Het Geslacht Vuil Gat

Hoofdstuk 5

Door het huwelijk van Maria en Arnaud was er een nieuw, gelukkiger tijdperk aangebroken binnen de familie Cools, en Maria schreef er dan ook uitvoerig over in haar dagboeken; ze kon simpelweg niet begrijpen dat ze vroeger naar een bestaan vol avontuur had verlangd, terwijl het huiselijke leven zoveel eenvoudiger en aangenamer was, want de rust was het enige waar zij naar verlangde na de woelige oorlogsjaren. Maria en Arnaud waren graag geziene figuren in het dorp, en ze werden vaak "het purperen paar" genoemd, omdat zij beiden een heldenmedaille ontvangen hadden aan een purperen lintje. Voor even was alles perfect en kon Maria zonder te liegen zeggen dat ze tevreden was. Ze leerde een Arnaud kennen die elke ochtend al fluitend zijn ontbijt tot zich nam, haar vervolgens een mop voorlas van De Druivelaar en niet veel later zijn kostuum aantrok om naar zijn werk te vertrekken, maar eerst rende hij, met zijn aktetas in de hand, een rondje door de Blaubergse straten - de dorpelingen dachten daardoor steeds dat hij ongelooflijke haast had, terwijl hij eigenlijk ging hardlopen om fit te blijven.

Enkele dagen na hun bruiloft had Arnaud zijn meisje meegenomen naar Antwerpen, waar ze voor het eerst het filmtheater bezochten - al wisten ze beiden niet af van het bestaan van klapstoelen, dus eenmaal in de zaal, namen ze plaats bovenop de rugleuning van de stoelen. Ook toen ze na de vertoning weer huiswaarts keerden en ze een verkoper van frisco's tegen het lijf liepen, werd nog maar eens duidelijk dat het eenvoudige dorpsleven achterliep op de moderne stad. Een frisco was voor hen een onbekend begrip en bijgevolg kochten ze er verschillende zodat Marcel en Leopoldine Cools, bij wie het paar nog steeds inwoonde, thuis ook konden proeven. U kunt reeds raden dat Arnaud zijn broekzakken en Maria haar handtas later die avond vol gesmolten ijs een chocolade aantrof, en dat zij niet begrepen waar hun lekkernijen uit de stad gebleven waren.

Op het gemeentehuis deed Arnaud zijn best het werk zo vlug mogelijk te voltooien zodat hij vroeger huiswaarts kon keren om bij zijn vrouw te zijn, en toevallig vertrok Leopoldine uitgerekend dan op een wandelingetje, en hadden Maria en Arnaud het huis voor zich alleen - zij wilden allen spoedig kindergelach horen weergalmen in de Sparstraat. Wanneer moeder Cools niet veel later weer thuiskwam, trof zij het paar doorgaans aan voor de haard in de woonkamer, Arnaud genietend van zijn krant en Maria breiend, alsof er niets was gebeurd, maar zij wist wel beter; een speelse fonkeling blonk in de ogen van de geliefden.

In mei '45 vertelde de radiopresentator hen bovendien dat er weer vrede was in Europa, en weerom werd er feest gevierd in huize Cools. Hun geluk bereikte echter zijn hoogtepunt toen Maria, anderhalve maand na haar huwelijk, ontdekte dat ze in verwachting was van een kindje.

Nu ik u een korte schets heb gegeven van het leven van het echtpaar Cools, zou ik graag de draad van ons verhaal weer oppikken in de maand mei van 1945, want de oorlog was dan wel voorbij, zijn schaduw zou Blauberg nog doorkruisen. Het onheil begon op een zonnige morgen, toen Maria samen met Arnaud in de voortuin van de Sparstraat 15 stond; hij met zijn bruine maatpak en aktetas in de hand, klaar om naar zijn werk te vertrekken, zij gehuld in een fleurig bloemenjurkje.

Terwijl Maria de stropdas van haar echtgenoot fatsoeneerde, vroeg ze wat hij die avond eten wilde.

"Maakt ge nog eens witloof?" vroeg Arnaud grijnzend.

Maria knikte en wilde hem er net op attenderen dat het al laat was en hij niet meer op tijd op het gemeentehuis aan zou komen indien hij niet vlug vertrok, toen ze een welbekende stem in de verte hoorde. "Maria, Arnaud, goeiemorgen!" Postbode Louis Claes hield halt voor hun woonst.

"Goeiemorgen, Louis", begroette Maria de man. "Hebt ge veel post rond te brengen vandaag?"

"Nie meer als gewoonlijk." Hij liet zijn blik over het echtpaar glijden, en plotseling klaarde zijn gezicht op. "Ik geloof da 'k u proficiat mag wensen, niewaar? Stan hee gezee da gelle 'n kind verwacht."