რატომ მიმატოვე ამ წყეულ სამყაროში?!

23.

   ჩამოვედით...
მიწაზე ფეხი დავდქი თუ არა თავი სამოთხეში მეგონა, ღმერთო 14 საათი ვიფრინეთ, ლამის სული ამომხდა, ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებ, რომ მე და მათე დღეიდან ვიწყებთ ოცნებების ახდენას, პირველი ოკეანის ნახვაა, შემდეგს უკვე ნელ-ნელა გაგაცნობთ.
   მივედით სასტუმროში გამივიცვალეთ, ცოტა დავისვენეთ და მაშინვე ოკეანის სანახავად წავედით, ღმერთო ჰორიზონტზე მას დასასრული არ უჩანდა, თითქოს უსასრულო იყო, კაცმა არ იცის სად მიგიყვანდა, სწორედ ისეთი ამოუცნობი და ღრმა იყო, როგორც ადამიანის ფიქრები, რომელსაც ბოლომდე ვერასდროს ჩაწვდები.
   ტალღები ერთი მეორეს მიყვებოდნენ, იქით ცოტა მოშორებით სერფინგობდნენ რა დროსაც მეც მომინდა, თან ისე, რომ მათეს ხელი დავავლე და წავიყვანე დაფების ასღებად და გამისაცვლელად.
  

სხვათაშორის სერფინგი იმ ჩამონათვალში შედიოდა რომლის გაკეთებაც მუდამ მსურდა.
    სანამ შევცურავდი ოკეანეში, მანამდე ერთი პრობლემა იყო, აზრზე არ ვიყავი როგორ უნდა მესერფინგა.
    იქვე ვიღაც ბიჭი შევნიშნე დაფით ხელში და ვთხოვე ესწავლებინა, თავიდან ხმელეთზე გვასწავლა წონასწორობა და ის თუ როგორ გვემართა დაფა, მე საკმაოდ ყოჩაღი მისწავლე გამოვდექი, მაგრამ აი მათესი რა  მოგახსენოთ.
    პირველ ჯერზე, როცა ტალღაში შევვარდი, ოდნავ ფეხებმა კანკალი დამიწყო და დაფა ვეღარ დავიმორჩილე რის გამოც, კარგად ჩვეძნეყვე წყალში.
   ერთი 15 ცდის მერე კი როგორც იქნა, მივხვდი სტრატეგიას და რასაცქვია კაცს გეგონებოდა დაფრინავდი, ღმერთო ნეტა გენახათ რა მაგარი შეგრძნება იყო როცა შენს წინ თვალუწვდენელ ოკეანეს გადაჰყურებ, თანაც მაღლიდან, თითქოს ტალღებთან ერთად დაცურავ და შენც მისი ნაწილი ხარ, თან სახეზე სიო გეფერება და  ამ დროს კი მზე ნელ-ნელა ჩასვლას იწყებს, ცის ლურჯფერს ნელ-ნელა ვარდისფერი, წითელი და ყვითელი ერევა, ამას კი ოკეანე ირეკლავს და ამ ყველაფერს მარტო კი არ ნახულობ, შენთვის საყვარელ ადამიანს უზიარებ, ისიც ამ მნიშვნელოვან წამებში შენთან ერთადაა და იზიარებს შენს ბედნიერებას, ხედავს შენს პირველ ნაბიჯებს მიზნებისკენ და მხარში გიდგას ბოლომდე.
    ღმერთო მგონი მოვკვდი სამოთხეში მოვხვდი და ჯერ კიდე არ მიმხელენ.
    საღამოს ჩვენმა სერფინგის მასწავლებელმა კოცონზე დაგვპატიჟა, თურმე ყოველ საღამო აქვე სანაპიროსთან იმართება პიკნიკი, დიდი ალბათობით წავალთ.
    სასტუმროში ცოტა ცუდად გავხდი სუნთქვა შემეკვრა, თავბრუ დამეხვა და შეუძლოდ გავხდი, მათე მთელი ძალით მარწმუნებდა დარჩენას, მაგრამ ვიფიქრე მგზავრობით ვიყავი გადაღლილი და გართობა უფრო მომიყვაბდა ენერგიაზე ასე, რომ ძლივს წამოვათრიე, არ მინდოდა ეს მომენტები გამომეტოვებინა, მინდოდა ყოველი წუთით დავმტკბარიყავი.
   კოცონზე, რომ მივედით საკმაოდ დაგვხვდა ხალხი, სერფინგის მასწავლებელიც მალე ვნახეთ და იქ მყოფები გაგვაცნო. უი სულ დამავიწყდა ამ მასწავლებელს  მაქსი ქვია.
    საღამომ საკმაოდ ხალისიანად ჩიარა, პლედებ მოხვეული კოცონის ირგვლივ ვიჯექით და ზეფირს ვწვავდით, მერე გიტარაც აამღერეს, ყველა ერთიანად აყვა,

გამთენიისას კი სეეფინგის დაფებით ხელში ოკეანეში შეცურეს თვიდან მეც მინდოდა, მაგრამ ისევ ცუდად გავხდი და მათეს ვთხოვე დავრჩენილიყავით.
     სასტუმროში გათენებული იყო რო მივედით, ცოტახანს ვიძინეთ და რომ ავდექით, ამჯერად, ცოტა ბუნებისკენ გადავწყვიტეთ წასვლა.
    ამჯერად ავტოსტოპებით ვიარეთ, მთელი გზა მათეს მხარზე მეძინა, საწყალი ალბათ არ მოვასვენე.
    ავტოსტოპით 2 დღე ვიარეთ ბოლოს სადღაც სოფელთან გაგვიჩერეს, საიდანაც კიდე 4 საათი ფეხით ვიარეთ და როგორც იქნა გასათევ ადგილს მივაღწიეთ, დიდი არაფერი, ტყეში იყო პატარა კოტეჯი თუმცა სილამაზე კი იყო.
   მოდი ახლა ამ ამბიდან 2 დღით ადრე გადავხტეთ და გავიგოთ რა დაემართა ნინას ან რა მომელის მე მომავალში გადავრჩები თუ საკმაოდ დიდი ქელეხი გაიმართება.
   მოკლედ ნინა კლუბიდან სახლში რო მივიდა, ტელეფონზე ზარები არ მიწყდებოდა, დედაშენი მირეკავს რა ვქანო და შევთანხმდით რო ნინასთან დაჩაზე ვიყავი მარა, მერე ლაზარემ მოვიწყინე ამოვალო და ჩამიშხამა ყველაფერი, ახლა დიდი ალბათობით მე სახლში რომ დავბრუნდე ან დედაჩემი მომკლავს ან მე მოვკლავ ლაზარეს ანუ ყველანაირ ვარიანტში ვიღაც კვდება მარა მოდი ამაზე ჯერ ნუ ვიფიქრებთ.
    მოკლედ საღამოს კოტეჯდი ელექტრო ბუხართან ვიჯექი, წიგნს ვწერდი და თმებიდან ჩამოსული  წვეთები ჩემს სხეულზე დასრიალებს, ნეტა ხვალ რა თვგადასავლი მელოდება, ისე კი საკმაოდ საინტერესო ყოფილა დღე რომელსაც არ გეგმავ.
  P. S. ბოდიშით ცოტა დამაგვიანდა დადება სოფელში ვარ და ინტერნეტი არ მაქვს კარგი💖💖😅.