Cinde Carin (A Broken Dilly)

Chapter 10

Cinde

"She's gaining back her memories though some are livid to her, Mr.and Mrs. Carin." dinig kung sabi ng isang lalaki. Mukhang may kausap ito. Iminulat ko ang aking mata. Unang kung nakita ang hindi masasyadong nakakasilaw na ilaw sa aking paanan at puting kulay ng pader. Dahan-dahan kong ikinilos ang aking katawan at tiningnan ang nagsasalita. Seryoso itong nagsasalita na naging dahilan kung bakit hindi nila ako na pansin. Napatingin ako sa aking tabi at nakita ang kapatid kong natutulog sa isang sofa. Mahimbing itong natutulog.

"My...Dy..." mahina kong sambit. Sabay silang napalingon sa gawi ko maging ang doctor. Ito ang doctor na laging tumitingin sa akin.

"Baby." may pag-alalang sambit ni mommy habang lumalapit sa akin. Agad niya akong hinalikan sa nuo at hinawi ang mga buhok kong nakatabing sa aking mukha.

"I'll go now, Mr. and Mrs. Carin" pagpapa-alam ng doctor. Tumango lang si daddy dito.

"Ano pong nangyari?" tanong ko. Hindi ko kasi maintindihan kung bakit nandito ako sa hospital.

"Hindi ba dapat kami ang magtanong kung anong nangyari? Tinawagan nalang kami ng kapatid mo na nadito raw kayo sa hospital. " Unti-unti kong naalala kung bakit ako nandito. Sino kaya ang nagdala sa akin dito? Ngunit hindi ko na iyon isinantinig pa.

"Pagod lang po iyon."

"Bakit ano bang ginagawa niyo sa school?"

"Sa activity lang po iyon. Huwag na po kayong mag-alala."

"Sa susunod mag-ingat kana man."

"Opo, mom"

Hindi naman kami masyadong nagtagal sa hospital dahil stress lang daw iyon kaya nadischarge din ako agad. Pagkarating sa bahay pinagpahinga parin ako. Kaya naman ng maghapunan dinalhan lang akong nagpagkain ng kapatid ko sa kwarto ko. Hindi na nila ako pinababa pa at baja mapagod lang ako.

" Kumusta na ang pakiramdam mo?" tanong nito sa akin habang inalapag ang dalang tray na may laman ng pakain sa mesa malapit sa higaan ko. Bumangon ako at hinarap siya.

" I'm feeling good. Thank you." tumingin ito sa akin at umupo sa kama.

"Ano ba talaga ang nangyari?" may mapanuri itong tingin na tumingin sa akin. I divert my eyes to the picture frame in the wall. I hate it as he act like this yet I love the feelings. Alam ko naman janina eh, hindi ito madaling maniwala sa mga sasabihin ko. Hindi rin naman ako makapagsinungaling sa kanya kaya better tell him it.

" Nagkausap kami ni Revin sa Hospital." Napabalik ang tingin ko sa kanya ng marinig iyo. "At hindi ko lang maintindihan bakit humantong sa ganoon."

"Wala naman siyang ginawa nag-usap lang kami then pagkaalis niya a memory flashed in my head at that time it was a memory that someone steps backward from me." Iyon lang ang tanging dahilan na alam ko dahil ng oras na iyo, iyon ang ala-alang bumalik sa akin. Tumango ito sa akin at tumayo." I am not sure but I'm having doubt about it. " Nasa may doorknob na ito ng lumingon pabalik sa akin.

" He ask permission if he could take you out tomorrow. And I said yes."

"Who?"

" Revin. "

"What!" bulalas ko sa kanya. Magtatanong pa sana ako ng mabilis siyang nakalabas sa aking silid. Hindi naman siguro ako binubugaw ng kapatid ko. Bakit ako niyaya ni Revin bukas? Saan naman kaya kami bukas. Oo nga pala hindi pa kami nagka-ayos ni Revin. Hindi maayos ang ang tungo ng aming pag-uusap kahapon. Mabilis kong kinain ang hinanda niyang pagkain sa akin. At nagsepilyo bago bumaliks sa pagkahiga at tuluyang dalhin ako sa alapaap ng panaginip.