Hopelessly Addicted

CHAPTER 14

"Here. " biglang inabot sakin ni Adrian ang kaniyang handkerchief kaya binigyan ko siya ng may nagtatakang tingin. "Stop with that little drama.Wipe your tears, Miss."

Agad kong hinawakan ang pisngi ko kaya naramdaman kong umiiyak na pala ako.

"Miss Frost," tawag sa'kin ni Mr. Treva, teacher na nagdidiscuss samin right now. "Are you okay? "

Bigla kong kinuha sa nakalahad na kamay ni Adrian ang handkerchief tsaka ko ginamit pamunas sa aking lumuluhang mga mata. Hindi ko man lang namalayan na umiiyak na pala ako kanina.

"Nothing, sir, napuwing lang." pagdadahilan ko na agad namang pinaniwalaan ni Mr. Treva.

Bumaling ako kay Adrian na titig na titig parin sa'kin na animong sinusuri kong totoo ba ang sinabi ko kaya nginitian ko siya ng bonggang bongga. "Thanks." I thanked him and give him back his handkerchief, tinanguan niya lang ako at nag-iwas ng tingin.

Nagdiscuss na ulit si Mr. Treva, back on track na ang discussion pero walang pumapasok sa kokote ko hanggang sa dismissal na.

Wala ako sa sarili simula kanina kaya hindi ko man lang namalayang nasa waiting area na pala ako. Bakit hindi ko kasabay ngayon ang tatlo? I'm too tanga tanga.

I'm waiting for Hubert to fetch me. Hindi pa siya tumawag kaya natural wala pa siya dito ngayon. Maaga pa rin naman kasi kaya I'm 100% sure na may klase pa siya right now but I can wait.

Tulala akong umupo sa upuan ng waiting area na animong may malalim na iniisip. Bumalik lang ako sa huwisyo ko nang may tumabi sa'kin. I thought it was Hubert but it's not him, it's Adrian— with his serious look. Napansin ko lang na medyo naging tahimik na rin si Adrian this past few days and I can see the sadness in his eyes. Hindi ko gustong isipin na nalulungkot siya dahil sa iniiwasan ko siya dahil medyo assuming ang dateng ko sa part na yan. Chos!

Agad akong napalinga-linga sa paligid nagbabasakaling nakatingin na samin ngayon si Hubert pero wala pa talaga siya. Bka kasi makita niya ang pagtabi sakin ni Adrian at ma-misinterpret pa niya. Mahirap na. Pero wala ba akong samahan nakitang bakas ni Hubert kaya binalingan ko si Adrian na hindi man lang natinag ang mga matang nakatitig pa rin sakin.

"Eyan, " I used to call him that name.

"Van, may problema ba tayo? " walang anlinlangang tanong niya.

Hindi ko inaasahan ang tanong niya kaya nagulat ako, slight. Mabilis akong umiling. "W-wala! B-bakit mo naman yan nai–tanong? " tanggi ko.

"Wala nga ba? " he sarcastically said. "You know what, Van? Nagulat ako sa'yo kasi bigla bigla ka nalang naging ganito. "

"What are you talking about, Eyan? " maang maangan ko.

"Iniiwasan mo'ko. " kompirma niya habang nakangiti. Proud na proud.

Ganun ba ako kahalata?

"No, I'm not."

"Yes, you are. It's too obvious. You made me think na may nagawa ba akong mali para iwasan mo? Kung meron, what is it? Tell me. "

Tumawa ako. "Ano bang pinagsasabi mo dyan? "

Bumuntong hininga siya. " Halata ka na, Van, kaya stop denying. " seryosong aniya

Napatigil ako sa pagtawa tsaka tipid na ngumiti. "I'm sorry. "

"I know it's not a big deal naman kaya kung iniiwasan mo'ko, Van, isa lang ang ibig sabihin niyan. " ngumisi siya.