KEHRİBAR|Texting

1.7

İletişim için instagram:Hidrandro

⭐

Iyi  okumalar vote ve yorum yapmayı unutmayın💜

Yüzüme gelen şeyle gözlerimi açtığımda yavru bir köpek yüzümü yalıyordu. Etrafa baktığımda hala biraz karanlıktı büyük ihtimalle saat 5 civarıydı. Sessizdi o kadar sessizdi ki kendi nefes alış verişlerimi bile duyuyordum.Ayağa kalktığımda belim dahil her yerimin tutulduğunu hissettim.

"Offf! Niye her şey benim başıma geliyor ya!"

Yanımda olan köpekte havladığında o da benim haklı olduğumu anlamış gibiydi. Yavru köpeği kucağıma alıp yürümeye başladım. Hava çok soğuktu üzerimde olan kazak bana pekte fayda etmiyordu. Hızlı adımlarla eve yürümeye başladım. Kim bilir annemler nasılda endişelenmişti. Eve geldiğimde anahtarımla kapıyı açtım ev çok sessizdi. Köpekle beraber annemlerin odasına baktığımda boştu. Telefonuma baktığımda telefonum kapanmıştı. Evin ışıklarını açıp telefonumu şarja taktım. Yavru köpek ise şu an evi keşfetmekle meşguldü. Telefonum açıldığında annemden bir mesaj vardı. Mesajı açtım "Kızım biz teyzene gidiyoruz eşi trafik kazası geçirmiş kendine dikkat et." Ucuz yırtmıştım ama teyzemin eşi için aynı şeyi söyleyemeyecektim. Annem diğer mesajında ise zaten onun iyi olduğunu söylüyordu. Köpek havladığında ağızında ayıcık vardı. Kaşlarımı çatarak baktığımda hemen onu yere atıp yanıma yerleşti. Yavru köpek kendini kaşırken onu kucağıma alıp banyoya gitmeye başladım.  köpeği güzelce yıkayıp onunla beraber odaya gitmeye başladım. Telefonuma alarm kurup köpekle beraber uyumaya başladım.

                              ***

Alarmın çalmasıyla uyanmıştım. Okul formalarımı giyip yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladım. Köpek için annemin dışarıya köpekler için koyduğu mamayı koydum. O yemeğini yerken anahtarımı,paralarımı ve montumla kapıyı örtüp sokağa çıktım. Havanın soğukluğu yüzüme çarparken gün yüzüne düşünmekten kaçtığım olaylar çıktı. Barış gelmemişti beni bırakmıştı. Gözlerim dolarken yüzümü gökyüzüne çevirdim. Gökyüzü sanki benim dökmediğim damlaları dökmeye başlamıştı. Üzerime montumu giyip sıkıca montuma sarındım. Durağa geldiğimde anılar gözlerimin önünden film şeridi gibi geçiyordu. Yine ben kaybetmiştim yine mahvolan ben olmuştum. Okula geldiğimde her şey yine aynıydı herkes olması gerektiği gibi davranıyordu. Bir tek ben farklıydım ve Barış'ın dolu olan sırası. Sırasında yoktu çantasıda yoktu. O yoktu.

İnanmazsın,evimi kaybetmiş gibi hissettim. Yerimi yadırgadım.

🌙

Ne zamandan beri bölüm atmadığımı fark ettim.