Angel,who? ✔️

"Έχω γαμημενη κλειστοφοβία"

Η αλήθεια είναι πως όλα έγιναν σχετικά γρήγορα.. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων άνοιξα τα μάτια μου και βρισκόμουν σ'ενα πολύ στενό και σκοτεινό χώρο... Κοίταξα δίπλα μου και το ίδιο στριμωγμένοι με εμένα ήταν και o Andrian με την Anna.
"Πάρε τα κωλο χέρια σου από τα βυζιά μου άξεστο ων" γρυλισε η Anna.
"Ναι άλλη όρεξη δεν είχα μωρή να χουφτώνω εσένα.. Βλέπεις να μπορώ να πάω κάπου αλλού τα χέρια μου;!"Της απάντησε με το ίδιο υφακι ο Andrian.
"Ότι πεις" είπε και φύσηξε μια τούφα από τα μαλλιά της που έμπαινε μέσ τα μάτια της.
"Andrian χουφτώνεις τα βυζιά της Anna;!Ουαουυ!" είπα και ρολαρα τα μάτια μου εκνευρισμένη. Παρ'ολα αυτά δεν άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στις προηγούμενες σκέψεις μου.
Ήταν λες και ήμασταν μέσα σε... Ντουλάπα;
"Μην μου πεις ότι μας τηλεμετεφερες μέσα σε ντουλάπα;! Έχω γαμημενη κλειστό-" πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση μου το χέρι του Andrian βρισκόταν πάνω στα χείλη μου κλείνοντας ερμητικά το στόμα μου.
"Τι θα κάνουμε; Λείπει ήδη τρεις μέρες!" ακούστηκαν φωνές και βήματα να μπαίνουν στο δωμάτιο.
"Αυτή η αδερφή σου φταίει, ούτε ένα ξόρκι δεν μπορεί να κάνει καλά! Μάγισσα είναι αυτή;" ακούστηκε η φωνή της μητέρας μου που ψιθύριζε έντονα.
"Άσε που όσο θυμωμένη και αν ειμαι ανησυχώ για το που είναι το κοριτσάκι μας, αν είναι καλά..."συνέχισε η μητέρα μου σε πιο μαλακό τόνο αυτή τη φορά.
"Έννοια σου και βάζω στοίχημα πως το χει βάλει το χεράκι του ο Andrian."
Η χαρακτηριστική βραχνάδα στην φωνή του πατέρα μου έκανε όλα τα σημεία του σώματός μου να μουδιασουν.
"Αχ εγώ στο είπα όταν μας πρώτο συστήθηκε στο μαιευτήριο, ο Θεός μας τιμωρεί για τις πράξεις μας."είπε εκείνη με απελπισία στην φωνή της.
"Μήπως θα έπρεπε να βγούμε τώρα; "
Αποφασισα να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου για να μιλήσω τηλεπαθητικά στον Andrian.
"Όχι ακόμα, θα σου κάνω νόημα όταν είναι.Βλεπω χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου μικρή (;"
"σταπ ιτ-" πριν προλάβω να του "απαντήσω"κατάλληλα η συζήτηση των γονιών μου έγινε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
"Ωωω σταμάτα επιτέλους,η ιστορία αυτή έχει ξεχαστεί προ πολλού... Ότι έγινε ανήκει πλέον στο παρελθόν. "
Το βλέμμα του Andrian έντονο πάνω μου, ήξερα ότι επρεπε να είμαι εγώ η πρώτη που θα βγει από την ντουλάπα, άλλωστε οι δυο τους ήταν εδώ σε περίπτωση που χρειαστώ "ενισχύσεις". Φακ,παλι εγώ θα κάνω θεαματικη είσοδο.
Και έτσι ανοίγοντας την πόρτα της ντουλάπας βγήκα κοπανώντας την πίσω μου καθώς τα μαύρα μου αθλητικά ήρθαν σε επαφή με το πάτωμα κάνοντας ένα περίεργο τρίξιμο.
