რატომ მიმატოვე ამ წყეულ სამყაროში?!

17.

   უკვე 2 დღეა მათედგან არაფერი მსმენია, ტელეფონი კიდე ისევ გათიშული აქვს არ ვიცი რა ვქნა, რა გავაკეთო, ვერ ვგებულობ ასე უცებ სად აორთქლდა თან არც არაფრრი მითხრა, არც დამემშვიდობა, ღმერთო აღარ შემიძლია ასე დებილივით ჯდომა და იმის ლოდინი როდის გავიგებ რამე ახალს მასზე, მაგრამ ვერ ვერაფერს ვაკეთებენ ყველგან ვეძებე, ყველა ადგიკი ვნახე მაგრამ უშედწგოდ, სამსახუშიც კი არავინ გაუფრთხილებია.
    2 დღის მერე, შუადღეს ტელეფონზე მომდის წერილი, გავხსენი მაგრამ რატომღაც წაკითხვის მეშინია, რომ რამე ცუდი არ შევიტყო რაც ჩემს ცხოვრებას უბრალოდ ბოლოს მოუღებს, მაგრამ დროა მოვიკრიბო გამბედაობა და წავიკითხო.
   უცხო ნომერია, ვხსნი მესიჯს ხელები მიკანკალებს და პირველივე სიტყვა არის მათე, რის გამოც უფრო მეშინია წაკითხვა მაგრამ ვიწყებ.
   "მათე ვარ, ბოდიში ასე გაუფრთხილებლად, რომ წავედი მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა, ვაპირებდი მოწერას, მაგრამ ვერ მოვასწარი მალე ჩმოვალ და გნახავ, ახლა ბელგიაში ვარ, სასწრაფოდ მომიწია წასვლა, დედა გამოჩნდა და თუ არ ვნახე, არ ვკითხე რატომ მიმატოვა ასე უბრალოდ მე მისი შვილი, რატომ გამცვალა სხვაზე, ვერ მოვისვინებ და არ მინდა ამ კითხვებმა დამტანჯოს და არ მინდა ვიფიქრო რო დედაჩემმა უმიზეზოდ მიმაგდო და არ ვჭირდები, იმედი მაქვს რამე მიზეზი ექნებოდა, კაი დაივიწყე რაც გითხარი ვერ ვხვდები რატომ გიყვები ამას ალბათ იმიტო რო მჭირდება ვინმეს გავუზიარო ჩემი გრძნობები მე კი შწნს გარდა ასე ვერავის ვენდობი, უბრალოდ იცოდე რომ კარგად ვარ და არ ინერვიულო, სამსახურში გავაგებინე უკვე რო რამდენიმე დღე არ ვიქნები და მითხრეს რო მეძებდი, ბოდიში ჩემო მზის სხივო რო განერვიულო, კარგი წავედი და დაგირეკავ მერე მიყვარხარ ლილლ"
     ღმერთო როგორ მომეშვა უბრალოდ მგონია ჩემი მხრებიდან რაღაც საშინლად მძიმე ტვირთი მომეხსნა და ახლა შემიძლია ნოალურად სუნთქვა, ძალიან გამიხარდა მათეს ამბავი, ახლა მის ყველა კითხვაზე პასუხს მაგრამ ცოტა გაბრაზებულიც ვარ რომ ისე წავიდა არაფერი მითხრა, თუმცა იმითითაც მადლობელი ვარ, რომ მომწერა.
    უკვე ლაზარეს და ალბათ მთელ თბილის გავაგებინე რომ მათე კარგადაა, ეს ჩემს ხასითზეც საკმაოდ აღიბეჭდა, ამის მერე უბრალიდ გავემზადე ჩანთა ჩვალაგე და მაშინვე ჩემი და მათეს ადგილას წავედი, ვიჯექი ტბის პირას ასე უბრალოდ ფეხები წყალში მქონდა ჩყოფილი და ჩვენი წიგნის საყვარელ მომენტებს ვკითხულობდი (ისევ), მერე ლეპტოპი გავხსენი და წიგნის წერა გავაგრძელე.
    ერთი სული მაქვს გავიგო მათესთან რა ხდება, როგორ წავიდა საქმეები, ნეტა ნახა უკვე დედამისი, შერიგდნენ?, ღმერთო ცნობიამოყვარეობა მკლავს, მაგრამ ცოტას მოვითბენ კიდე.
   სახლში უკვე დიდხანია მოვედი და უკვე გვიანიცაა, დიდი არაფერი მომხდა ტბიდან, ნინას გავუარე სამსახურში, ცოტა ნაყინიც ვჭამეთ და იქიდან ქოხშიც წავედი, ჩემი ფიქრების შესახებ მოვუყევი ყველაფერი, გავანდე ჩემი გრძნობები და სახლში დავბრუნდი, მერე მათეს ველაპარაკე დედა ხვალ უნდა ნახოს და ზეგ მოფრინავს, ერთი სული მაქვს როდის ვნახავ ისე მომენატრააა, თითვეული წამს ვითვლი მის გარეშე, დრო კიდე ჩემს ჯინაზე იწელება.
    ცოტახანში ჩამეძინა, მათესი და ჩემი ფოტო ავიღე ვუყურებდი თან ვფიქრობდი, ცოტახანში ჩემს სამყაროშიც გადავეშვი და ბოლოს ჩვენი ფოტო ჩხუტებული ჩმეძინა.
   P. S. პატარა თვებია ვიცი, მარა დიდი თვების დაწერას ვერ ვასწრებ, როგორ ფიქრობთ მოვლენების განვითარება როგორ წავა????