"ကေလး"
ကိုယ့္ကိုတင္းၾကပ္လာေအာင္ေျပးဖက္လာတဲ့
ကေလးငယ္ေၾကာင့္..မယံုၾကည္ႏိုင္..
တုန္ယင္ေနတဲ့လက္တို႔ကကေလးငယ္ရဲ႕ပုခံုးေလးကို
ေျဖးေျဖးခ်င္းထိရင္းေမးမိသည္..."ကိုယ့္ဆီတကယ္ပဲျပန္..ျပန္လာတာလား"
အေျဖျပန္မလာလို႔..ဖက္ေနရာခြာကာမ်က္ႏွာေလးကို
အုပ္ကိုင္ၾကည့္မိေတာ့မ်က္ရည္တို႔ကအရႊဲသား.."မငိုေတာ့နဲ႔ေလ..ဘာလို႔လဲကေလးရဲ႕..
ေျပာ..ကိုယ့္ကိုေျပာစိတ္ဆိုးေနတုန္းမို႔လား..ဟင္..
ကေလးေလး""ဟင့္...လူုႀကီး.."
"မငိုနဲ႔ေတာ့လို႔..ခု..ကိုယ့္ဆီျပန္ေရာက္ေနၿပီပဲ
ထပ္ထားမသြားေတာ့ဘူးမို႔လား""ကြၽန္ေတာ္....လူႀကီးကို..ခ်စ္..ခ်စ္တာသိတယ္မလား"
"အင္း.ကိုယ္သိတယ္.."
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမ့သြားမွာလားဟင္"
"ဘယ္လို..ေမးလိုက္တာလဲ..ကိုယ္မင္းကိုေမ့သြားမွာလား..ဟုတ္လားကေလး"
"ဟုတ္တယ္..ကြၽန္ေတာ္ဒီကမ႓ုာႀကီးထဲမွာမ႐ွိေတာ့ရင္
လူႀကီးကေမ့သြားမွာလားလို႔..ဟင့္....""ဟင့္အင္း..ေမ့လည္းမေမ့သလို..ကေလးကကိုယ့္ကိုဘယ္မွထားမသြားရေတာ့ဘူး..ကိုယ္ကေလးကိုအရမ္းခ်စ္တာမို႔..."
ေျပာရင္းပင္ကေလးကိုဆြဲဖက္ထားမိသည္..
တေျဖးေျဖးနဲ႔..ေထြးေပြ႔ထားတဲ့ကေလးကျပံဳးေနတာ
ေလးကိုျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးၾကည့္ေနရင္းပင္..တစ္စတစ္စဝါးလာသေယာင္နဲ႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ကေလးခႏၶာေသးေသးေလး..."မဟုတ္ဘူး...မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..ထားမသြားရဘူးေလ
ျပန္လာပါကိုယ္မင္းကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးမွာမို႔..
ေပ်ာက္မသြားရဘူးေလ..ကေလး"...
..."ကေလး..ကေလး....-
ေခၚသံတို႔နဲ႔အတူခုေရာက္ေနတာက..ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕
ကိုယ္ပိုငိအိပ္ယာေပၚ...