Δυστυχώς ή και ευτυχώς για μένα ο μικρός και διακριτικός αυτός ήχος έκανε τους γονείς μου που πριν λίγο καθόντουσαν απελπισμένοι στο κρεβάτι να γυρίσουν να με κοιτάξουν. Η έκπληξη, ακόμα και η ενοχή, ήταν συναισθήματα που φαινόντουσαν καθαρά πλέον στον πρόσωπό τους.
"Violet;!" Έκανε η μητέρα μου με απορία και σηκώθηκε χωρίς να το πολύ σκεφτεί να με αγκαλιάσει.
Όταν συνειδητοποίησε τι πήγε να κάνει ξεροβηξε αμήχανα και στάθηκε δίπλα στον πατέρα μου ο οποίος ήταν πλέον όρθιος.
"Γεια σας, γεια σας! Σας έλειψα; Ωω ειλικρινά το ελπίζω... Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να επιστρέψω αλλά να ναι καλά ο Andrian με την Anna που μου "άνοιξαν τα μάτια"και αποφάσισα πως θέλω εξηγήσεις." είπα ειρωνικά, τονίζοντας τα λόγια μου στο τέλος. Και οι δυο τους με κοίταζαν σαν να είμαι τρελή... Τι πρωτότυπο!
"Το ήξερα ότι αυτός κρυβόταν πίσω από όλη την αυτή την τρέλα... Αυτός ο άτιμος, ο,ο -" πριν ο πατέρας μου μπορέσει να συνεχίσει με τα κοσμητικά επίθετα για τον Andrian, σήκωσα το χέρι μου κάνοντάς του νόημα να σωπασει.
"Τουλάχιστον οι επιλογές του δεν έχουν βλάψει κάποιο άλλο άτομο, κυρίως αθώο και απροστάτευτο." έφτυσα τα λόγια μου σαν δηλητήριο ελπίζοντας να τους χτυπήσω εκεί ακριβώς που πονάνε. Δεν υπήρχε πλέον γυρισμός ούτε περιθώρια λύπησης. Τα έπαιζα όλα για όλα... Η καλή Violet είχε χαθεί για τα καλά,αλλα δεν είχε σημασία πλέον.
"Violet,τι προσπαθείς να πεις;Ουτε εμείς έχουμε κάνει κακό σε κάποιον άλλον άνθρωπο!" απάντησε η μητέρα μου και έκανε ένα βήμα μπροστά.
"Αχ πόσο με εκνευρίζει όλο αυτό.. Ειλικρινά χάνω την υπομονή μου. Το βαρέθηκα όλο αυτό το θέατρο που παίζεται ,σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ε λοιπόν εδώ αγαπητοί μου γονείς πέφτει η αυλαία και ορίστε και το χειροκρότημα για την καταπληκτική υποκριτική σας ικανότητα. 'είπα ενώ ταυτόχρονα χτυπούσα αργά και σταθερά παλαμάκια.
"Violet, έχεις χάσει τα λογικά σου παιδί μου;! " είπε ανήσυχος ο πατέρας μου.
"Δυστυχώς για σας όχι, ακόμα! Επειδή όπως είπα όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου με έχει κουράσει, τα ξέρω ολα! Όλα όμως! Και δεν υπάρχει περιθώριο πλέον να μου πείτε ότι,όχι δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, και όλα τα σχετικά. Το κρυφτό τελειωσε. " είπα νιώθοντας την καρδιά μου να φτερουγαει μέσα στο στήθος μου. Στο δωμάτιο επικράτησε τέτοια ησυχία που μπορούσα να ακούσω το ίδιο μου το αίμα να κυλάει στις φλέβες μου.
"Δεν θέλαμε να το μάθεις έτσι... Ούτε και τις δυνάμεις σου,ουτε για την Violet... Ω Violet..." ξεκίνησε να λέει η μάνα μου αλλά στο τέλος ξέσπασε σε λυγμούς.
"Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι Violet, απλά έχουμε κάνει πολλά λάθοι... Και πίστεψε με προσπαθήσαμε παρά πολύ να σε μεγαλώσουμε σωστά και να σου δώσουμε όλη μας την αγαπη." είπε ο πατέρας μου και έσκυψε το κεφάλι του προσπαθώντας να μην με αφήσει να δω τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια του.
