Bu kitap wattpadin teknik sorunları yüzünden ilk kitaba devam edemediğim süreçte yazılmıştır. Kitap bittikten sonra bölümleri ilk kitaba tekrar ekledim, buradaki bölümlerle ilk kitaptaki bölümlerin arasında hiçbir fark yoktur. Buradaki okur yorumları boşa gitmesin diye bu kitabı arşivden çıkardım, o kadar. 🧚🏼♀️
🎶Sezen Aksu ~ Yetinmeyi Bilir Misin?
🎶Gökhan Türkmen ~ Bile Bile Yandı Yüreğim
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
[Beril'den]
"Sakın peşimden gelme, güvenli bir yerde beni bekle."
Onun ağzından duyduğum son şey olmuştu bu cümle. Beklememi söylemiş ve cevap vermeme bile izin vermeden koşarak ayrılmıştı yanımdan. Beni nasıl bir halde bıraktığından haberi olmadan, onun arkasından nasıl baktığımı görmeden gitmişti. Elimi uzatıp durdurmak istemiştim onu, gitmemesini söylemek istemiştim. Benimle kalmasını istemiştim ama bu çok bencilce bir istekti ve o, bunu asla kabul etmezdi. Sevdiklerinin başı beladayken hiçbir güç tutamazdı onu.
Çünkü o gerçek bir kahramandı.
Sadece benim değil, tüm sevdiklerinin kahramanıydı Mert.
Kopan çığlıkları, koşarak uzaklaşmaya çalışırken bana çarpanları umursamadan gözden kaybolana kadar baktım onun arkasından. Kalbim endişeyle çırpınıyordu. Birine bir şey olacak diye ölesiye korkuyordum ama en çok onun için korkuyordum.
Ne yapmak istediğime, daha doğrusu ne yapmam gerektiğine karar vermeye çalışırken koluma sarılan elle irkildim ve istemsizce bir adım gerileyerek bana dokunan kişiye baktım. Ah, sınıfımdan bir kızdı. Simasına aşinaydım ama adını bilmiyordum.
"Niye duruyorsun burada?" diye sordu çatık kaşlarının altından. Nefesi telaşlıydı, yanıma koşarak geldiği her halinden belli oluyordu. "Acilen okuldan çıkmamız gerekiyor!"
Gözlerimi birkaç saniye boyunca gözlerinde tuttuktan sonra ani bir kararla iki yana salladım başımı. "Olmaz, çıkamam ben."
Kız, sözlerimin ardından hayretle kolunu benden uzaklaştırdıktan sonra "İyi misin sen?" diye sordu. "Ne demek, gelemem? Gelmeyip de ne yapacaksın?"
Kararlı bir ifadeyle tekrar başımı sallayarak "Gelemem işte, sen git," dedikten sonra önüme döndüm ve kolumdaki çantamın askısına sıkı sıkıya sarılarak koşmaya başladım. Onları burada bırakıp gidemezdim. Aklım ve kalbim buradayken ayaklarımı nasıl ters istikamette ilerletebilirdim?
Okulun dışına doğru koşan öğrencilerin arasından geçmekte zorluk çeksem de hızımı azaltmamaya çalışarak koşmaya devam ettim. Mert, kızacaktı. Onu dinlemediğim için çok kızacaktı ama buna razıydım. Yemin ederim razıydım. Yeter ki tek sorunumuz onu dinlememem olsundu.
