To All Our High Hopes

Chapter 090

ALEXINA'S POINT OF VIEW

Pawisan man dahil sa pag-aayos ko ng gamit sa aking cubicle ay sinunod ko pa rin ang utos ni Milan.

Who would've thought that I would be working with someone that I was  jealous with four years ago? Funny how this universe sometimes fool us.

Tanging ang tunog ng airconditioned at ang pagtitipa ko sa keyboard ang maririnig sa opisina. Natigil ako sa pag-tipa nang nakita ang pangalan ni Eliser sa papel.

"Engr. Eliser Archivos V. Rosenberg, Chief Executive Officer"

Napangiti ako ngunit napawi ito agad nang naalala  kung ano ang sitwasyon naming dalawa.

He don't exactly remember me. But what if just like in the movies? When he sees me and just a second he remembers me? Will that be possible? I guess not, but I am still hoping for it to happen.

A lot of people told me him and Shawn have Traumatic Amnesia. Pagtapak ko pa lang dito sa Pilipinas ay gumawa na agad ako ng senaryo sa aking utak kung paano kami magkikita ni Eliser o kahit si Shawn man.

Masakit na ang pareho mong minamahal sa buhay ay nakalimutan ka. Si Shawn na naging kaibigan ko at si Eliser na... taong minahal ko at minahal ako.

I also heard about the dating rumor of Eliser and Milan. Sinabi sa akin ni Leondale.

Noong una ko itong narinig ay para akong binuhusan ng malamig na tubig. Sumikip ang aking dibdib at halos nahirapan akong makahinga. It wasn't new to me since we have this kind of problem years ago, but hearing the same rumor again... feels like... a sharp object stabbed my heart.

The man that I only love dated the girl I'm jealous of four years ago.

What a twist of fate is happening to me right now. This isn't what I wanted.

Huminga ako ng malalim bago magpatuloy sa ginagawa. Sobrang layo na ang narating ng isip ko. I need to finish this presentation, I don't have time for procrastinations.

An hour have passed and I am almost finished with the presentation. I looked at my wrist watch and it's already ten in the evening.

Hindi ko na napansin ang oras. Nalipasan na rin ako ng gutom at madilim na.

Nag-inat ako bago tumayo para buksan ang ilaw ng opisina. Doon ko lamang naramdaman ang pagod at sakit ng aking batok.

Damn, being an Architect is hard but I know it'll be fun. Kaunting tiis na lang naman ay tapos na ako sa pag-aaral tiyaka ako babalik dito para mag-trabaho. Pero napaaga ang uwi ko dahil dito sa project na 'to.

I pressed the light switch then I looked at the whole room. That's when I realized that our office has no blinds!

Ibig sabihin ba nito ay out na ng mga nagtatrabaho sa floor na ito? Wala bang nakapansin sa akin?

Sabagay, hindi makikita ang ulo ko kapag umupo na ako sa swivel chair.

Ngumiti na lang ako at binalewala ang pag-aalalang naramdaman. Hindi naman kasi ako nagtatrabaho dito. Hindi ako empleyado dito. Nagtatrabaho ako para sa proyektong nais makamit ni Mr. Rosenberg.

"Are you done?"

Napatalon ako at humiyaw sa kung sino ang may-ari ng boses mula sa pintuan ng opisina.

Natigil lang ako nang nag-tama ang pareho naming titig sa isa't-isa.

Those brown eyes, tall nose, small and red lips.

"S-Sir..." I trailed off.

I don't know who to address him as. Sir, Engineer, Mister or just his name?

Imposibleng naalala niya ako. Imposible talaga.

He took one step that made me shiver. He was towering over me and I couldn't think straight because he's this near!

You better think, Alexina or else you're doomed!

He smirked and put his hands on his pocket. He raised his eyebrow as if something is wrong.

"Engineer, Miss de Cónstarcia." He said with his neutral american accent.

No wonder, he probably got this genes to his father. Calling me with my surname really makes him hot.

Hell no, I shouldn't be thinking this way. Focus, Alexina! An engineer is in front of you!

I shook my head and looked at him again.

"E-Engineer," my lips trembled.

Nanatili ang ngiti at titig niya sa akin habang kagat niya ang kaniyang labi.

Nag-iwas ako ng tingin at kung saan man mapadpad ang titig ko ay ayos lang, maiwasan ko lang ang malalalim niyang tingin sa akin.

"Do you even remember me?" Bulong ko.

Sa hindi malamang dahilan ay dahan-dahan akong nakaramdam ng sakit sa aking puso.

"Are you on your overtime? Engineer Milan isn't here? May I ask your reason why are you still here?"

All of my high hopes on him remembering me disappeared like a bubble. Akala ko ay tatanungin na niya ako kung naalala ko rin ba siya, ngunit hindi.

"E-Engineer, kasi tumawag kanina si Engineer Milan dahil pinapagawa niya sa akin ang presentation. Napagdesisyunan kong tapusin na lang dito hindi ko naman inakala na gagabihin ako dito..." Bawat bigkas ko ng salita ay ang paghina nito.

Natatakot akong pagalitan niya ako. Mali ba ang mag-overtime sa kumpanya niya?

"Ganun ba?"

Inilagay niya ang kaniyang mga kamay sa aking table. Nag-silbing bakod ang kaniyang braso na humarang sa akin.

Nagwala ang mga paru-paro na nasa aking tiyan at tila ba gusto nilang kumawala roon. Napalunok ako dahil parang may nakaharang sa aking lalamunan na naging dahilan upang hindi ako makahinga ng maayos. Palakas ng palakas ang pagtibok ng puso ko na baka marinig niya ito.

"Let's eat outside." Sabi niya.

Nanlaki ang mata kong tumitig sa kaniya Bakit gusto niyang magkasama kaming kumain sa labas? He barely knows me, I'm just a worker under Milan's name. Why would he bother at this point?