BİZ İKİMİZ(TAMAMLANDI)

1.BÖLÜM

Her zamanki gibi sakin sakin sakin sıra da oturuyordum. Cam kenarı en arka sırada tek başıma oturuyorum.

  Ders matematik yeni dönem başladı.Yeni şeylere alışamam o yüzden yeni şeyleri sevmem yeni öğretmenler,yeni kişiler... Bu arada unutmuşum hiç arkadaşım yok ve olmadıda. Sebebini bende bilmiyorum ama daha önce hiç kafa yapıma uyan kalbime yakın hissettiğim bir dost bulamadım. Beni yabani gibi görür sınıftakiler.

  Öğretmen içeri girdi. Söylemeden edemeyeceğim matematik en sevdiğim ders,insanları sevmem ama bu seven bir kalbim olmadığı demek değil. Evet..... Başlıyoruz

"Merhaba arkadaşlar, ben yeni matematik öğretmeniniz Cihan Öztekin şimdi sizlerinde tanıyalım ne dersiniz? "
Çok klişe ama dudak bükmeden yada aynı anda göz devirmeden edemeyeceğim. Bazen kendimden ben bile sıkılıyorum. Huylarımı sevmiyorum ama değişemem ya bu zamandan sonra. Herkes kendini tanıttı. Sıra bana geldi yavaşça kalktım, istemeden de olsa

" İlayda Korkmaz " dedim ve aflayarak oturdum. Çok konuşmayı sevmem arkadaş sevmem aslında ben sevmeyi sevmem. Bunları düşünürken kapı çaldı içeri müdür bey ve yanında yeni öğrenciler geldi. Öğretmenle konuşuyordu müdür, ve içeri gelenleri sınıfa tanıtıyordu . Tabiki dinlemedim kafamı kitaba gömdüm. Yanımda bir hareketlilik hissettim irkildim. Göz teması kurmadan bakmaya çalışıyordum ki bir kız sesi duymakla rahatladım.

"Otura bilir miyim ?" Dedi.

Başka biri "Canım o inek kimseyle konuşmuyor ve hiç arkadaşı yok o eziğin teki başka yer bul bence "

Kız yine konuştu "ben size değil ona sordum " kızın yüzüne baktım. Samimi gelmişti. Benim gibi tesettürlü bir kızdı. Bende olumlu anlamda kafamı salladım. Kız gülümsedi yanıma oturdu .
Çok tatlıydı. Kimseyi sevmeyen ben demiştim bunu. Kendi düşünceme göz devirdim.

~TENEFFÜS~

-şey tanışalım mı?
-ben TUĞÇE senin adın ne?
-İLAYDA
-Memnun oldum
-Bende
O çok tatlı gülümsüyordu. Bende mimik oynamıyor. Bu ne arkadaş onu reçel kavanozuna beni turşu kavanozuna mı koydular??

Tuğçe ile iyi anlaşa bilirdim belki arkadaş olabilirdik, bence bir yerden başlamalı değişmeye. Haydi hayırlısı.

  Normal hayatta benim için çok normal hiç değişmeyen sıradanlaşmış bi günün sabahı daha okul için hazırlanmıştım. Abilerime haber verip evden çıktım. Abilerime diyorum çünkü iki abim var hemde en ikizinden:)
    Herkes biri ile baş edemezken bende iki hemde aynı. Olsun onlar benim için çok değerliler çekilir vallaha...

Yolda giderken Tuğçe ile karşılaştım. Oda beni görünce el salladı. Ben mi? Tabiki el falan sallamadım , gülümsemedim de ruhsuzca yanına gittim sadece. Bu halim moralini bozmuş olmalı ki suratı birden asıldı. Ben nasıl bir şeydim ya yeni açan çiçek bile solar her halde beni görünce.

Durumu düzeltmek adına
"Şey ben böyle şeylerle dikkat çekerim diye yapmıyorum" dedim. Başını sallayıp anladım der gibi beni onayladı. Gülümsedi ve
"bizde bir daha yapmayız"dedi yol boyunca sessizce yürüdük. Bu durumdan sıkılmış olmalı ki sessizliği

"Derslerin nasıl?"  Diyerek böldü, "Güzel " dedim, "Maşallah " dedi. gülümsedim. Evet evet ben gülümsedim az önce. Bu kız bana napiyordu ki ürkek bir sesle

"Şey....biz şimdi arkadaş mı olduk "dedi. Çok komikti bu hali bende onun gibi konuşmaya çalışarak,

"eeee şey..... galiba " dedim. "konuşurken okula gelmişiz" dedi. Sıramıza oturduk aramızı ısıtmaya çalışarak bende ona sordum.

"senin derslerin nasıl " "senin kadar güzel değil " dedi "Güzelleştiririz " dedim gülümseyerek. Ders iyi geçmişti. Teneffüs çıktık. Beraber bahçede bir banka oturduk.
"Neden herkes gibi kantinde değilsin " dedi "orayı sevmiyorum " dedim omuz silkerek

-Okul çıkışı bir yerlere gidelim mi ?
Benim için bu kadar fazlaydı ama kalbini kırmamak adına
-bugün işim var ama başka bir gün olabilir dedim.

Neden bilmiyorum ama ben bu kıza ısınmıstım. Ben bu zamandan sonra değişemem demiştim demi:)

Sevindi olumlu yanıtıma. Yarın için sözlenip ayrıldık. Eve geldim kapıdan girer girmez birde ne göreyim?..