Scientific Love Of Mine

CHAPTER 2

TATLONG araw na rin pala ang lumipas simula nung nangyari ang pinakahindi kanais-nais na nangyari sa buong buhay ko. It was never ideal for me. And I dislike the feeling back then. Kaya I should keep on moving forward and start neglecting that memory.

Nasa open field ako, nakahiga sa damuhan at dinadama ang sinag ng araw na dumdampi sa aking mukha. If I were a plant growing is never a problem—photosynthesis. Do you agree? Time check 5:40 am hmm, too early to be in school? I'm used to this, since I'm in elementary. Wala rin naman akong gagawin sa bahay dahil ako lang rin naman mag-isa doon. Looking for my parents? well they're gone. My phone rang and I took it outside my pocket. I check the caller's name on the screen and it's Rowena. I tap the answer button.

"Speak out," walang ganang sabi ko.

"Hindi ka na naman kumain ng breakfast!" sigaw niya sa kabilang linya. I just rolled my eyes. Panibagong sermon is waving!

"What's with the sermon? you're not my mom anyway," I answered.

"Pasaway ka talaga! nasa field ka ba?"

"Yup! As usual,"

"Okay, stay there and I'll bring breakfast,"

"I appreciate that. Thanks!"

"Sige bye na't mag-aayos na ako,"

And the other line is in silence. The call ended.

I'm now at peace again. Nasa ilalim ako ng puno ng mangga ngayon at nakahiga sa damuhan. If I'm not mistaken this was the same scene as to how Isaac Newton discover the law of gravitational force. But it's a different story, he was under an apple tree back then and so yeah pretty different.

I closed my eyes for a nap. Nang biglang may bola na tumama sa mukha ko. And it boils me up!

"What the—"dinilat ko ang aking mata at tumayo mula sa pagkakahiga. Hinanap ko ang walang hiya na may-ari ng bola na tumama sa aking mukha.

"I'm sorry miss are you okay?" tanong sa akin ng isang lalaki na kung tawagin natin ay mala-Adonis ang ganda but scratch that masasapak ko talaga ang gagong 'to!

"You think I'm fine?!" sigaw ko sa kaniya.

"Sorry miss, sorry talaga, naglalaro kasi ako ng soccer dito sa field. Hindi ko alam na nandiyan ka pala." nakayukong sabi niya.

Ha! paawa effect? tapos kasalanan ko pa ngayon? Palagi akong nandito pero NEVER pa ako natamaan ng bola sa lugar na ito!

"You mean, kasalanan ko?" Nakapameywang na tanong ko sa kaniya.

"No, that's not what I mean. I'm sorry, paano kaya ako makakabawi?" malumanay na sabi niya sabay kamot sa ulo.

May kuto ka?

"Bawi bawi umalis ka na nga lang! Nag-iinit ang ulo ko sa'yo! You just ruined my day!" mataas ang boses na sabi ko sa kaniya.

"I see. I'm sorry again," mahinang sabi niya sabay pulot ng bola na malapit sa akin at umalis na.

Bwesit! Paano kung nagkabukol ako tangina siya!

Sirang-sira na talaga ang araw ko!

Humiga ulit ako sa damuhan at pinikit ang aking mata hinawakan ko ang parte sa mukha ko na tinamaan ng bola. It really hurts ang magmahal ng ganito-- biro lang! It's still painful when I felt someone's presence near me kaya bumangon ako para ambahan sana ng sapak ang lapastangan na magbabalak sumira ng araw ko the second time around.

Ang lalaking malapit sa akin ngayon ay walang iba kun'di si Mr. Annoying. Ang dahilan ng pananakit ng mukha ko.

"Steady ka lang. Wala akong mahanap na ice kaya itong malamig na apple nalang ang ilalapat natin." ang lapit ng mukha naming dalawa.

He is rubbing the chilled apple to my face. Para maibsan ang pananakit nito. Pinakiramdaman ko ang aking sarili at ito na naman ang baliw na puso ko. Tumatambol na naman siya na parang sa isang paligsahan. It's beating lke crazing! may sakit na ata ako sa puso. Or rather should I stop drinking coffee?

Inangat ko ang aking tingin para may access siya sa ibang part ng mukha ko. Sa posisyong ito ay kitang-kita ko ang mukha niya. Pamilyar sa akin ang mukhang ito.

W-wait! ito ba si Jerick?!

Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko which made me feel uncomfortable. Baka marinig niya nakakahiya. W-wait ako pa talaga ang mahihiya eh may atraso sa akin ang mokong na ito!

"Ayan, are you feeling better?" tanong niya sa akin na may ngiti. Tinatamaan rin ng araw ang mukha niya which make him look amazing-- Ano ba itong pinagsasabi ko?

"Yeah, pwede ka na umalis shoo shoo," sabi ko sa kaniya with my hands asking him to leave.

"Wala man lang thank you?" sabi niya sabay pa-cute. lol! para siyang asong ulol!

"Thank you kaya umalis ka na kung puwede?" nakataas ang kilay na sabi ko sa kaniya.

"Okay then see you later Mace!" sabi niya sa akin sabay kindat at umalis na.

"Hoy!--" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil nakaalis na siya.

How dare him calling me Mace?! Close ba kami ha? MJ dapat! only my friends can call me Mace for goodness sake!

Napadako ang tingin ko sa apple na nasa tabi ko. Iniwan ng mokong na iyon. Isaac Newton discovered the Law of Gravitational with this apple falling from a tree. Does that have something to deal with me? Bakit bigla nalang nag-pop sa isip ko ang ideyang iyan? Kinagat ko ang apple at hinawakan ulit ang parte ng mukha ko na tinamaan ng bola. Masakit pa rin kasi talaga. Hanggang sa hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.

Sabi ng teacher ko, Science can explain everything. Even the things we barely believe. Will science explain what I'm feeling right now? napahawak ako sa aking dibdib habang nakapikit pa rin kahit hindi halata na meron. I know na may sakit sa puso and mental disorder. But my case is different, and I hate this! hindi naman siguro ako magiging isang apple na mahuhulog rin sa isang tao, diba? huwag sana!

I won't fall for that guy like how the apple in an apple tree did to Isaac Newton!