ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΊΡΙΣ
Με κοιτάει με ένα μπερδεμένο ύφος και λέει
''Ίρις?'' ενώ το σώμα του είναι ακόμα κολλημένο στο δικό μου.
Εγώ γυρνάω το κεφάλι του και κοιτάω αλλού
''Μπορείς να μετακινηθεις?'' τον ρωτάω με αβεβαιότητα στην φωνή μου
''Ε?'' αναφωνεί μπερδεμένος, μετά από λίγα λεπτά να με κοιτάει μπερδεμένος καταλαβαίνει πως κάτι είναι λάθος, και καθώς συνειδητοποιεί πως είναι απάνω μου πετάγεται πίσω, επιτέλους, αναπνέω!
''Άντε 100 χρόνια! Με έλιωσες!'' παραπονιέμαι ενώ προσπαθώ να ξεχάσω για αυτό το....εμ....φιλί....Αχργ! Ούτε να το θυμάμαι δεν μπορώ κοκκινίζω. Ξαφνικά άργησα να βυχω, και να μη μπορώ να σταματήσω. Ο Αιθερον με περνει και αρχίζει να με τραβάει, έβγαλε τα φτερά του αλλά τα ξανά έβαλε μέσα, από ότι φαίνεται πονάει και δεν μπορεί να πετάξει. Οπότε απλά άρχισε να με τραβάει με το ένα χέρι και με το άλλο να καλύπτει το στόμα και τη μύτη του.
Μετά από ώρα να μου ξεριζώνει το χέρι δόξα σης καταφέραμε να βγούμε από αυτόν τον βάλτο και είμαστε σε έναν χωμάτινο δρόμο. Αφήνει το χέρι μου, γυρνάει απότομα και με χαστουκισε.. Ο οξύς πόνος να διαπερνά το πρόσωπο μου, εγώ παγωμένη στη θέση μου να μην κουνάω χλωρό κλαρί προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι μόλις έγινε, ενώ πιάνω το μάγουλο μου και τον κοιτάω με γουρλωμένα μάτια. Αυτός να έχει μία έξαλλη έκφραση και να λέει θυμωμένος
''Πόσο χαζή παίζει να είσαι? Σου είπαν να έρθεις εδώ και εσύ απλά το κάνεις? Τι και αν γινότανε κάτι? Που ξέρεις τι είναι αυτό το μέρος και έρχεσαι έτσι? Δεν ανήκεις καν εδώ, δεν ξέρεις τα μέρι! Μη σου πούνε να πνιγείς να το κάνεις! Το ξέρεις ότι αυτός ο βάλτος είναι τοξικος!'' φωνάζει μέσα στην μούρη μου ενώ εγώ είμαι ακόμα σε σοκ από το χαστούκι. Αλλά τα λόγια του παίζουν ξανά στο μυαλό μου 'δεν ανήκεις καν εδώ' απλά κάθομαι σε σοκ και κοιτάζω το χώμα, μα εγώ ήρθα να τον βρω για να.... Νιώθω τα μάτια μου να υγρένουν, αλλά τα δάκρυά απλά δεν μπορούνε να βγούνε. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάω στα μάτια. Μακάρι να μπορούσα να εξαφανιστώ αυτή την στιγμή, εύχομαι να εξαφανιζομουν δεν με νοιάζει που.
Εκείνος γυρνάει και με κοιτάει δείχνοντας να είναι και αυτός σε ένα μικρό σοκ, εγώ απλά αρχίζω και περπατάω προς την κατεύθυνση που με έφερε το κάρο υπολογίζοντας πως προς τα εκεί είναι το 'κάστρο' .
''Ίρις..'' το όνομα μου ακούστηκε από τον Αιθερον σαν ψίθυρος και μετά από λιγο ένιωσα να με ακολουθεί...
''Ίρις'' άρχισε να με φωνάζει αλλά εγώ απλά τον αγνόησα
Με φωνάζει όλο και ποιο δυνατά, δεν δίνω σημασία. Με πιάνει από τον αγκώνα και με γυρνάει απότομα, τον κοιτάω με αδιαφορία.
''Ίρις, δεν με ακούς τόση ώρα?'' ρωτάει
'' όχι δεν σε άκουγα'' του απαντάω
''Ίρις, κοίτα, το παρά έκανα...'' αρχίζει να λέει, αλλά τον κόβω
''Μην ανοισηχεις, δεν πειράζει, δεν με νοιάζει έτσι κι αλλιώς, είναι η γνώμη σου, δεν υπάρχει τίποτα για εμένα να πω'' λέω αδιάφορα με την επιθυμία μου να εξαφανιστώ να μεγαλώνει!
Μακάρι να εξαφανιστώ.
Να χαθώ
Οπουδήποτε
Να εξαφανιστώ
Η επιθυμία να μεγαλώνει
____________________________________________________________
ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΑΙΘΕΡΟΝ
Δεν το πιστεύω ότι της είπα πως δεν ανήκει εδώ!!! Και την χτύπησα! Το σκατα δηλαδή! Προσπάθησα να απολογηθώ αλλά με αγνόησε και περπατάει μπροστά.
Μπλε καπνός άρχισε να εμφανίζετε από τα πόδια της και να ανεβαίνει εξαφανίζοντας το μέρος του σώματος της που καλύπτει.
''ΊΡΙΣ'' φωνάζω και τρέχω προς το μέρος της αλλά αυτή ακόμα με αγνοεί. Ακουμπάω το χέρι της για να την τραβήξω άλλα είναι πολύ αργά, το χέρι νου πέρασε μέσα από τον καπνό ο οποίος εξαφανίστηκε και δεν άφησε τίποτα πίσω ούτε καπνό ούτε Ίρις. Το μυαλό μου σταμάτησε, τι έγινε? Που πήγε??
أنت تقرأ
Ancient Creatures (On Hold)
الخيال (فانتازيا)Η Ίρις ζει μαζί με την μαμά της σε ένα διαμέρισμα, από όταν μικρή έχει κάτι περίεργα όνειρα για μια γαλανόλευκη αιωρούμενη μπάλα φωτός αλλά τον τελευταίο καιρό τα βλέπει όλο ποιο συχνά. Στην καθημερινότητα της αντιμετωπίζει την κρίση των άλλων ανθρώ...
