ေန႔ရက္ေတြကေျပာင္းလဲလာၿပီ....
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေႏြးေထြးမႈကိုေန႔တိုင္းေပးေနတဲ့လက္တစ္စံုကေပ်ာက္ကြယ္သြားသေယာင္နဲ႔......တစ္ခဏအတြင္းမွာလြမ္းဆြတ္မိလို႔...
ထားသြားခဲ့ၿပီလားဆိုတဲ့အေတြးတို႔နဲ႔ႏိုးထၾကည့္မိသည္.."ဟြန္း....ဟြန္း..မင္းသတိရလာၿပီလား.."
ျမင္လိုက္ရတဲ့သူက..အကိုဂ်ံဳအင္...
"ခဏေနာ္..Hyung ဆရာဝန္သြားေခၚလိုက္မယ္"
......
Taoမွာ..ခ်န္းေယာလ္အရမ္းပင္ပန္းေနပံုေပါက္ေနလို႔
ဒီေန႔ေတာ့မရမက..ေခၚလာခဲ့ရတာ...ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေနလဲဆို..ဆယ္ဟြန္းေဘးမွာလက္ကိုက်စ္ေနေအာင္ကိုင္ထားၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အထိပဲ
ထခဲ့ဖို႔ေျပာတာေတာင္"ကေလးလက္ကိုမလြတ္ခ်င္ဘူး"
တဲ့ေလ....ထမင္းမစားထားတာရယ္အိပ္ေရးပ်က္တာေတြရယ္ေၾကာင့္...အစားဝင္ေအာင္ေကြၽးၿပီးေဆးတိုက္ထားေပးတယ္..ခုက်. .."ကေလးဆီသြားေတာ့မယ္"
ဆိုကာယိုင္နဲ႔နဲ႔..ကိုယ္ခႏၶာကိုသယ္ၿပီးထြက္ဖို႔ျပင္ေနၿပီ.."Doctor...doctor..ဟြန္း..သတိရလာလို႔"
ဝင္လာၿပီးေျပာေသာဂ်ံဳအင္စကားေၾကာင့္ေနရာမွာခ်က္ခ်င္းလဲက်သြားသူကခ်န္းေယာလ္...
"ခ်န္းေယာလ္...ရရဲ႕လား..လာထ"
"ရတယ္..ငါကိုဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔..ကေလး..ကေလးဆီပဲသြား..."
"လာပါ Doctorရာ..."
"ဒါဆိုငါသြားမယ္ခ်န္းေယာလ္ ဂ႐ုစိုက္အုန္း"
ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္မိေတာ့သည္...
မင္းႏိုးလာတာေတာင္ကိုယ့္မွာအေျပးလာေတြ႔ခြင့္မ႐ွိေတာ့ဘူးကေလးရာ...
......
"သား...သားငယ္ေလ.."
"ငယ္ေလး.."