Duke Sebastian

Part 1.5 (Chapter 5)

NAKATITIG si Lara sa malawak na dagat. Subalit malayo roon ang tinatakbo nang isip niya. Maghapon niyang hindi nakita is Duke matapos ang nangyari sa pagitan nila kaninang umaga. At hindi niya maiwasang mapikon dito. Bakit parang ito pa ang may karapatang magalit. Parang ito pa ang talo sa kanilang dalawa. Sukat doon ay napasimangot niya. Siya itong babae, pero parang siya pa ang kailangang manuyo. Dala nang inis ay ibinato niya nang malakas makinis na batong napulot niya kanina.

"Nakakaasar talaga."Iritadong saad niya.

"Anong kasalanan sa'yo nang batong iyon? You might get cold." hindi na siya nagulat nang lumapit ito sa kanya. Saka naupo sa tabi niya. Hindi niya maiwasang napapikit dahil sa friction mula sa mainit na balat nito. Parang nilipad niyon ang kaninang lamig na nararamdaman niya.

"Alam mo hindi kita maintindihan." Hindi niya maiwasang ibulalas iyon. Kahit paano ay gusto rin niyang ma-unawaan ang sariling tinuran. Dahil siya mismo ay hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman niya.

Nagwalk-out ito matapos siya nitong halikan kanina, at nakita niya ang galit sa mata nito. And yet he was so concern about her? Ano ba talaga ang papel niya sa buhay nito? Galit ba ito ba kanya? If yes, then why? Dahil ilang araw na niyang iniisip kung bakit siya naroon kasama ito. And why he seems to hate her?

"Same here, hindi ko rin naintindihan ang sarili ko."Seryosong saad na ikinalingon niya dito. Nakatingin ito sa karagatan. Walang emosyong mababasa sa mukha nito. One thing he hates about him, hindi niya kayang basahin ang nasa isip nito.

It has been a week already mula nang dalhin siya nito sa islang iyon. Subalit kahit minsan ay hindi pa niya narinig dito ang dahilan nito. Gusto niyang itanong iyon subalit tila siya naestatwang nakatitig lang dito. Paano ba niya pipigilan ang puso niyang mag-enjoy habang nakatitig sa seryosong mukha nito. Kahit napipikon siya sa ugali nito.

Nakiraan ang mahabang katahimikan.

"Kung ganito kaganda ang lugar na ito, bakit walang tao akong nakikita dito? This place could be a nice spot." Basag niya sa katahimikang iyon.

"This is a sactuary for me. Hindi ko gustong i-exploit nang kung sinu-sino ang lugar na ito. " Ramdam niya ang pagpapahalaga nito sa islang iyon. "Masisira lang ang katahimikan at natural na ganda nito kapag maraming taong naririto. And besides is place is private." Seryosong saad nito. Truly the place is haven for his broken heart. Hindi tuloy niya maiwasang isipin kung gaano katagal maghihilom ang sugat sa puso nito. Naniniwala siyang ang pag-iisa nito ang dahilan kaya nanatiling malungkot pa rin ito.

"But you can't live in this kind of place alone. " She could feel symphathy in her voice.

"I'm used to it. Pero kung ang gusto mong malaman ay kung paano ka makaka-alis sa lugar na ito? You can used motor boat. Para umikot patungo sa kabayanan." Kibit balikat na saad nito. Wala siyang ganung intesyon sa sinabi niyang iyon dito. She just wanted him to realized that he can't live alone forever. He was alone and lonely. At alam niyang sinasadya nito iyon bilang parusa sa sarili. Her heart aches for his pain. Sanay kaya niyang pawiin ang labis ang lungkot na nakikita niya sa mga mata nito.

"Try to enjoy the place,for a while. You needed that. Kalimutan mo muna ang plano mong umalis dito."