"Προσπαθώ να σας καταλάβω ειλικρινά προσπαθώ, αλλά οι πράξεις σας δεν βγάζουν νόημα. Αρχικά μου κρύβεται το γεγονός ότι είμαι μισή άγγελος, έπειτα όταν πάω με την βοήθεια του Andrian να ανακαλύψω αυτεε τις δυνάμεις με παίρνεται και με πάτε με το ζόρι στου διαόλου τη μάνα,με βλέπεται κάθε μέρα να λιώνω σιγά σιγά από το κλάμα και την στεναχώρια και παρ'ολα αυτά εσείς απλά ανησυχείτε μην αποκαλυφθεί το μυστικό σας. Και μετά μου λέτε πως αυτό είναι αγαπη; Έχασα την κολλητή μου, και έπειτα εσείς οι ίδιοι με απομακρύνεται από τα μόνα δυο άτομα που μου έχουν μείνει την Anna και τον Andrian.Και θέλετε να μου πείτε πως αυτό ειναι αγαπη; "πλέον φώναζα, ενώ τα δάκρυα μουσκευαν την μπλούζα μου και ένιωθα μια ανεξέλεγκτη ανάγκη να κάψω τα πάντα. Ένιωθα το αίμα να σφυροκοπαει στις φλέβες των χεριών μου και ένιωθα ένα έντονο κάψιμο στην πλατη μου...
"Violet ηρέμησε κοριτσάκι μου και προσπάθησε να μας καταλάβεις, τα κάναμε όλα αυτά γιατί έτσι νομίζαμε πως θα σε προστατευαμε. Ο Andriana ειναι απειλή για σένα... Τι δεν καταλαβαίνεις;! Δεν έχει έρθει για καλό... Εκείνη την μέρα στο μαιευτήριο δεν στάλθηκε για να σε προστατεύσει... Μόνο για να καταφέρει με τον τρόπο του να βουτήξεις μέσα στην αμαρτία. Κατάλαβε το!" ηχησε στα αυτιά μου η αυστηρή φωνή της μητέρας μου.
Η οργή μέσα μου πάλευε να βρει μια διέξοδο.
"ΑΡΚΕΤΑ"φωναξα και ένιωσα έναν οξύ πόνο στην πλάτη μου καθώς η όρασή μου θόλωσε και τα πόδια μου πλέον δεν μπορούσαν να με κρατήσουν όρθια. Μια λάμψη σαν αστραπή γέμισε το δωμάτιο και οι γονείς μου έκαναν βήματα προς τα πίσω κατά τρομαγμένοι.
"Violet;!" ψελλισε ο Andrian ο οποίος είχε βγει μαζί με την Anna από την ντουλάπα.
Όταν κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου, το βλέμμα μου έπεσε επάνω στο είδωλο μου που φαινόταν στον καθρέφτη στην γωνία του δωματίου.
Κάλυψα το στόμα μου με το χέρι μου γιατί αυτή δεν μπορούσε να είμαι εγώ.
Τα μαλλιά μου ήταν κάτασπρα και τα μάτια μου είχαν πάρει το χρώμα της βιολέτας. Ακούμπησα το πρόσωπο μου προσπαθώντας να δω αν όντως αυτό που αντίκριζα στον καθρέφτη ήταν αληθινό. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει σηκώθηκα και περπατησα σαν υπνωτισμένη προς τον καθρέπτη. Όμως τα μάτια και τα μαλλιά μου δεν ήταν η μόνη έκπληξη που μου επιφυλλασε το είδωλο μου.
Ένα ζευγάρι λευκά φτερά είχαν φυτρώσει στην πλάτη μου.
Γυρίζοντας λίγο στο πλάι προσπάθησα να τα αισθανθώ και τινάχτηκα όταν κατάλαβα ότι ήταν αληθινή και όχι κάποια δική μου παραίσθηση.
Όσο και αν με τρόμαζε το θέαμα ήταν πανέμορφα.
