Έπεφτα κάθε φορά.
Κατρακυλούσα πιο βαθιά
Μου 'βαζαν τρικλοποδιά
Κι έπεφτα στο κενό
Και έσκαβαν πιο βαθιά
Μου ξερίζωναν την καρδιά
Τσάπα και λόγια πικρά
Διαμάντια στο κενό
Και σαν μητέρες αράχνες πλέκουν τον ιστό τους
Δροσοσταλιά - δροσοσταλιά πλέκουν το προικιό τους
Με μίσος με κοιτάν, με θεωρούν αντίπαλο τους
Ελάφι νεαρό σφαγμένο στον βωμό τους
Και φτάνει η ώρα και ο καιρός που πέφτουν τα φτερά μου
Και έχω ανάγκη για να ζεσταθώ ξανά τα πούπουλα μου
Μα μέχρι να τα ξαναβρώ καλύπτομαι με φύλλα απ'τα κλαδιά σου
Και δεν με αφήνουν να ξεκουραστώ,
Σαν δαίμονες τυλίγουν στις φλόγες τον κορμό
Και το σώμα σου μένει πάλι αδειανό.
Ανήμπορη πια εγώ,
Με κάθε χτύπο της καρδιάς μου σβήνει το μυαλό...
Βουλιάζω στο χώμα το νεκρό
...και δεν θυμίζει το σπίτι.
YOU ARE READING
Λόγια Μιας Μπερδεμένης Ψυχής
PoetryΉμουν ένα μικρό κορίτσι, ήμουν ένα παιδί έζησα, ονειρεύτηκα, πληγώθηκα, έγραψα. Είμαι μια νέα γυναίκα που γράφει τις σκέψεις της, τις ενοχές, τους φόβους, και τα συναισθήματα που την στοιχειώνουν τα βράδια Έζησα χιλιάδες ζωές μες το μυαλό μου, είμαι...