"Your so dense, alam mo ba iyon." Inis na pinalo niya ang braso nito. "Wala akong iniisip na umalis. I was just concern about you. Masyado kang malungkot, your so alone. I cant even break the wall around you." Isang malalim na buntong hininga ang pinawalan niya. Ayan kung ano ano na tuloy nasasabi niya. " Bahala ka nga d'yan. " Asar na singhal niya dito. Nakakapikon talaga minsan ang lalaking ito. Kung pupuwede lang sana ay kinutusan na niya ito. She was just concern about him. Aktong tatayo nang pigilan siya nito. Muli siyang napatitig dito nang maramdaman niya ang pagpisil niya sa kamay nito.

"Ano na naman? "Ipinagpasalamat niyang hindi siya nautal dahil sa malakas na kabog sa dibdib niya. Paano ba niya kokontrolin ang sarili niyang kabahan kapag ganung kalapit sila sa isa't isa. And why was he looks as if he wanted to---

"Pinalo mo ang braso ko." Walang kangiti-ngiting saad nito. Na ikinasimangot niya. Akala pa naman niya kung ano na.

"Ang arte mo alam mo ba 'yon. Parang tapik lang nagrereklamo ka na." Aniya saka sinabayan nang pag-iling. Kailangan niya nang kaunting distraction. Baka kung saan naman siya dalhin nang pang-aakit nito sa puso niya.

"Gusto mo sapakin pa kita dyan eh." Sinamahan pa niya nang ngiti ang tinuran.

"Your so annoying." Walang ka-emo-emosyong saad nito.

"Ows! Talaga lang ha. Puwes huwag kang lumapit sa akin. Saka huwag mo rin hawakan ang kamay ko. Nakakarami ka na." Galit galitang saad niya sabay irap dito. Mahirap na baka mahalata pa nitong hindi totoo sa loob niyang ayaw niyang hawakan siya nito.

" You response on my kiss, and allowed me to touch you. Kaya huwag mo akong paniwalain sa mga kalukuhan mo." Muntik na siyang mapa-urong nang ilapit nito ang mukha sa punong tainga niya. Nagdulot iyon nang kilabot sa boung pagkatao niya. Kasabay nang pagkalat nang init sa katawan niya. "And I can take you anytime I want, isn't it right sweetheart. "

Alam niyang dapat ay nagwawala siya sa galit dahil sa huling sinabi nito. Subalit hindi niya magawa. Dahil sa sarili niya alam niyang totoo ang sinabi nito. Ano nga bang laban niya sa damdamin niya. O kahit pa sabihing hind kasama ang nararamdaman niya para dito. Alam niyang wala siya magagawa kapag ginusto nito. Magkasama sila sa iisang bubong, and he could have taken her since that first day she was with him. Pero hindi nito ginagawa. Baka sakaling pagkamuhi at galit ang nararamdaman niya dito sa sandaling iyon. Ayaw niyang isipin iyon. Isang mahabang buntong hininga ang kumawala sa dibdib niya.

"What are you trying to prove, Duke?" Sa nanginginig na mga tuhod nagawa niyang tumayo. "A--ano ba talaga ang gusto mo sa akin?"Nahahapong tanong niya dito. "Sa simula pa lang hindi ko alam kung ano ang papel ko dito. Hindi kita kilala, yet you seems to hate me for the matter I can't understand." Mabigat ang dibdib niya sa tanong na iyon. Then she realized how much he really meant to her now. Yaman nga lang galit ito sa mundo.

Pero bakit siya? What could he had done wrong to him? Gusto niyang itanong iyon dito. Subalit nanatiling nakatikon ang bibig niya.

"I don't hate you Lara." Tila napako siya sa kinatatayuan dahil sa tinurang iyon nito.Bigla parang gusto niyang lapitan nito at yakapin. Bakit kasi bigla na lang itong nalungkot muli. Saka siya nito tinalikuran.

"Duke-" tila walang tinig na lumabas sa bibig niya. Bakit ganun ang pakiramdam niya? Wala na ito sa harap niya subalit nanatili pa rin siyang nakatayo doon. Alam niyang nasasaktan siya para dito. Nasasaktan siya sa kalungkutang dinadala nito. Because she cares for him. She's in love him. Ang pag-aming iyon sa sarili niya ay parang biglang nagpagaan sa bibdib niya. Saka siya napa-iling. Love can be such unpredictable thing in the world. You'll come to realized to love someone that hate you for something.