Dağ-ı Leyl

Bölüm•1 "Leyla"

Dalgaların kayalara sertçe çarpışını duyabiliyordu. Vücuduna değen ıslaklık hissi yüzünü buruşturmasına sebep oldu. Gözlerini açacak ufacık bir hali bile yok gibiydi. Nefes alırken göğsünün altında hissettiği sancı canını yakıyordu. Nerede olduğunu düşünüyor ama bulamıyordu. Sürekli bir karanlığa çekiliyor gibiydi. Gözlerini açtığında denizin sesi kayboldu. Yüksek bir tepedeydi. Aşağısı dibi görünmeyen bir uçurumdu. Elleri arkasında bağlanmış gibiydi ama bileklerinde bir şey de hissetmiyordu. Etrafa bakmaya çalıştı ama kıpırdayamadı. Sadece boşluğa bakıyordu. Sırtında hissettiği baskıyla dengesini kaybetti. Yuvarlanıyordu. Etraf bu sefer kayalıklarla ve irili ufaklı taşlarla doluydu. Neredeydi, ne oluyordu hiçbir fikri yoktu. Derin bir ses duyuyordu. Adını duyuyor gibiydi.

Birden uyandı. Terden sırılsıklam olmuştu. Yanı başında çalan telefona dönmeden kendine gelmeye çalıştı. Nefes alamıyordu. O kadar yorgun hissediyordu ki kendini. Odanın duvarları üstüne üstüne gelmeye başlamıştı.Yine son zamanlarda sıkça gördüğü boktan rüyaların birini yaşamıştı. Terden ıslanmış tişörtünü çıkarıp yere fırlattı. Daha az önce susan telefonu yeniden çalmaya başlamıştı. Telefona uzandı. Ekranda gördüğü isimle yataktan doğruldu. Karşısındakini dinledi.

''Geliyorum.''

Odasından çıkıp yandaki banyoya girdi. Soğuk suyu yüzüne birkaç kere hızla çarptı. Az da olsa kendisine gelmeye başlamıştı. Aynadaki yansımadan kendisini incelemeye başladı. Siyah saçları uzamaya başlamıştı. Yeşil gözlerinin etrafı yorgun halkalarla çevriliydi. Sakalları çıkmaya başlamıştı. Tıraş olması lazımdı. Gözleri uykusuzluktan iyice çökmüştü. Zayıflamıştı. Yüzü iyice çökmüştü. O günden beri her gece kabuslar görüyor, gözünü bugün açtığı gibi açıyordu. Uyuyamıyordu.

Banyodan hızla çıkıp odasına girdi. Çekmeceden eline gelen bir pantolon ve tişörtü aldı, üzerini değiştirdi. Saat beşe gelirken evden hızla çıktı.

Karargaha girdiğinde etraftaki hareketlilikten bir şeylerin yolunda gitmediği belliydi. Doğrudan soyunma odasına gitti. Komutanı birazdan gelip neler olup bittiğine dair açıklamayı illaki yapacaktı. Dolabına yönelirken arkadaşlarının kendi aralarında bir şeyler tartıştığını duyuyordu. Yedi dolabın en sonundaki dolabını açtı. Üzerindekileri çıkarıp üniformasını giydi. Postallarını ayağına geçirip arkadaşların yanına ilerledi Çağrı.

'Hazır mısınız?'' derken kendisine yer vermek için ayağa kalkan Barış'a oturması için işaret etti. 

''Hazırız da komutanım ne olduğu hakkında bir fikriniz var mı?'' Murat Teğmen'e döndü. Başını olumsuz anlamda iki yana salladı.

''Fark eder mi?''

''Etmez de komutanım.'' Barış'a döndü. ''Oğlum sen ne çok soru soruyorsun ya? Fazla konuşmaya başladı bu sanki?'' Barış, Kürşat Timine en son katılan üyeydi. Sarışın, uzun boylu gencecik bir delikanlıydı. Bu yüzden tim en çok onunla uğraşıyor, her türlü sataşmayı da ona karşı yapıyordu. Bu aralarında yazılı olmayan bir kuraldı: Çömezlere her türlü sataşma yapılabilirdi.

''Komutanım.'' Kendisine seslenen Efe'ye döndü. ''Sen iyi misin komutanım?'' İyi miydi değil miydi o da bilmiyordu. ''İyiyim aslanım.''

''Hiç öyle görünmüyorsunuz da komutanım.'' Bu sefer Selman'a döndü. ''İyiyim dedim ya Tonyalı.'' Efe ve Selman birbirinin candaşıydı. Aynı zamanda katılmışlardı time. Efe, Egeli bir delikanlı, Selman da Trabzonluydu işte. Aynı evin içinde birlikte yaşayan birbirinden zıt iki deli.

''Çocuklar haklı Çağrı. Çek o bakışlarını üzerlerinden.'' Çağrı, gözlerini bu sefer yanında duran Kerim Üsteğmene çevirdi. Kerimle aynı akademiden mezun olmuşlardı. Kerim bir üst dönemiydi ama çok yakın arkadaş olmuşlardı akademi zamanında. Şansınaydı ki akademideki en yakın arkadaşıyla aynı timdeydiler. ''Kerim, iyiyim diyorum ya.'' Kerim tam bir şey söyleyecekti ki Emir Yüzbaşı'nın geldiğini gördü. Emir duruşuyla korku verirdi karşısındakine. Kahveye dönük sarı saçlarının altında kapkara bakan kahverengi gözleri korku salardı karşısındakine. Upuzun, yapılı bir adamdı. Kimse karşı karşıya gelmek istemezdi onunla.