"ဘာ ဆယ္ဟြန္းမူးလဲလို႔ေဆးရံုမွာဟုတ္လား
ခုခ်က္ခ်င္းကြၽန္ေတာ္လာခဲ့မယ္ ေဒၚႀကီး."ခ်န္းေယာလ္ဘယ္ေဆးရံုလဲေမးစရာမလိုေအာင္..အေဒၚႀကီးတို႔ပို႔မယ္ဆိုTaoေဆးရံုပင္ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔companyအစည္းအေဝးကိုဖ်က္ၿပီးအျမန္ထြက္လာလိုက္သည္....
...
..."ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ...ကေလး ခုေရာဘယ္လိုေနေသးလဲ"
".....
ဆယ္ဟြန္း စကားျပန္ေျပာဖို႔ပင္အားမ႐ွိေတာ့..
"Taoသူဘာျဖစ္တာလဲလို႔"
ခ်န္းေယာလ္ကိုတကယ္အမွန္အတိုင္းေျပာခ်င္ေပမယ့္
မေျပာေစရန္အခ်က္ျပေနသလို႐ွိေသာမ်က္ဝန္းတို႔ေၾကာင့္လိမ္ညာေပးရလိမ့္မည္...."ဒီ..အတိုင္း..အား..အားနည္းသြားလို႔ပါ ခ်န္းေယာလ္ရာ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္နားၿပီးရင္အဆင္ေျပသြားမွာပါ"
"ဟုတ္လို႔လားကြာ..ဒီမွာၾကည့္ပါအံုး..အဲေလာက္ပင္ပန္းေနတာအားနည္းရံုပဲလား မင္းငါ့ကိုလိမ္ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"ခ်န္းေယာလ္...မင္းအဲေလာက္စိတ္ပူေနရင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားေပးၿပီးသူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ေလ အဲဒါဆိုသူခုလိုျဖစ္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး"
"ငါ......"
"ေတာ္..ေတာ္ၾကပါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပတာပဲမို႔ေတာ္ပါေတာ့"
ေဒါသသံပါလာေသာTao hyungေၾကာင့္မေနႏိုင္တဲ့အဆံုးဝင္ေျပာရသည္....
မဟုတ္ရင္..အေျဖမွန္ေပၚသြားေလာက္သည္..
ႏွလံုးအားနည္းတဲ့အေၾကာင္းလူႀကီးကိုမေျပာဖို႔ကိုအရမ္းေတာင္းဆိုထားရတာမို႔....အသိမခံႏိုင္......
..."လူႀကီး...ဒီအခ်ိန္ထိမအိပ္ေသးဘူးလား"
ေဆးရံုခန္းရဲ႕ျပတင္းဝမွာအျပင္ဘက္ကိုေငးၿပီးအေတြးေတြထဲနစ္မြန္းေနတဲ့သူကကြၽန္ေတာ္အသံၾကားေတာ့ခ်က္ခ်င္းလွည့္မလာပဲ....လက္ေတြကမ်က္လံုးနားကိုပြတ္လိုက္သလို ထင္တာမမွားရင္ငိုေနတာလား...