Silhouette Of Forbidden Secrets (Medovella Chronicles 1)

Chapter 24

The golden rule of trust

My body trembled as my breathing got heavy every second I felt my father's body, pulling away from mine.

Several torches of orange and red flame, illuminated the whole place. he torches of anger and pain from the villagers, directed to the killer of my father....their leader.

Napahiyaw ako sa sakit at pagdaramdam nang tuluyan ng makalayo ang walang buhay na bangkay ng aking ama, palayo sa aking mga braso.

'Kasalanan ko to, sana hindi na ako sumama'

Nanginginig ako sa takot at hinagpis habang sige parin ang paghiyaw ng sakit, upang kahit manlang maliit ng porsyento ng sakit at pait na aking nararamdaman ay mawala, kahit saglit. Ngunit mas lalo akong niyayakap ng galit at sisi.

"A-Ate...ATE!" Narinig ko ang pagtawag saakin ni Katarina.

Bulag ang aking mga mata, wala akong makita kung hindi ang kulay ng pagdaramdam. Itim. Ang aking tenga ay namimingi habang naririnig ang iyak ng mga mamamayan, hinahantong ang sisi saakin.

"Paano namatay ang pinuno?"

"Bakit mag-isa lamang sila sa gitna ng kagubatan?"

"Sinasabi ko na nga bang baka ay may masamang balak ang sarili niyang anak sakanya!"

"HUSTISYA PARA SA PINUNO!" Sigaw ng mga ito sa gitna ng aking paghikbi.

"TUMAHIMIK KAYO! WALA KAYONG ALAM! HINDI ANG ATE KO ANG PUMATAY SA SARILI NAMING AMA!" Sigaw ni Katarina habang nakabalot ako sa mainit nitong yakap, dinig na dinig ko ang malalakas na hikbi rin nito.

I clenched my fist against the cloth of my dress. My dress wasnt visible anymore, it was soaked with red flaming blood. As the smell of reaking blood entered my senses, I grew more angry, I cried and cried for mercy and justice.

My father was killed.

"I-Ikaw ang p-pumatay? Reverie?" Napaangat ako ng tingin ng may magsalit.

Kaagad akong napailing ng magtama ang mga mata namin ni Tiya Hanai, sa likuran nito ay ang nagdadalamhating si Ate Mercedes.

"H-hindi a-a-ako ang pumatay T-Tiya, m-may baril kan-kanina!" Sigaw ko sa gitna ng hikbi

"May dala kang kutsilyo anak" Malungko nitong saad saka ipinakita saakin ang isang kutsilyong nakapwesto sa laylayan ng aking madugong saya.

"H-Hindi p-po akin yan!" Tanggi ko ng paulit ulit habang pilit sinisiksik ang sarili sa mga braso ni Katarina, nanginginig sa takot at sa kung ano ang iparatang saakin.

Inabot muli ni Tiya Hanai ang kutsilyong may mansta marahil ng sariling dugo ng aking ama. Tinignan niya ito na mayroong luha ng hinagpis at pait sa kanyag mukha.

"MAMAMATAY TAO KA!" Nagulat nalamang ako ng biglaang may humablot ng aking buhok ng mahigpit.

Napapikit ako habang patuloy ang pagragasa ng takot at sakit sa aking sistema. Patuloy na nanginginig ang mahina kong katawan habang hila hila parin nito ang buhok ko at pilit akong pinagsasampal, sa nagpupuyos na galit.

"OLIVIA!" Pagpipigil ni Tiya Hanai at ng mga kapatid ko ky Olivia, na siya palang humablot ng aking buhok.

"GA GO KA! PINAGKATIWALAAN KITA! BAKIT MO PINATAY SI AMA!" Sigaw nito saka paulit ulit na sinampal ang aking mukha.

Napadapa naman muli ang hinang hina kong katawan. Napahiyaw ako ng may muli humablot sa aking panga at pinisil iyon ng mahigpit.

"Tandaan mo to, hinding hindi mo malalampasan ang kahibangang ginawa mo Reverie" Nagpupyos sa galit ang mga matang aking natitigan, ako'y mala abo sa paningin nito. Si Tiya Olimpiya.