"အား...ဒီေန႔မွအလုပ္ကဘာလို႔ဒီေလာက္မ်ားေနရတာလဲ"
ခ်န္းေယာလ္တကယ္ဆိုအိမ္ကိုအရမ္းျပန္ခ်င္ေနပါၿပီမဟုတ္ရင္ ဟိုေကာင္ေလးကထမင္းမွထစားပါ့မလားမသိ....
မနက္ကအလုပ္ထြက္လာခ်ိန္ထိ ေကာင္ေလးကအိပ္ေနတုန္းမို႔မွာမထားခဲ့ရ..မွာလည္းလိုက္နာမယ့္ကေလးမဟုတ္မွန္းသိတယ္...လက္စသတ္စရာေတြအကုန္ၿပီးစီးေတာ့အိမ္ကိုျပန္လာတာအေျပးတပိုင္းပဲ...ဟူး..ေမာတယ္
"ေဒၚေလး"
"သားျပန္လာၿပီလား"
"Nae ဟို..ေကာင္ေလးထမင္းဆင္းစားလား"
"မစားဘူးသားရဲ႕ ေခၚေတာ့လည္း မလာဘူးေပကပ္ကပ္ေလး"
"က်စ္..ဒါဆို သားသြားၾကည့္အုန္းမယ္ "
"ေအးကြယ္ ဆူမေနနဲ႔ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
ေဒၚေလးအေျပာကို ေျဖရင္းေျခလွမ္းတို႔ကအေပၚထပ္ကအဆိုးေလး႐ွိရာသို႔...
ခ်န္းေယာလ္ ဝင္လာ..လာခ်င္းျမင္ရပါႁပီ ေစာင္ထုပ္ၾကားကေပါက္စ
"အိုဆယ္ဟြန္း.."
"ဟင္း...အင္း..."
နားထဲမွာညီးသံလိုလို..သဲ့သဲ့ၾကားေနရတာ..မဟုတ္မွ
"ဆယ္..ဆယ္ဟြန္း..အာက်စ္ဒီကေလး"
ထင္တဲ့အတိုင္းနဖူးကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ဖ်ားေနေလရဲ႕
"ထားခဲ့ေပးတဲ့ေဆးကိုဘာလို႔ေသာက္မထားတာလဲ"
ခ်န္းေယာလ္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာေတြးလိုက္ေတာ့ ပထမဆံုးက အစာဝင္ေအာင္ေကြၽးရမွာမို႔ေဒၚေလးကိုဆန္ျပဳတ္..ျပဳတ္ေပးခိုင္းရန္ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္....
..*
"ဆယ္ဟြန္း...အိုဆယ္ဟြန္း ခဏထ""အာ..မထခ်င္ဘူး.."
"မင္း..ေျပာရမခက္နဲ႔ေလ အစာဝင္ေအာင္အရင္စားရေအာင္ခဏေလးပဲေနာ္.."