Aşkın Zehirli Şarabı (Düzenleniyor!)

5. Bölüm " Hüküm Gecesi "

Multi medya Elis🌺
(Kuzenimdir Kendisi)

5. Bölüm " Hüküm Gecesi "

🌸

Söylenen ve konuşulanlar bu sabah üstüme bir karabasan gibi çökmüştü.

Yağan yağmura aldırış etmeden, onların yanından hızla uzaklaşarak koşabildiğim kadar koşmaya başladım.

Büyük demir kapıyı açıp hızıma hız koyarak koşmaya devam ettim. Tarih kendini tekrarlıyordu sanki. Yine yağmur yağıyordu ve ben yine bilmediğim bir sokakta koşuyordum. Ancak bu sefer bir fark vardı. Geçen sefer kaçırıldığım için koşuyordum. Bu sefer ise kendi isteğimle geldiğim yerden, işittiğim sözlerden dolayı koşuyordum.

Çok tuhaf şeyler yaşanıyordu. Beni kaçtığım adamdan kurtaran adamdan kaçıyordum.

Ciğerlerime yeteri kadar oksijen gitmiyordu. Elimi kalbimin üzerine koydum. Boğazım parçalanıyordu sanki. Adımlarım tempolu bir koşuya dönüşmüştü. Daha fazla koşamayacaktım. Kaldırımın üstünde oturdum. Nefes alışverişlerimi düzene koyana kadar durdum. Yağmur beni sırılsıklam etmişti. Yağmur yağmaya devam ediyordu.

Ayağa kalkıp yorgun adımlarla yürümeye başladım. Tüm bedenim zangır zangır titriyordu. Dişlerim birbirine çarpıyordu. Çok üşüyordum. Ellerimle kollarımı sardım.

Sıcak nefesim havayla çarpışıyor, ardından buhar olan nefesim yok oluyordu.

Şuan nereye gideceğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Çünkü hiç bir yeri bilmiyordum. Evime bile nasıl gideceğimi bilmiyordum.

Annesiz, babasız ve yalnız büyümek insanlar tarafından ne kadar yanlış benimsenmişti, ne kadar da yanlış bir algı yaratmıştı. Bugün bunlara bizzat şahit olmuştum. O duygudan yoksun ve ne dediğini bilmeyen adam bunu bana anlatmıştı tek seferde. Kalbimde acımasız izler bıraktı söyledikleri.

Bazen bir şeyin farkına varmamız için hayat; oyunlarını acımasızca hazırlıyor ve bu oyunlarla da bizi acımasızca mağlup ediyordu.

Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım. Gökyüzünü kara bulutlar çevrelemişti. Yağmurun durmaya niyeti yoktu. Tanrı'nın da durdurmaya.

İçimde bir hüzün hakimdi. Bu yaşanılanlar ve zihnimi ele geçiren düşünceler beni hiç olmadığım biri yapıyordu. Farklı bir insana dönüştürüyordu. Sanki dünyaya yeni bir insan kazandırmak için beni türlü sınavlara tabi tutuyordu. Asla yapmam dediğim şeyleri yapıyor ve düşünüyordum.

Artık hiç bir şeyden tat alamaz hâle gelmiştim. Bazı yaşanan olayları unutmak için insanüstü bir çaba sarf ediyordum. Ancak onlar beynime, tıpkı kıyafetlere değince geçmeyen vişne suyunun bıraktığı leke gibi onlar da benim beynim de bir leke bırakmıştı. Ve ben ne yaparsam yapayım geçmiyordu.