη με ξαφνιάζει εντελώς. Από την μία θέλω να σκάσω στο γέλιο αλλά από την άλλη ντρέπομαι... Τον έχω αποκαλέσει ποτέ έτσι μπροστά του;
(συγγνώμη για όσα σου είπα. Δεν ήταν ότι...)
(είχες δίκιο... Σε όλα! Δεν χρειάζεται να μου ζητάς συγγνώμη. Ήμουν ένας βλάκας που δέχτηκε μια συμφωνία γάμου, μόνο και μόνο για να μην χάσω την οικογενειακή επιχείρηση. Λες και αυτή είναι η μοναδική μου κληρονομιά)
(τώρα... Τα εννοείς αυτά που λες, η απλά τα πετάς για μια στιγμή;)
Ρωτάω, φανερά μπερδεμένη από την όλη κατάσταση και εκείνος στρέφει το κεφάλι για να με ξανά κοιτάξει
(φυσικά και τα εννοώ, Victoria. Η συγκατοίκηση μαζί σου με έκανε να καταλάβω πολλά πράγματα που έπρεπε να εδώ και καιρό να είχα καταλάβει)
Απαντάει με σταθερό, αποφασιστικό τόνο θα έλεγα και μέσα μου, νιώθω ένα παράξενο αίσθημα περηφάνιας να με κατακλύζει
(χαίρομαι που τελικά... Η ανάρμοστοι τρόποι μου σε βοήθησαν και σε κάτι)
Λέω με πειραχτηκό τόνο και εκείνος σκάει ένα μικρό γελάκι ενώ στρέφει την προσοχή του στο ταβάνι... Μοιάζει τόσο όμορφος αυτή την στιγμή. Και λέω αυτή την στιγμή, επειδή επιτέλους άκουσα και κάτι λογικό από το στόμα του. Ελπίζω όντως να τα εννοεί αυτά που λέει και να μην αλλάξει γνώμη μπροστά στους γονείς του... Ίσως θα έπρεπε να τον μετά πείσω για αυτό το συμβόλαιο
(Antonio!)
Ψελλίζω και τα καστανά του μάτια, στρέφονται στα δικά μου
(ναι;)
Γαμώτο! Δεν μπορώ να με κοιτάζει. Μου δημιουργεί νευρικότητα
(χαίρομαι που μου μίλησες)
Λέω τελικά και εκείνος μου χαρίζει ένα στραβό χαμόγελο ως απάντηση, πριν ξανά στρέψει την προσοχή του στο ταβάνι... Ίσως δεν είναι ώρα να του μιλήσω ακόμη. Αλλά θα έπρεπε να ανακαλέσουμε αυτή την συμφωνία. Καιρός να τελειώσει το πανηγύρι... Έτσι θα καταλάβω εάν εννοεί όσα μου λέει
(πάμε να κοιμηθούμε;)
Προτείνει και εγώ απλά γνέφω καταφατικά. Έπειτα σηκωνόμαστε μαζί από τον καναπέ και αφού κλείσει την τηλεόραση, πηγαίνουμε στην κρεβατοκάμαρα μας. Μόλις ξαπλώνω, εκείνος έρχεται κοντά μου και τρυπώνει στην αγκαλιά μου... Το μικρό μου, τρυφερό αγόρι!
(καληνύχτα)
Μουρμουρίζει ενώ κρύβει το πρόσωπο του στον λαιμό μου και ασυναίσθητα, ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου
(καληνύχτα Antonio)
Ψελλίζω ενώ χαϊδεύω τρυφερά την πλάτη του και μέσα σε λίγα λεπτά, έχουμε κοιμηθεί.

Amelia's POV

Μόλις η πόρτα ανοίγει, αντικρίζω την Melinda, την μαμά του Antonio δηλαδή
(ήρθες!)
(πρέπει να μιλήσουμε)
Πετάω απότομα ενώ μπαίνω μέσα στο σπίτι και περπατάω με γρήγορα βήματα ως το σαλόνι τους, ώστε να δω τον κύριο Serrano, να κάθεται στην πολυθρόνα του και να διαβάζει ένα βιβλίο
(Amelia! Πως και από εδώ;)
(μήπως είναι εδώ ο Antonio;)
Ρωτάω και εκείνος κατσουφιάζει
(όχι, γιατί ρωτάς;)
(κάτι πάει λάθος με το σχέδιο μας)
Τους ανακοινώνω, καθώς και η Melinda έρχεται μέσα στο σαλόνι
(λάθος; τι εννοείς λάθος;)
(ο Antonio έχει απομακρυνθεί πολύ από εμένα, κύριε Serrano. Ήρθε σήμερα το πρωί από το διαμέρισμα μου και μου φερόταν... Λες και ήμουν καμία τελευταία, λες και κάτι έχει αλλάξει πάνω του και είμαι σίγουρη πως αυτή η τσούλα φταίει)
(η Victoria;)
Με ρωτάει η Melinda και κουνάω θετικά το κεφάλι μου ως απάντηση
(αυτό είναι αδύνατον. Σίγουρα ο Antonio θα έχει κάποιο σχέδιο για να τραβήξει κοντά του την μικρή)
(και εγώ αυτό πίστευα στην αρχή, μέχρι που τον είδα σήμερα το πρωί. Μου είπε ότι το κάνανε!)
Λέω, με την αηδία φανερή στον τόνο της φωνής μου
(τι έκαναν λέει;)
Πετάει, πραγματικά έκπληκτος ο κύριος Serrano ενώ σηκώνεται απότομα από την θέση του
(αυτή η μικρή θα τα διαλύσει όλα στο τέλος)
Γρυλίζω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου και παρακολουθώ τον κύριο Serrano να κόβει βόλτες, πέρα δόθε μέσα στο σαλόνι ενώ παράλληλα τρίβει το μέτωπο του, από την άλλη η Melinda μένει σιωπηλή δίπλα μου, κοιτάζοντας σκεπτική το πάτωμα
(πρέπει να του μιλήσω, αύριο κιόλας)
Μουρμουρίζει ο κύριος Serrano ενώ ξανά κάθεται στην θέση του... Αυτό ακριβώς ήθελα να πετύχω! Δεν πρόκειται να αφήσω αυτή την μικρή πόρνη να μου πάρει τον Antonio... Δεν θα της το επιτρέψω!