Duke Sebastian

CHAPTER THREE

MABILIS ang bawat hakbang ni Lara habang tinatahak niya ang kakahuyang iyon. Matapos niyang kumain kanina ay nagkunwari siyang masama ang pakiradam upang huwag siyang abalahin ni Duke. She needed a good alibi para huwag nitong mahalata ang plano niya. Pasado alas onse, ayon sa sout niyang relong pambisig. Sa mga sandaling iyon alam niyang kung saang bahagi nang bahay nagpapalipas nang oras ang lalaking iyon. Mas mabuti iyon. Dahil bago pa man nito matuklasang nawawala siya ay nakalayo na siya. At mas magiging pabor iyon sa kanya upang makaalis siya sa lugar na iyon. Mas pinili niyang kumilos nang ganun oras.

Mahabang oras ang lumipas at patuloy siyang sa paglakad takbo. She should find some safe place to stay bago magdilim. Abala siya sa pagkilatis sa paligid niya nang bigla na lang may kung anong hayop ang tumalon mula sa harap niya. Sukat doon ay napatili siya saka siya natatarantang napatakbo.

Dala nang pagkataranta ay hindi niya namalayan kung anong tinatahak niya. At ganun na lang ang lakas nang tili niya ang maramdaman niyang biglang nadulas ang paa niya. Rumagasa ang matinding kaba sa dibdib niya nang hindi niya magawang pigilanang sariling patuloy na dumausdos pababa.

Saka niya napagtanto kung saan siya patungo. Natatarantang naghagilap siya nang makakapitan subalit wala siyang matagpuan.

Hangagang sa tuluyan na siyang napa-iyak. Mukhang iyon na ang katapusan ang buhay niya. There was a cliff just beyond where she was going. She was about to fall while screaming so loud. Nang bigla niyang maramdamang may nahawakan niyang bagay. It made her stop. But only to find out that she was hanging on the edge of the clip which was about to fall.

"Oh God!" Habol ang hiningang usal niya. Parang umiikot ang sikmura niya ang mapatingin siya sa ibaba. Dahilan upang lalo siyang mapakapit sa ugat nang punong kinakapitan niya.

Hindi niya alam kung gaano siya katagal nanatiling nakakapit doon ang hindi namanhid ang braso niya. Bigla tuloy niyang nahiling na sana naroon ang lalaking iyon para iligtas siya. Of all people wala siyang ibang maisip na maari niyang hingian ang tulong kundi ito.

Pero paano na lang kung hindi pa nito nadidiskubring nawawala siya. Lalo lang siyang naiyak sa takot na lumulukob sa pagkatao niya. Bakit kailangang danasin niya ang mga bagay na iyon. Wala siyang ginagawa to deserve such misfortune. She just wanted to go home.

Sinikap niyang umakyat upang mabalanse niya ang katawan. Her hand was becoming numb already. She has to find ways, para makaakyat doon. But she always failed.

Mukhang iyon na yata ang kataposan nang buhay niya. Ramdam niyang ang tuluyang paninigas nang kamay niya. Napapikit siya nang unti-unting dumulas iyon. She was about to scream for her life when someone held her wrist abruptly. She was still screaming when she felt her body being lifted.

At ganun na lang ang relief niya nang makilala ang may-ari nang kamay na iyon.

It was Duke. He came.

Bigla ay tila nahalimhinan nang kasiyahan ang damdamin niya. She was thankful for that, but was it really true hindi ba siya nanaginip lang. Ramdam niya ang pag-ikot nang mundo niya habang unti-unting nawawala sa paningin niya ang mukhang iyon. Bakas sa mukha nito ang labis na pag-aalala. At bago pa siya nawalan nang malay ay narinig niyang tinatawag nito ang pangalan niya. Kasabay noon ay ang tuluyang pagdilim nang paligid niya. He come for her.

Nagising si Lara sa nanakit niyang katawan. Bigla ay nakadama siya nang kasiyahan, sa kaalamang buhay pa naman siya. She was aching all over pero hindi naman ganun kagrabe maliban sa braso niya. Sapo ang ulo niyang napabangon siya. She was a bit dizzy but she was alright.