Η Anna με τον Andrian με πλησίασαν και κοίταξα τον Andrian ζητώντας του εξηγήσεις.
"Υποθέτω πως λόγω του ότι ένιωθες όλα αυτά τα συναισθήματα το σώμα σου το έλαβε αυτό λες και δέχεσαι επίθεση οποτε εξου και τα φτερά και όλη αυτή η αλλαγή. Είσαι μισή άγγελος Violet ,και αυτή ειναι η μορφή που έχεις όταν μεταμορφώνεσαι."είπε και εγώ όση ώρα μίλαγε τον παρακολουθούσα σιωπηλά.
Με έπιασε από την μέση και με έφερε κοντά του, σε μια στοργική αγκαλιά που ήξερε ότι είχα τόσο ανάγκη εκείνη την στιγμή. Με την άκρη του ματιού μου είδα την Anna που είχε κάτσει κουρασμένη πλέον στον διπλό κρεβάτι και χαϊδεύε χαμογελώντας την κοιλιά της. Ο Andrian με φίλησε στο κούτελο και αφού πήρε το πρόσωπο μου ανάμεσα στα χέρια του μου έδωσε ένα απαλό φιλί στα χείλη. Ένιωσα αμέσως την καρδιά μου να ηρεμεί και το μυαλό μου έβγαλε το σκασμο. Τα φτερά μου εξαφανίστηκαν και τα χαρακτηριστικά μου επέστρεψαν στο φυσιολογικό τους.
Απομακρύνθηκα αργά από κοντά του και πήγα προς τους γονείς μου.
"Ελπίζω να έχετε καταλάβει πως δεν υπάρχει πλέον γυρισμός. Σας συγχωρώ για όλα όσο έχετε κάνει στην προσπάθεια σας να με προστατέψετε αλλά θέλω να δεχτείτε την απόφαση μου να μείνω με τον Andrian και την Anna. Θελω να κρατήσουμε επαφή απλά δεν νιώθω πλέον το ίδιο άνετα να μένω μαζί σας. Δεν νιώθω την εμπιστοσύνη που θα επρεπε να έχει ένα παιδί στους γονεις του. Λυπάμαι πολύ... Ελπίζω και σεις μετά από καποιο καιρό να καταφέρετε να με συγχωρήσετε." είπα και πήγα να γυρίσω την πλάτη μου όταν ένιωσα το χέρι του πατέρα μου να με πιάνει σφιχτά από τον καρπό.
"Δεν πρόκειται να σε αφήσω να πας μαζί του. Είναι υιός του Lucifer τι δεν καταλαβαίνεις;! Θέλει μόνο το κακό σου.... Θέλει μόνο να σε έχει για να σε πηδάει και να περνάει καλά,θα σε βαρεθεί κάποια στιγμή και θα γυρίσεις πίσω σε μας κλαίγοντας! Είναι δαίμονας δεν ξέρει τι σημαίνει αγαπη. "είπε και τα λόγια του επεσαν πάνω μου σαν βροχή από μυτερά καρφιά.
"Simon μην ξεχνάς ότι δεν έχεις πλέον τις δυνάμεις σου. Δεν με ξέρεις ούτε στο ελάχιστο και ειλικρινά βαριέμαι να κάτσω να σου εξηγήσω γιατι έχεις άδικο.. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι αγαπάω την Violet και της το έχω αποδείξει πολλές φορές με τις πράξεις μου. Οποτε άσε της το χέρι και απομακρύνσου για να φύγουμε και εμείς ήρεμα και καλά. " είπε ο Andrian που τα μάτια του είχαν αρχίσει να γυαλίζουν από τον θυμό.
Ο πατέρας μου έσφιξε περισσότερο το κράτημά του και εγώ έβγαλα μια πνιχτη κραυγή.
"Simon αγαπη μου άσε την την πονάς" είπε η μητέρα μου και έκανε να τον πλησιάσεις αλλά εκείνος της έκανε νόημα να μην κουνηθεί από την θεση της.
"Άκουσες τι σου είπε, την πονάς." είπε ο Andrian που είχε αρχίσει να μας πλησιάζει αργά.
