FORBIDDEN BLISS

CHAPTER 32 OF FORBIDDEN BLISS

Kaine's Point of View

"Maxy!" Malakas na sigaw ko sa kanya na ikinahinto niya. "Hey" I jogged the space between us and motioned her to face me.

Pinahiran niya ang mga butil ng luha na kumawala sa mga mata niya at pinakatitigan ako. "What now?" Tanong niya sa walang kaemo-emosyong boses.

I sighed seeing her like that, umiiyak tapos magbabago bigla ang mukha niya na para bang tinagatago nito ang totoo niyang nararamdaman. I grasped her shoulder and look deeply into her eyes, "What you saw earlier was unexpected. Kahit na ako ay nagulat din sa mga nangyari. I thought she needs something when she called my name, but then she confessed to me her feelings. At pinabayaan ko lang talagang maglapat ang mga labi namin. And it was not my intention of kissing her. Mamamatay muna ako bago ko siya halikan. Believe me, Maxy. Please" I said, explaining.

But scared coated me when she didn't talk. Galit ba ito? Mas lalo lang akong natakot nang hindi parin siya nakapagsalita at patuloy lang na nakatingin saakin. Ni hindi ko malaman kung ano ang gusto niyang ipahiwatig ng mga oras na iyon o kung ano man ang nararamdaman niya dahil nagpatuloy lang ang mukha nito na walang emosyong ipinapakita. I hate that emotion on her face.

Nang hindi parin siya nagsalita ay nagpatuloy lang ako, "Look, Maxy. Me and Love, we're nothing. Walang namamagitan sa aming dalawa. Kung ano man ang sinasabi mo sa utak mo o na-iimagine mo ngayon, please clear that out dahil hindi iyon ang totoo---and the truth is me and Love are nothing, not friends, not lovers. That's the truth, so---" she cutted my words.

"Why are you telling me?" Naglakad siya palapit saakin hanggang sa wala ng espasyo pang namamagitan saamin at tumingalang nakatingin sa akin. "Why are you explaining? Tell me Kaine, why?" kita sa boses nito ang sabik na malaman ang sagot ko sa Tanong niya.

'It's because I like you, hell no, I think I love you' sigaw ng isip ko ngunit hindi ko masabi-sabi sa kanya. I urged to say those words but something inside me is stopping me. Gusto kong malaman niya kung ano ang nararamdaman ko. Gusto kong ipagsigawan kung gaano ko siya kamahal. Pero---iba ang sinasabi ng utak ko sa tinitibok ng puso ko. I wanted to tell her how much I love her, but why am I stopping myself? 'Because the thought of you and her were just cousins made you stop and step back from confessing what you feel for her.' Yun ang saad ng isipan ko, and I was just boomed---i hitted, hard. We're just cousins after all.

"So why are you explaining?" Ulit nito nang hindi na ako kumibo pa.

Ibinaba ko ang ulo ko at tiningnan siya ng walang emosyon sa mukha. "Just because.. " napalunok ako at hindi na alam ang sasabihin pa sa mga oras na iyon.

Umarko ang isa niyang kilay, "Just beacuse...what?" Ulit niya sa sinabi ko.

At dahil hindi ko alam ang sasabihin ay tumalikod ako sa kanya at biglang sumigaw, "Fuck! I want to stop now! Fuck!"

Agad siyang naglakad at pinakiharapan ulit ako. There was something on her eyes, I don't know what it means. "At anong sinasabi mong titigilan mo na? Ang ano yun?" Kumunot ang noo nitong saad.

