Romancing the Nanny

Epilogue 2: as told by Kier

You have reached the end. Please check out the stories of HUNTER, FLYNN and BULLET. Thank you and take care, loves. 

3 more years...

Kier's POV

Inilapag ko ang isang bungkos ng lilies sa tabi ng puntod ni Johana. Nagsindi ako ng isang kandila. Pagkatapos ay umupo ako sa damuhan habang pinagmamasdan ang paligid. Kakaunting lang ang mga tao na nandito ngayon sa sementeryo.

I looked down at her grave.

"Kamusta ka na?" tanong ko as if nasa harapan ko siya ngayon.

"Kung kami ang tatanungin mo, we are doing great. Joaquin and Juancho were all grown up. They are now 12 years old. Time flies," natatawang kwento ko.

I sighed. "I know, I already told you this many times but I just want to apologized. I wasn't the husband you imagined to be. I was so oblivious on what went wrong with us. I thought we had the perfect marriage because we compliment each other. We were young, in love and ambitious, eager to climb the career ladders. I was too focused with the wrong goals that I became oblivious with the reality that we had been growing apart. You probably have seen it first, and you begun to feel alone and afraid." I sighed and sighed again.

Pinulot ko yung mga dahon sa tabi ng puntod niya at pinaglaruan. Hindi ko alam kung ilang minuto ang itinagal ko sa ginagawa.

"Thank you Johana for the gift." I smiled. "Thank you for giving them to me. I love them so much. They inspire me to be the best version of myself... and to be the best Father for them."

Two days after I let go of Helga, I received the DNA results.

As expected... Negative.

A few months later, Mrs. Rama filed a case against me. Ako ang nanalo dahil ako ang nakasulat na Tatay ng kambal sa birth certificate nila. Hindi ko naman minasama ang ginawa niya. Ipinaglaban niya kung ano ang karapatan niya bilang Lola ng mga bata.

I lit the candle again because it was blown by the wind. Nanatili akong tahimik na naguusal ng dasal.

Napamulagat ako ng marinig ko may tumatawa sa akin.

"Daddy... Daddy..."

Nakangiting nilingon ko ang mga tumatawag sa akin.

It was Juancho. He was waving at me. I waved back. Behind him was Joaquin holding their two years old sister, Maria Luisa Carlota.

Napatawa ako habang natingin sa anak kong babae na buhat ni Joaquin. Nakasampa ito sa likod ng kuya niya at sa buhok ni Joaquin ito nakakapit imbes na sa may bandang leeg. Kaya ang Kuya niya napapangiwi siguro sa hapdi.

Tumayo ako para salubungin sila.

"Daddy, pakibuhat si Charlie, ang sakit niya manabunot." reklamo ng kapatid niya. Charlie is their pet name for her. Me and my wife sometimes call her Lottie because her full name was a mouthful.

Ibinababa niya sa damuhan si Charlie, agad naman itong tumakbo papunta kay Juancho na iniiwasan siya kunwari.

"Bakit mo ba kasi binuhat eh nakakapaglakad naman yang kapatid niyo?" natatawang tanong ko.

"Eh naglalaro kasi kami kanina bago bumalik dito. Kunwari hinuhulog ko siya. Eh sa sobrang takot sa buhok ko siya kumakapit hanggang natuwa nang sabunutan ako." sumbong ni Joaquin.

Inakbayan ko siya. "Nagsindi ba kayo ng kandila para sa Papa niyo."

"Opo, Dad. Nauna na po umuwi si Lola Dely dahil may aasikasuhin pa daw sila. Baka daw hindi muna kami makabakasyon sa kanila sa US this summer kasi nga sila na lang daw ang pupunta dito."