Bir kurbağa sürüsü ormanda yürürken içlerinden ikisi çukura düşmüş. Diğer bütün kurbağalar çukurun etrafında toplanmışlar, çukur hayli derinmiş ve arkadaşlarının bu çukurdan zıplayarak çıkması olanaksız gibi görünüyormuş.
Yukarıdaki kurbağalar, aşağadaki arkadaşlarına seslenerek "Boşuna zıplamayın çukur çok derin çıkamazsınız oradan'' demişler.
Ama çukurdaki kurbağalar onlara aldırış etmemiş zıplayarak çıkmaya çalışmışlar ama nafile çukur çok
yüksek ve zıplasalarda çıkamıyorlarmış, bir tanesi çok yorulmuş bakmış olmuyor pes edip çukurun dibinde yığılıp kalmış.
Diğer kurbağa ise ısrarla zıplamaya ve dışarıya çıkmaya çalışıyor, devam ediyormuş, yukarıdaki kurbağalar sadece seyirci olarak bakıyorlarmış arkadaşlarına, kendi aralarında "ne kadar zıplarsa zıplasın, ne kadar uğraşırsa uğraşsın çıkamaz çukur çok derin çünkü'' diyorlarmış ama, aşağıdaki kurbağa zıplamaya ve kendini kurtarma çabalarına devam ediyormuş.
Sonunda çok zıplayarak içerideki kurbağa dışarıya çıkmayı başarmış ama çok yorulmuş, arkadaşları onun bir müddet dinlenmesini beklemişler ve sonra kurbağaya ''Bunu nasıl yaptın, nasıl çıkabildin dışarıya, çok yüksekti çukur, nasıl zıpladın?'' diye sorular sonmuşlar.
Ama kurbağa hiç birine cevap vermemiş, çünkü onları duymuyormuş, çünkü kurbağa sağırmış.
Kendi yolunda yürümeye devam etmiş.
Bu öykü çok güzel ve çok hoş, aynı zamanda çok ders alınabilecek bir olay,
Acaba bizler geçmişimizde ve ya şu an yapabileceğimiz, başarabileceğimiz bir şeyi, sırf yapamayacağımız
söylendiği için mi yapmaktan vazgeçiyoruz?
Yapamaz hale mi geliyoruz?
Düşünüp cevap vermek çok zor olsa gerek,
Cevaplarınız eminim çok ilginç ve olumlu olacaktır..
Alıntı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KISSADAN HİSSE 2
Short StoryKıssadan Hisse Kitabının devamıdır... Bazen enteresan bilgiler Değişik bilgiler İbretlik kıssalar *ALINTIDIR. İstifade etmek isteyen dilediği gibi istifade edebilir!