Galit na galit akong tinitigan ko siya. "This fantasy of ours being lovers! You and I! It's bullshiting the hell out of me! I don't want to feel it anymore. Gusto ko ng tanggalin ang nararamdam kong ito para sa'yo upang hindi na ako nasasaktan pa! Gusto na kitang itanggal sa sistema ko upang maging payapa na ulit ang ousot-isip ko na ikaw lang ang dahilan kung bakit ito ngayon ay nasasaktan! Kung pwede lang ay hiniwa ko na ang puso ko at palitan iyon ng panibago upang hindi na ito titibok para sa'yo! I hate this feeling! I hate it and I hate you! I hate you for coming into my life and made me feel this emotion! Fuck this life, fuck this feeling I have for you" sigaw ko sa harapan niya, without realizing what I've said to her. Napatigalgal ako sa mga sinabi ko. No! Mali lahat ng sinabi ko. Gusto kong sabihin sa kanya na lahat ay hindi totoo but when I darted my eyes to her and saw pain in there, gusto ko nalang na patayin ang sarili ko. Bakit ko ba iyon nasabi? Parang ang lahat ng dugo ko sa katawan ay umakyat sa mukha ko at parang nakuhaan ako ng hininga ng makita ko kung paano lumandas ang isang butil ng luha sa pisnge niya.

I tried to touch her arm but she shrugged it off. "Do you really hate me that much?" Tanong niya na hindi makatingin saakin. "Ganon na ba ang pagkamuhing nararamdaman mo para saakin at gusto mo nalang akong paalisin sa sistema mo?" Humalakhak siya pero pagkalipas ng ilang sandali ay napahagulgol nalang ito. So I tried again to step my foot and come near her pero pinigilan niya ako. "Stop! Don't come near me!" Sigaw niya na ngayon ay nakatingin na sa mga mata ko. Namumugto na ang mata niya sa kakaiyak at halatang pagod na iyon. Nakaramdam ako ng awa sa kanya at galit sa sarili ko dahil ako ang dahilan kung bakit nasa ganyan ang sitwasyon niya. I said her that I really hate her without realizing that I hate myself more.

Pinahiran niya ang mga luha sa pisnge, "I'm sorry if you really hate me that much, I'm sorry if I bothered your mind and heart. I'm sorry if you didn't like that. And I'm sorry for making you feel the emotion you don't want to feel. And it's all my fault. I'm the one who did that to you. And again I'm sorry. Mali pala ang pagpunta ko rito. And sorry about that too" she gave me a smile that I know that it was so fake. Nalaglag na naman ang mga luha sa mga mata nito.

Tumiim ang tingin niya sa mga mata ko, "I guess this is the last time I'll saw you, I hope you have a great life ahead. Without me, pestering you." She smiled again and I don't like it. Mas pinalawak pa niya ang ngiti niya sa labi niya, showing her front teeth, "Goodbye, Kaine" and after that, she left me hanging and broken.

Wala akong magawa ng mga oras na iyon. I even let her go. Ni hindi ko manlang siya napigilan.

Napasuntok ako sa semento "Ahhhhhhhhhhhhhhhh! Ahhhhhhhhhhhhhh! I hate myself! I really hate myself!" Napadausdos ako ng upo sa lupa at nakatingin lang sa kawalan. "What did I do again?" Napasabunot ako sa buhok ko. "What did I do!"

"Kaine!" Boses iyon ng babaeng kinamumuhian ko. Nakatayo ako at inilayo ang sarili ko nang binanta niyang hawakan ako. "Stay the fuck away from me!"singhal ko sa kanya.

Nakita ko kung paano siya natakot sa sigaw ko. Dapat lang siyang natakot dahil sa ginawa niya kanina saakin. " Kung hindi mo lang sana ginawa ang ginawa mo kanina edi sana nandito pa si Maxy, edi sana okay pa kami, edi sana nagkamabutihan na kami. Pero hindi! Pinalala mo lang! It's all your fucking fault! It was you who did it all! You!" Duro ko sa kanya.

Pinatatagan nito ang mukha niya at tiningnan ako, "Was I really at fault? Hindi ba ikaw?" At dahil sa sinabi niya napatigalgal ako sa kinatatayuan ko. What she said was true. Nangyari ang lahat dahil sa kamanhidan ko dahil sa galit na nararamdaman ko. "Kaya huwag na huwag mong sisihin saakin lahat. Kaya ka iniwan ni Maxy dahil dyan sa pagkamuhi at galit na nararamdaman mo. You deserve to be alone for the rest of your life!" Nang matapos niyang sabihin iyon ay umalis na siya at iniwan akong nakatameme doon. What she said was true. I deserve to be alone for the rest of my life.

"What will I do now?"