Chapter 14

1.2K 43 6
                                    

Hyuna

I have never given my trust to anyone except for my family. Hindi ko kailanman sinubukang magtiwala ulit mula noong tinalikuran ako ng lahat dahil sa nangyaring scandal noon.

But these days, I found myself opening my doors for someone. I entrusted my safety and wellness to him. I just realized that my heart is willingly trusting someone without my mind dictating.

Iyon ang pinangangambahan ng utak ko. I am afraid to trust someone, I don't want to trust anyone. Lalong lalo na ang taong nakilala ko lang ng mahigit dalawang linggo.

Despite that, I felt like he's really familiar. For what happened the last time, parang kilala n'ya ako. If not, paanong halos magkapareho ang sinabi nila ng taong nasa ala-ala ko?

To add on, bakit sinabi n'yang naalala ko na? Paano n'ya nalaman?

I have also remembered, that boy I had newly remembered was the same boy who helped me when I hurt my foot, back when I was a kid.

Is he and Lazi related? Can they be the same person? Or could it be possible that Lazi was up for something else? Naalala ko na naman ang mga binanggit ni Lucas Ledisma noon, I couldn't confirm its credibility dahil baka nga tama sila at panaghinip lang iyon.

But what does he mean by I shouldn't break Lazi's trust? May mas malalim bang ibig sabihin doon?

Also my encounter with the Ledismas. They recognized us. Kilala nila kami ni Auntie.

Everything's getting confusing but one thing's for sure. I shouldn't trust Lazi. Hindi ko dapat ibigay sa kanya ang tiwala ko. He might break it like how everyone else did.

Imbes na umiwas sa kanya ay napagdesisyunan kong mas ilapit ang sarili sa kanya. What he did was to help me remember, and I want him to do more. Kailangan ko ring malaman kung ano ang kinalaman n'ya sa nakaraan o sa buhay ko at higit sa lahat, alamin kung ano ang plano n'ya sa akin.

I succeeded with the plan of calling off their wedding. Kahit hindi naman talaga ako ang may gawa. I just have to continue this to dig deeper.

Nag-eempake ako ng ilang damit gaya ng sinabi ni Lazi. Sinabi kong gusto kong lumabas dahil gusto ko namang sulitin ang natitira kong dalawang linggo dito sa Amontay.

Sabi n'ya pa nga busy s'ya, but then he suddenly made a plan of us going to somewhere at kailangan ko raw mag empake ng gamit.

Maliit na traveling bag lang ang dala ko, he said we'll be staying there for 2 days. Dami n'yang oras para sa gala, parang walang pinagmamay-aring hospitals.

I was wearing a faded baggy pants and a white tank top, walking in the resort's open lobby. Dala ko ang bag ko at iginala ang paningin para hanapin si Lazi. And there, I saw his unfamiliar shining black raptor. Halatag bago.

Nakita ko rin s'yang nakasandal dito habang may tinitignan sa cellphone n'ya. He looks effortlessly good and dashing with his simple white tee shirt and black shorts. Pinagtitinginan na s'ya ng mga tao.

Nakakainis din pakinggan ang mga impit na tili ng mga babae.

Naglakad ako papalapit sa kanya dahilan para umusbong ang bulongan ng mga nakiusyuso. This made Lazi lift his gaze and our eyes met. Just as that, my knees weakened under his stares. Napababa ako ng tingin hanggang sa umabot ako sa harap n'ya.

"Not bad." Saad nito nang sinuyod ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Uminit agad ang ulo ko at awtomatikong bumalik ang lakas ng tuhod ko. The nerve!

"Anong not bad, talaga lang! Bagay sa 'kin lahat noh!" I fired back. He just shrugged at my comment, pero hindi ako nakahulma nang bigla n'yang kinuha ang bag mula sa mga kamay ko. He then stepped aside to open up the passenger's seat for me.

The Doctor's Woman: Lazi LedismaМесто, где живут истории. Откройте их для себя