𝙋𝙧𝙯𝙚𝙠𝙡𝙚𝙣́𝙨𝙩𝙬𝙖 𝙖𝙣𝙤𝙧𝙚𝙠𝙩𝙮𝙘𝙯𝙠𝙞

XLIX

Wbrew pozorom, ta sesja była dla mnie jedną z najtrudniejszych, jakie miałam. Mimo uśmiechu na twarzy i szczęścia, jakie ogarniało moje serce, trudno było mi to wszystko przyznać – radość z życia, wszelkie pozytywy jakie zaczynałam dostrzegać. Bałam się, że to chwilowe, i że gdy uświadomię sobie samej, w jak dobrym kierunku toczy się teraz moja teraźniejszość i przyszłość, to nagle to wszystko zniknie.

Miałam jednak nadzieję, że mimo panicznego lęku na tej płaszczyźnie, los będzie dla mnie łaskawy, i że ten jeden raz zdołam nasycić się namiastką szczęścia bez jakichkolwiek większych problemów. A jeżeli takowe się pojawią – bez wahania i odważnie stawię im czoła.

Szczerze na to liczyłam. Wyszłam z gabinetu Agi zadowolona, ale także z pewnymi przemyśleniami, które były jednak w gruncie dosyć optymistyczne.

– No i jak było? – podjęła Luiza, gdy weszłam do pokoju i usiadłam na swoim łóżku. Czułam nieuzasadnione zmęczenie.

– Dobrze całkiem – przyznałam, uśmiechając się lekko do przyjaciółki, po czym dodałam – Jak się czujesz?

– Szczerze?

– Nie, kurwa, żartem – odparłam poirytowana. – Jasne, że szczerze.

– Jak szczerze, to beznadziejnie. Myślałam dzisiaj o tym, jak jednocześnie beznadziejnie i pięknie będzie stąd za jakiś czas wyjść, wiesz?

– I co wymyśliłaś?

– To miejsce uzależnia – kontynuowała. – Tworzymy tu naszą małą, dysfunkcyjną społeczność, często odrzuceni i nie akceptowani przez środowisko, w którym byliśmy wcześniej. Mamy wyzdrowieć i poczuć się lepiej, żeby móc normalnie funkcjonować tam, gdzie wrócimy, ale jest totalnie na odwrót. Jeśli nie masz nikogo poza szpitalem, to chcesz tu zostać, a te kraty i specjaliści dają ci bezpieczeństwo, psychiczne i fizyczne. Szczerze, mogłabym tu zostać na zawsze, ale z wami wszystkimi, lepszym żarciem i wódką.

– Nie sądzę. Masz rację, człowiek samotny odnajduje tutaj spokój ducha, przynajmniej jest tak w moim wypadku, w twoim, jak widać, też. Ale w życiu nie chciałabym tutaj zostać do końca swoich dni. Co z jakąś rozrywką? Kina, kręgielnie, teatry? Baseny? Inni ludzie? Inne kraje?

– Nie jestem specjalnie wymagająca. Mogę tu umrzeć nawet dziś i każdy ma to głęboko w dupie.

– Nieprawda – zacisnęłam zęby, wręcz wypluwając swoje słowa niczym jad. Nie był to jednak jad, ale paląca, nie zakłamana wściekłość. – Ja nie miałabym tego w dupie. Michał też nie. I Lena. Tyle ci nie wystarczy? Poddajesz się?

– A czy ja kiedykolwiek walczyłam?

Nie odezwałam się już ani słowem do Luizy, nie naciskałam, by podjąć ten temat jeszcze raz. Zabolały mnie jej słowa, ale jednocześnie zdałam sobie sprawę z tego, na jak różnych etapach obie się znajdujemy. Moje myślenie powoli ulegało zmianie i chociaż nie do końca jeszcze byłam przekonana co do brania garściami z życia i generalnie wszystkiego, co wcześniej było mi obce, to byłam jak najbardziej dobrej myśli.

Przede wszystkim – CHCIAŁAM walczyć o siebie, chociaż moja głowa nie zawsze podzielała moje chęci. Nadal miewałam przykre myśli, które mnie dołowały, nadal czułam obrzydzenie i odruchy wymiotne na widok pewnych posiłków i w dalszym ciągu nie potrafiłam czerpać przyjemności z jedzenia. Nie rozumiałam, dlaczego powinnam jeść, a przynajmniej nie całkowicie. Potrzebowałam go, aby przetrwać – tak. Ale nie wiedziałam, czy chcę przetrwać i to był
kluczowy aspekt.

– Przepraszam – Iza usiadła obok mnie, po kilkunastu minutach milczenia. – Wiem, że ci na mnie zależy, i ze wzajemnością. Michałowi, Lenie też. Ale musisz zrozumieć, że ja... Ja nie wiem, co czuję. Boję się siebie czasem.

– Wiem. Nie musisz przepraszać. Ale po prostu chcę, żebyś wiedziała, jak ważna jesteś dla mnie i dla nas wszystkich.

Przytuliłam dziewczynę do siebie.

***

– No co tak na niego patrzysz? – zaśmiała się Lena, gdy siedząc na stołówce, zorientowała się, że spoglądam ukradkiem na Roberta.

Zastanawiałam się, co właściwie jest ze mną nie tak, że zamiast zakochać się w kimś w moim wieku, kto mógłby odwzajemnić moje uczucia, to darzyłam nimi, i to w platoniczny sposób, właśnie jego.

Może i nie był stary, bo z tego, co wiedziałam, miał może z dwadzieścia siedem lat, ale mimo wszystko dzieliło nas dziesięć lat różnicy, co w tym wypadku wydawało się społecznie nieakceptowalne.

Pomijając jednak ten aspekt, bo zagłębiam się w coś, w co średnio chcę... To było po prostu niezdrowe. Patrzył na mnie jak na pacjentkę – i to tyle. To akurat dobrze o nim świadczyło. Co nie zmieniało faktu, że naprawdę było to moje pierwsze większe zauroczenie.

– Nic. Fajny jest – odparłam.

– W sumie tak. Dupeczka taka – uśmiechnęła się filuternie blondynka.

– Weź, bo Ala zaraz się odpali i nie wyjdziesz stąd żywa. Przynajmniej nie cała – szepnęła żartobliwie Luiza.

Roześmiałyśmy się głośno i wtedy pielęgniarz spojrzał w naszym kierunku. Uśmiechnął się w taki sposób, że prawie tam spłonęłam, a przynajmniej czułam, jak moje policzki ogarnia straszliwy płomień rumieńca.

Musiał to zauważyć, bo odwrócił wzrok, uśmiechając się pod nosem.

Spojrzałam w talerz, żeby ukryć zażenowanie, ale to był jeszcze gorszy pomysł. Dawno nie poczułam się tak źle, spoglądając na jedzenie. W jednej chwili mój układ pokarmowy odmówił posłuszeństwa i zwymiotowałam na podłogę. Byłam w takim szoku, że momentalnie wstałam od stołu i wybiegłam w stronę drzwi od oddziału, z trudem powstrzymując płacz i ocierając usta. Czułam się okropnie i wręcz pragnęłam zapaść się pod ziemię. Nie chciałam widzieć min moich przyjaciółek, ani Roberta, ani kogokolwiek, kto siedział tam, na stołówce.

Już nigdy nie wezmę do ust jedzenia.