"Μην πλησιάζεις γιατί δεν πρόκειται να την ξανά δεις" είπε απειλητικά.
"Μπαμπά τι λες;" είπα βουρκωμένη.
"Μπορεί να έχω χάσει τις δυνάμεις μου αλλά έχω ακόμα αυτό."είπε και έβγαλε ένα μικρό φυαλιδιο με μπλε υγρό. "Μια γουλιά από αυτό και την τηλεμεταφερω κάπου που μόνο εγώ θα γνωρίζω. " είπε και ειλικρινά εκείνη την στιγμή τον ένιωσα σαν ξένο.
"Μπαμπά άσε με!" φώναξα και μου έσφιξε και άλλο τον καρπό με αποτέλεσμα ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο μου. Μόλις το είδε αυτό ο Andrian τα χαρακτηριστικά του προσώπου του έγιναν πιο άγρια και τα μάτια του κοκκίνισαν. Ένα ζευγάρι κατάμαυρα φτερά εμφανίστηκαν στην πλάτη του και τα χέρια του πλέον έβαζαν φωτιές. Ένα τρομακτικό χαμόγελο υπήρχε στο πρόσωπό του και πλέον η όψη του με τρόμαζε.
"Σου είπα να την αφήσεις. " η φωνή του πιο ξένη από ποτέ. Δεν τον αναγνώριζα. Μας πλησίασε και ο πατέρας μου χαλάρωσε το κράτημα στον καρπό μου με αποτέλεσμα να του ξεφύγω και να πάω καταπάνω στον Andrian. Μας έβαλε πίσω από τα φτερά του και αφού η μητέρα μου τον παρακάλεσε να μου δώσει μια αγκαλιά εκείνος την άφησε και με πλησίασε αργά.
"Συγγνώμη για όλα κοριτσάκι μου, να προσέχεις σ αγαπάω πολύ." είπε και αφού της ψιθύρισα ένα "και εγώ" πήγε κοντά στον πατέρα μου και με μια κίνηση του χεριού του βρισκόμασταν πίσω στο σπίτι.
"Συγγνώμη αν σε τρόμαξα. " μου είπε ο Andrian και απέφυγε το βλέμμα μου, καθως η Anna πήγε να ξαπλώσει στο δωμάτιο της.
"Όχι, δεν πειράζει. Είσαι το ίδιο όμορφος και έτσι. " του είπα και γύρισα το πρόσωπο του ώστε να με κοιτάει.
"Είσαι πιο πολύ daddy έτσι. " είπα και τον κοίταξα πονηρά.
"Violet έλεος δηλαδή έχουν γίνει τόσα που πίστευα ότι θα είχες την ανάγκη να συζητήσεις μαζι μου αλλά εσύ είσαι ανωμαλαρα." είπε και γελάσαμε και οι δυο.
"Δεν θελω να το συζητήσω αυτή τη στιγμή. Αν και έχουν γίνει όντως τόσα πολλά που ειλικρινά ούτε να τα συνειδητοποιησω δεν μπορώ. Προς το παρόν θελω μια αγκαλια, είμαι ειλικρινά εξουθενωμένη." είπα με φωνή πεντάχρονου και άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου.
Εκείνος ρολαρε τα μάτια του και με πήρε μια πολύ σφιχτή αγκαλιά.
" Σ αγαπάω μικρούλα." είπε και μου ανακατωσε το μαλλί.
" Και εγώ βλαμμένε, και εγώ. " είπα και μείναμε εκεί για αρκετή ώρα.

Heyy πατάτες τηγανιτές ❤❤😝
Τι κάνετε; Θελω γνωμεςςς ❤😉
Πως σας φάνηκε αυτό το κεφάλαιο? Το άργησα πολύ ξέρω αλλά πιστεύω πως άξιζε τον κόπο ❤❤❤😉
Ένα μικρό σποιλερακι για το επόμενο: Σεξ σεξ σεξ και κάποιες μικρες (ή μεγάλες αποκαλύψεις)😏😏❤❤

Φιλάκια πολλά να προσέχετε 😘😘

2188 λέξεις