"Ruhun, ruhuma emanet. Gücün yetiyorsa alırsın seni benden!" Kulaklarıma dolan kükreme sesiyle içimde ki dağlar sarsılmıştı.
Sevgilim,korkuyordum.
Bu sevginin bizim ecelimiz olmasından çok korkuyordum.
Bu hikaye bir kuğunun hikayesi.
Kuğunun ağı...
Buraya kendin için "❤️" koymanı istiyorum sevgili okuyucu...
Bölüm şarkısı: Cem Adrian - Sena Şener - YİNE MİYOL
2000 oy 1000 yorum. Sınır geçilmeden yeni bölüm gelmeyecektir.
Sizleri seviyorum, keyifli okumalar.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Zaman değil, sevgidir her şeyin ilacı..."
Amansız bir çarpıntı, yüreğimde varlığını uzun yıllardır koruyan bir acı vardı. Yıllar geçti. Tam tamına on altı yıl. Kimsesiz kalalı on altı yıl olmuştu. Geçmişin altında boğulalı on altı yıl olmuştu.
Ben diri diri gömüleli tam tamına on altı yıl olmuştu.
Zaman... neyi değiştirmişti? Hiçbir şeyi. Acı aynı acıydı. Kimsesizlik ilk gün ki gibi dokunmaya devam ediyor, çaresizliği iliklerime kadar hissediyordum.
Ben on altı yıldır yaşam mücadelesi veriyordum.
Geçecek dedim. Tüm acıların yok olup gidecek, bir toz bulutu gibi dağılacak dedim kendime zamanında. İnandım tabi bu dediğime. En acısı da bu ya, inanmak... Sorgusuz sualsiz kendi kurduğum bir yalanın içerisinde yaşadım on beş yaşımdan itibaren.
Bu yalan bana bir rüya gibi geldi tâki iki gün öncesine kadar. Ben birinin canını alana ve katil olana kadar. On beş yaşımda ayrıldığım Hayat Yetimhanesinden sonra Işık yetimhanesine kaydım alındıktan sonra çok başka olacak sandım hayatım.
Mutlu olacağım, geceleri rahat uyuyacağım ve canavarların bir daha asla beni bulamayacağı yalanını uydurduğum günden beri dudaklarımda ki tebessüm bir an bile olsun silinmedi yirmi iki yaşıma kadar.
Umduğum gibi olmadı hiçbir şey. Kabuslarım peşimi bırakmadı, vücudumda Rauf'un açtığı derin yaralarım kapansa bile izi kaldı ve zaman zaman geçirdiğim krizlerle karşı karşıya geldim.
Yine de pes etmedim. Tutundum hayata sıkı sıkı. Üniversite mezunu olduktan hemen sonra iş hayatına atıldım. Kendi evime çıktım, iyi birkaç şirkette çalıştım.
Tamamen yalan üzerine kurulmuş hayatımın toz pembe zamanlarını yaşadığım anlardan birinde Rauf tekrardan çıka geldi. Tekrardan dahil oldu hayatıma. Yıkılmadım, düşmedim dizlerimin üzerine çünkü korkmuyordum ondan.
Ben ondan hiçbir zaman korkmamıştım.
Ne yedi yaşımda el kadar çocukken korktum ondan, ne de yirmi iki yaşımda kadın halimle korktum. O benim korkabileceğim bir adam olmadı hiçbir zaman. Acizdi benim gözümde. Vicdansız ve son derece iğrenç bir insan evladıydı Rauf.
"Bu konu hakkında kimseden bir şey duymak istemiyorum babam ve Polat dahil. Bir bok bulmadan karşıma çıkma Mahir." Kulağında tuttuğu telefonunu cebine koyan Behram yavaş adımlarla benden tarafa doğru yürüyordu.
