İmkansız aşk var mıydı? Gönül Erbatur kesinlikle var olduğunu düşünüyordu. Çünkü yıllardır sevdiği adam Ozan Özsoy artık yakışıklılığı ile ünlenmiş, yıldızı parlayan bir oyuncuydu. Onun gibi birinin Gönül'ü görmesi imkansızdı. Genç adamın ailesi onu...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Genç kadın odasında duran asılı gelinliğine bakıp gülümsedi. Resmen evleneceklerdi. Bir süredir düğün hazırlıklarıyla meşgullerdi. Ozan yoğunluğuna rağmen vaktini hazırlıklara ayırıyordu. Kontrolleri yapıyor, her şeyin düzgünce gitmesi için çabalıyordu. İki düğün olacaktı. Biri İstanbul'da şık, ünlü dünyasınında katılacağı bir düğündü.
Diğeri ise Antalya'da olacaktı. Gönül'ün tüm ailesi oradaydı. Ve orası aşık oldukları yerdi. Bu yüzden bu şekilde düşünmüşlerdi.
Bugün nihayet kendilerine vakit ayırabileceklerdi. Birlikte gezmeyi düşünmüşlerdi. Tabi Ozanla gezmek biraz zordu. Sürekli şapka ve gözlükle geziyordu. Havalar soğuduğu için atkı ve şapka ile kendini daha kolay gizliyordu. Gönül de bazen kendini gizleme gereği duyuyordu. Yüzü tüm magazin haberlerinde gösteriliyordu. Gazeteye de çıkmıştı.
Montunu giyen genç kadın çantasını alıp odadan çıktı. Merdivenden inip aşağıda bekleyen Ozan'ın yanına gelip adamın elini tuttu. "Hazırım!"
"Hadi gidelim bakalım."
Ozan sabah erkenden bağlı olduğu ajansa ziyarete gitmişti. Evlilik kararını onlara danışmadan herkesle paylaştığı için oldukça iyi azarlanmıştı. Elbette bu azarları kendine yedirememişti. Özel hayatı onu ilgilendirirdi. Tüm manşetler onu ve sevgilisini konuşuyordu. O yine ilgi odağıydı. Ajansı evlilikten sonra Ozan'ın popülerliğinin düşeceğinden endişeleniyordu. Genç kızların gözdesi olan bir adamın aniden evlenmesi şaşırtıcı ve yıkıcıydı.
Fakat Ozan bununla ilgilenmiyordu. Oyunculuk yeteneği olduğu sürece hayran kitlesinin onunla olacağını düşünüyordu. Bunun için evliliği ve hayatına giren en önemli insanla yaşamayı ertelemeyecekti. Kararı kesindi.
Ozan sevgilisine İstanbul'un bazı güzel yerlerini gezdirecekti. Elbette şimdiye kadar birçok yere gitmişlerdi. Fakat İstanbul büyük bir şehirdi ve her yerinde ayrı bir güzellik vardı. Gönül çoktan bu büyüleyici şehre alışmıştı. Yine de Antalya'nın yeri başkaydı. Tüm çocukluğu, gençliği orada geçmişti.
Arabayı sürerken "Hiç futbol izler misin?" diye sordu genç adam.
"Pek izlemem ama ailecek Fenerbahçeliyiz."
"O zaman sağ tarafına bak bakalım."
Gönül sağ tarafa bakıp "Kadıköy! Stadyum değil mi burası?!" dedi. Resmen çığlık atmıştı. Yüzündeki çocuksu sevinç görülmeye değerdi.
"Evet."
"Dedem buraya gelmeyi çok isterdi."
"Yine gelebilir Gönül. Benim burada locam var. Birlikte maça gideriz."
"Gerçekten mi Ozan?"
"Evet güzelim. Düğünden sonra İbrahim amcayla maça gitmeyi çok isterim."
