Het Geslacht Vuil Gat

Hoofdstuk 14

De volgende dag ging Arnaud weer naar zijn werk op het gemeentehuis, maar niet zonder Maria een kus op haar wang en vervolgens op haar buik te geven, en daarna zijn rondje door de dorpsstraten te lopen; het leven zoals zij dat voorheen in Blauberg gekend hadden, ging simpelweg voort in hun nieuwe woning in de Meulemanslaan in Tongerlo. Maria vulde haar dagen met het uitpakken van hun spullen en de kasten in de woonkamer te decoreren met hun trouwfoto's en de tafel met de eerste bloemen van de beginnende lente. Ofschoon het haar vreemd voelde overdag helemaal alleen te zijn - in Blauberg verzorgde zij het huishouden immers steeds met Leopoldine - beviel het haar wel.

Zo gingen de dagen voorbij, en ze waren vredig en warm, want als Arnaud 's avonds thuiskwam genoten de twee geliefden van de maaltijd die Maria bereid had, en daarna gingen ze in de woonkamer zitten, hij gebogen over een boek, en zij breiend of schrijvend in haar dagboek. Toch miste Maria iets, een leegte die haar man, hoe erg hij ook probeerde, niet zou kunnen opvullen. 

Het was een frisse ochtend toen Maria haar fiets nam en naar Blauberg reed. De stralen van de maartzon schenen op haar gelaat en weerkaatsten in haar gouden trouwring en een frisse bries deed haar grijze rok dansen terwijl ze trapte. Gestadig dreven de kale bomen, de stromende beekjes en het eeuwig groen der weiden aan haar voorbij, en na een wijl kwamen de kleine dorpshuisjes van Blauberg in zicht, en hoorde Maria voetstappen van de dorpelingen op de keien, en rook ze de geur van eten op de fornuizen. Zo machtig als God aanwezig was in de levens van deze brave dorpelingen, zo torende ook de Blaubergse kerk boven de huizen uit. De aanblik van dit vertrouwde tafereel vulde Maria met nostalgische warmte, ook al was zij tijdens de oorlog haar geloof in de Heer kwijtgeraakt.

Niet veel later parkeerde ze haar fiets tegen de heg in de voortuin van de Sparstraat 15 en trok ze aan de bel. Een moment voor Leopoldine de voordeur opendeed, besloop de gedachte Maria dat ze dit heuglijk nieuws beter kon brengen met de aanstaande vader aan haar zijde. 

"Och, Mariake! Da 's 'n verrassing", begroette Leopoldine haar. Lichtjes van vreugd fonkelden in haar groene ogen. Ze legde haar plumeau neer op de kast naast de voordeur en de veegde haar bestofte handen af aan de witte schort die ze omgebonden had. "Hoe gaaget in 't nieuw hoas? Allé, komt rap binnen! Is den Arnaud er nie bij?"

"Arnaud werkt", antwoordde Maria terwijl ze binnentrad en de deur achter zich sloot. Ze volgde Leopoldine naar de woonkamer, waar haar schoonmoeder eerst haar schort losbond, alvorens zij beiden plaatsnamen in de donkerrode zetels. 

"En zijt ge 't al gewend in Toengel?"

"Ja, 't is een ferm hoas, mor 'k zen 't nog aan het inrichten." Haar blik dwaalde af naar het haardvuur, dat behaaglijk knisperde. "Den Arnaud is ook heel gelukkig", zei ze na een stilte, en het deed Leopoldine zichtbaar deugd dat te horen. 

De vrouw staarde mijmerend in de leegte. "Ik weet nog goe da 'k hier voor 't eerst kwam wonen. 'k Was vijfentwintig, zjust getrouwd met onze Marcel - ach, da was 'n schone tijd. En 'k weet nog goe dat pastoor Charles ons na de mis altijd kwam vragen waar de kinnekes bleven." Ze schonk Maria een welgemeende glimlach. "Mor ge moet uw eigen nie laten opjagen, Maria, pakt eerst uw tijd om te genieten van mekander. Bij mij duurde 't ook zeve jaar voor 'k Arnaud kreeg."

Maria grinnikte zwak en richtte haar blik naar het tapijt. "Da zegt ge zjust te laat, Leopoldine", grijnsde ze. "Ik kwam eigenlijk om u te vertellen da ge weer grootmoeder gaat worden."

Voor even was het doodstil. Leopoldine hapte naar adem, sloeg haar hand tegen de boezem, en met haar andere hand klampte ze zich vast aan de zetelleuning. Ze leunde voorwaarts, alsof ze Maria dan beter horen zou. "Meent ge da?" Toen Maria knikte, loosde de vrouw een genietende zucht, en abrupt veerde ze overeind. "Och Maria, 'k zen zo content om da te horen! Da moet ik straks aan onze Marcel vertellen."