Miss Catherine (GirlxGirl) (TeacherxStudent)

Chapter 28

Pagkatapos kong sabihin iyon ay binitawan ko s'ya tsaka dali daling lumabas ng silid.

Narinig ko pa ang boses n'ya na tinatawag ang pangalan ko ngunit takot na akong lumingon dahil baka pag ginawa ko ay bawiin ko lahat ng sinabi ko.

Patuloy lang na umaagos ang mga luha ko na para bang walang katapusan. Napapagod na ako umiyak ng umiyak sa lahat. Tinuldukan ko na 'yung problema bakit pa ako umiiyak? Dapat nga maging masaya ako para sa kanya. Dahil para sa ikabubuti naming dalawa iyon lalo na ng magiging anak n'ya.

Ang sakit lahat ng nangyayari ngayon, wala akong mapag lagyan ng sakit.

Hindi na ako pumapasok sa trabaho ko dahil walang wala ako sa sarili ko. Baka mag bigay na rin ako ng resignation letter sa boss ko para matapos na lahat..

Gusto ko nang tuldukan lahat. Gusto kong mawala na 'yung sakit. Gusto ko nang mawala..

Bago pa ako makarating ng gate ay naramdaman kong may humila sa akin sa gilid. I know her warmth, her skin or how it felt. I know every little detail about her and hurts so much because just a simple touch I know it was her.

"Justine..." She sob holding me in my shoulders while her head is in my chest. She doesn't care if we will get caught, she doesn't care if her reputation will be ruined because of some useless piece of shit like me. But I won't let that.

I am glad that there's no one in here, we are in a secluded area near the gate but it doesn't mean that we are safe.

"Don't l-leave me.." I couldn't recognize her voice anymore because of her cries. I cannot help but to feel my heart being torn again.

Funny, isn't it? For how many times our heart was broken but it still functions.. And whenever we decided to give it again to someone they will end up breaking it again but we are strong enough to make it whole again.

Our heart is so strong.. Kahit na napakaraming beses nang nabasag o napunit, sa tuwing nagmamahal tayo para bang hindi tayo nasaktan ng nakaraan.

Ganon yung nangyayari sa'kin ngayon, mababasag, mabubuo ulit, mababasag, buo ulit, at mababasag. Sa tingin ko ilang beses pinag susuntok yung puso ko ngayong araw dahil ramdam na ramdam ko yung sakit.

Wala na akong maiiyak, wala na yung luha. Ubos na ubos na pero hindi pa tapos ang araw.

I will suffer tonight, tomorrow and then my remaining days. I will suffer and live in sorrow because I let go the only person who could help me fix myself. Who could fix all my thoughts and take away all my worries.

I do not want to be selfish on loving her. Her child needs her. Her child needs a complete family and I couldn't bring myself to destroy it just because of my love for her.

I kissed her in the head and said, "Baby.. I am doing this for your baby and her future family.. Hindi ko gustong lumaki 'yung bata ng hindi buo ang pamilya dahil alam ko kung gaano ka sakit at ka hirap 'yun.." I rubbed her back and smelled her hair..

I just closed my eyes and listen to her painful sobs in my chest.

I don't know how my heart can handle all of this.

Totoo nga yung sinabi nila na may kapalit lahat ng saya. Pero sumobra yung kinuha sa akin. Sumobra yung bawi dahil wala na s'ya sa'kin.

Sumobra yung lungkot. Yung sakit na ibinalik sa aking pagkatapos ng isang linggong saya.

Tangina. Ang sakit sakit..

Bakit saming dalawa pa nangyari 'to? Bakit? Anong nagawa namin?

Gusto ko lang naman magmahal dahil buong buhay ko hindi ko naranasang mag bigay kung anong mayroon ako.