BSD Karakteri x Okuyucu

ATSUSHIxOKUYUCU

İyi okumalar, he mutlu son bu arada kslalsmslsmmsmsms.

***
"S/a BU NASIL OLDU ??!"

"Endişe etme Atsushi iyileşeceğim."

"NASIL ETMEM!!?"

Hastanede yatarken başımda basbas bağıran daha doğrusu, siren sesi vardı. Ufacık bir yaraydı neden bu kadar endişe ediyordu ki? Sıkıntıyla başımı yan tarafa çevirdim. Gerçekten yorgundum Atsushi'nin bağırması dinleyecek havamda değildim pek.

Başımı yana çevirince sesi birden kesildi. O tarafa tekrar döndüm.

Üzgün bir hali vardı. Kırgın gibiydi daha çok. Atsushi neden böyle davranıyorki? Öncedende çokca yaralanırdım, neden bu sefer abartıyor. Böyle düşünerek kafamın etini yemek yerine sormaya karar verdim.

"Hey Atsushi sorun ne?" Atsushi bakışlarını bana çevirdi. "Belli değil mi?" etrafıma baktım, belli olmadığı anlatmaya çalışıyordum.

Ama tanrı aşkına? Nerden bilebilirim sorunun ne olduğunu?

"Atsushi sorunun ne olduğunu bilmiyorum açıkca söylemeye ne dersin?" Atsushi bakışlarını yere çevirdi bir cevap beklersen arkasına bile bakmadan kapıdan çıkıp gitti.

nE? Diye kalmıştım ortada. Onun sorunu ne?

Ah başım gerçekten ağrıyor. Uyusam iyi olur.

...

Hastanede 1 hafta kalmıştım neredeyse, Atsushi o günden sonra gelmedi. Ve şuanda da karşılaşmıyorduk. Dazai-san bile gelmişti evet. Patron bile...TANRI AŞKINA RANPO-SAN BİLE ZİYARET ETTİ ATSUSHİ NEDEN GELMEDİ!!?

"S/a-kun sakin ol, Atsushi'yi sevdiğini biliyorum ama herkes bilmesede olur değil mi?"

Masada otururken Dazai-san masada bana bakıp gülüyordu. Ve sadece o değil. Kunikida-san, Kenji-san, Ranpo-san ki onun pek umrumda değildi aslında. Bana bakıyordu.

Lanet olsun dıştan söyledim değil mi? Ölmek istiyorum... Başımı masaya koyup küçük bir özürden sonra bilgisayardaki işime geri döndüm. Hala diğerlerine bakacak yüzüm yoktu-

Bir dakika Dazai-san biraz önce bana ne söyledi, Atsushi'yi sevmek mi?! Ne hayır...hayırr!

"DAZAİ-SAN BEN ATSUSHİ'Yİ SEVMİYORUM-"

"...ben geldim."

Tam bağırarak sevmediğimi söylerken kapıdan masumca içeri giren Atsushi' ye döndüm. Bu sefer batmıştım işte.

"Upsi" diyerek kitabı kapatıp bize döndü Dazai-san, merak ediyordu ne olacağını. Kunikida-san başını bize döndermişti. Sanırım bu sefer Ranpo-san'ında ilgisini çekmeyi başarmıştık.

Ama bu sefer onları önemsemiyordum. Bu cümle oldukça yanlış anlaşılırdı. Atsushi'yi elbette arkadaşım olarak, partnerim olarak çok seviyordum. Ama o anlamda sevmiyordum, değil mi?

Atsushi bir süre bana baktı. Ama gülümseyerek içeri girdi. Bunun üstüne hiçbir şey söylememişti. Ama her zamanki enerjik halinden eser yoktu sadece oturup işlerle ilgilenmeye başladı.

Çalışırken sürekli Atsushi'ye bakıp duruyordum. Gerçekten batırmıştım işleri. Bana bir tek olsun dönüp bakmıyordu. Özür dilerim Atsushi. Ve keşke bunu sesli söyleyebilseydim.

"Hey size bir iş çıktı. Adresi atıyorum sana halledin." Kunikida kafasını kaldırmadan konuştu. Tam başımı sallayıp onaylayacaktımki, üzgün bir ses kulağıma doldu.

"Ben yalnız hallederim Kunikida-san, adresi bana atabilir misin?"

Kafamı duvarlara sürtüp, yere kafa atmak istiyordum. O cümleyi nasıl söyleyebildim?!! Hemde bu duygularıma rağmen...