Λόγια Μιας Μπερδεμένης Ψυχής

Σεληνιακό τοπίο

Μία καταστροφή η σχέση μας

Βομβαρδισμένα ερείπια άφησε πίσω

Οι τραυματίες όλοι πέθαναν

Ανήμποροι στου μακελειού τον ίσκιο

"Ήττήθηκα" είναι το μόνο που θα δηλώσω

σαν γραφτεί η αυτοψία μου

σαν όρνιο μέρες να μαζεύω τα πεσμένα πτώματα

σε ένα πεδίο μάχης όπου χάθηκε η αξία μου

Ψυχή τρομαγμένη με γκρεμισμένα τείχη

εξήντα μέρες μετά σε ένα δωμάτιο

και αφού καθαροέγραψε κάθε μελανή μνήμη

άφησε το υπόλοιπο βιβλίο να καεί στις στάχτες του

Και αν αυτό το ποίημα τελειώσει εδώ

σεληνιακό τοπίο θα αλληγορούσε ο κήπος της καρδιάς της

μα μέσα από τις στάχτες αναδύεται το μυστικό

πως αν ο αέρας δεν φύσαγε την αλήθεια της γυμνή

τόσο παγερός

πούλαγε την ψυχή της για να αφήσει άλλο ένα άγγιγμα

στο σώμα σου, ερωτικό

------------------------------------------------------------------------

Είχαμε αλήθεια κάτι εμείς οι δυο,

κάποιες στιγμές, εκρηκτικό

και ακόμα και μέσα στο σεληνιακό τοπίο αυτό

με σιγοκαίει η τελευταία φλόγα του πάθους

Απεχθάνομαι έντονα πλέον τον χαρακτήρα σου, και προσπαθώ να ξεχάσω την εικόνα σου, αλλά όποτε την φέρνω έστω και για λίγο στο μυαλό μου αρχίζω να τρέμω επειδή μου λείπεις... Μου λείπει το σώμα σου, τα χείλια σου, θέλω και πάλι να σε αγγίξω και να με αγγίξεις, μου λείπουν όλες εκείνες οι στιγμές που το άγγιγμα σου μαρτυρούσε έρωτα... Είσαι τόσο όμορφος και προσπαθώ να μην σε βλέπω πλέον γιατί το σώμα σου μου λείπει... Και ξέρω ότι ίσως νιώθω έτσι τώρα μόνο επειδή είμαι λίγο φορτισμένη συναισθηματικά και πεσμένη και αύριο θα νιώθω μια χαρά, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι φορτισμένη συναισθηματικά όποτε σκέφτομαι πόσο υπέροχος είσαι... Πόσο αγάπησα το σώμα σου... Το θέλω πίσω... Θέλω τον καλό σου εαυτό πίσω... Προχτές διάβασα τα τελευταία μας μηνύματα και μου φέρθηκες τόσο απαίσια και ψυχρά... Αλήθεια πώς μπόρεσες; Το ξέρω ότι αύριο δεν θα νιώθω το ίδιο, αλλά σήμερα σε θέλω πίσω...Μόνο μια μεγάλη αγκαλιά και μετά θα σε αφήσω... Και μόνο για σήμερα... Μου λείπεις...