Perfectly Imperfect (The Perfect Girl Sequel)

Chapter Twenty Six

KAZUMI

"AKIRA!" sigaw ni Lucas ng sinabunutan ako ni Akira.

Hinayaan ko na lang siya. Hindi naman masakit eh. Wala na yata siyang lakas eh, naubos energy niya kakaiyak.

Sinubukang pigilan ni Lucas si Akira pero hindi nagpatalo si Akira. "Hayaan mo ako, LUCAS!" galit na galit niyang sigaw kay Lucas.

Kung maiibsan ang sakit na dinulot ni Lucas sa pagsabunot niya sa akin ay why not? Hindi naman kasi talaga masakit, naaawa nga ako kay Akira eh, alam kong nasaktan siya ng husto ni Lucas.

"Tumigil ka na nga, Lucas! Hayaan mo kami ni Akira, 'wag kang makisali dito!" sabi ko ngunit hindi niya ako pinakinggan.

"Hayaan mo na nga kami dito, Lucas! 'Wag mo na kaming pakealaman. Kaya 'kong ipagtanggol ang sarili ko, hindi ko kailangan ng tulong mo!" Naiinis ako sa kanya. Siya ang dahilan kung ba't ako nasali sa gulong 'to pero alam kong wala na siyang magagawa pa. Hindi niya kayang ayusin ang kanila ni Akira.

Hindi pa rin siya nakinig sa akin kaya'y sumigaw na ako. "Ano bang hindi mo maintindihan? I told you to leave us alone!" wala na siyang ibang nagawa kaya umalis na lang siya. Nakita ko rin na sumunod si Kyle sakanya habang tinitignan ako na parang humihingi ng tawad.

Tumingin naman ako sa mga kaibigan at kapatid ko at sinabing mauna na sila.

Hindi na ako sinasabunutan ni Akira, nakaupo na siya sa sahig kakaiyak. "Akira, stop crying."

Tinignan niya lang ako, amusement was vivid in her eyes. "Ba't ba ang bait mo sa akin, Kazumi?!"

"Is that a bad thing?" nag squat ako para magkapantay kaming dalawa.

Umiling at tumango siya. So ano ba talaga?

"Oo! Dahil hindi ko kayang magalit ng tuluyan sa'yo! I've been bitching Lucas no'ng kayo pa, but of course 'di niya ako papatulan because he loves you too much that it fucking kills me seeing him like that until today! Pero no'ng nilalandi ko si Lucas, hindi mo man lang ako tinawagan nang kung anu-ano. You didn't hate me! 'Di mo ako pinahiya kahit na bistong inaakit ko si Lucas." napaisip ako, I was sure tinawag ko siyang malandi. Well, maybe just on my mind.

"You don't deserve to be treated that way. No one does." Tumikhim ako. "Lucas doesn't deserve you, you're too good for him but he took that advantage. I couldn't stay back and do nothing when I know someone's hurting partly because of me."

"You don't need to feel sorry for me Kazumi. No'ng una palang, alam ko na kung ano'ng pinasukan ko. Alam ko sa huli, masasaktan at masasaktan pa rin ako."

Umiling ako. "Pero kung hindi naman pumatol si Lucas, hindi tayo magkakaganito. He's being such a jerk, he should probably grow up first."

Tumahan na siya. "Ako rin naman ang nag pumilit sa kanya." Pinunasan niya ang luha niya at tumayo na. Tumayo na rin ako.

"Well, if you need a friend, I'm just here. Pareho tayong sinaktan ni Lucas and I think that's enough to built a foundation between us two," pabiro kong sabi, but I meant it I guess.

"Thank you," she smiled at me, a sincere one as I did the same. "Thank you rin."

Nagkausap pa kami about random stuffs nang mapagpasyahan namin na umuwi na.

"Ingat!" aniya at tumango lamang ako.

Nakita kong inip na ang mga kapatid kong naghihintay sa akin sa sasakyan. Wala na sina kaya sa tingin ko ay umuwi na rin ang mga 'yon.

"You should have gone home without me," I said as I entered the car.

Umiling si Anne. "'Di ka namin maiiwan."

Tumango naman si Elle. "We'd rather wait here for hours, keysa iwan ka, baka mapano ka pa," there was a hint of concern in her voice. Well, she couldn't help it. We still don't know who was trying to threaten me and I've never received an invitation anymore sa Gangster Dome.

They know I'm busy but I could still make time. They don't need me there naman masyado. Also, my people in the mafia knows that I have a tight schedule kaya kung may concern ay sa bahay ko lang ginagawa at pinapadala lang sa assassin namin.

Tumango na lang ako sa kanila at 'di na umimik pa.

"Kazumi," may yumugyog sa akin kaya naidilat ko ang mata ko. I fell asleep nang 'di ko namamalayan.

Nang nakita nilang nagising na ako ay bumaba na rin sila. We're home.

"Mukhang pagod ka na, you should eat first then sleep. Kami na ang bahala kena Mommy pag hanapin ka mamaya sa hapag," bilin sa akin ni Anne. I nodded as a response.

I went straight to the kitchen and I saw Nanay cooking for us. Meron nang ulam na natapos, 'yon na lang ang kakainin ko.

"Nanay, uuna na po akong mag-d-dinner, masama po kasi ang pakiramdam ko."

Napalingon naman siya sa akin at ibinaba ang sandok na hawak. She looked concerned. "O sige, ipaghahain lang kita ng kanin at ulam."

She didn't ask me questions which was good. I'm so drained I don't think I have the energy left to talk to other people.

While I was spacing out, hindi ko napansin na may pagkain na pala sa harap ko. Napangiti ako sa amoy ng adobo. "Kain tayo, Nay," yaya ko sa kanya ngunit tumanggi lang siya at nagpatuloy na nagluto. Like I said, I don't have much energy left so hindi ko na siya pinilit at kumain na lang.

Nang matapos ako, agad akong nagpasalamat at tumaas na.

I took a shower pero agad din na tinapos at humilata na sa kama.

Who knew talking about your feelings could be this exhausting. I kinda missed this feeling, si Ate Kazami ang lagi 'kong sinasabihan ng nararamdaman ko.

I smiled to myself. I know you're looking after me, ate. Kaya panatag ang loob 'kong walang mangyayaring masama sa akin ulit because I have my guardian angel.

I'm tired but I can't sleep. My mind kept replaying Lucas's face noong pinagtabuyan ko siya. His face spelled rejection.

Aba! I shouln't feel guilty. Problema niya 'to pero nasama lang ako. Eh ayaw ko lang naman ang mag hirap si Akira ng dahil kay Lucas.

I feel so hopeless. Ba't ako nagkakaganito?

Tumayo ay at pumunta sa bintana ko. I opened the window as I looked at the sky.

I was staring at the sky when I felt like I was being watched kaya napatingin ako sa baba. I saw some girl, I guess na nakabun habang nakaglasses. I can't recognize her because of the distance but I knew she was staring at me.

I felt my chest tighten. What's happening? Nawala ako sa sarili ko nang sandaling 'yon at nang tinignan ko ulit kung nasaan ang babae kanina ay hindi ko na siya mamataan.

Siya na ba, ang gustong mawala na ako?