Silhouette Of Forbidden Secrets (Medovella Chronicles 1)

Chaper 37

Remembering the lost hopes

With shaking hands I kept both the letter and the ziplock bag inside my pocket. I filled my lungs with air as I feelt myself suffocate on the tight essense of what the evidences gave me. I shut my eyes tight as I calm myself, pushing back all of my tears, fixing my posture.

I stood up, my shaking hands shoved inside my pocket, clutching the paper and plastic tightly to my hip. I lifted my sight as soon as I heard the door creak open.

There on the door, was Spencer, already fixed, dressed in a formal attire, his face was filled with weary and  shock expressions.

Inangat ko ang aking dalawang kilay, tinatanong kung ano ang pakay niya. Kaagad siyang umayos ng postura, hinarap ako habang ang dalawa niyang kamay ay nakatago sakaniyang likuran.

"Pwede mo nang bisitahin si Cameron. He's stable"

Nanlaki ang mga mata ko, namamaga parin dahil sa pag-iyak. I saw a hint of light when my ears were filled with joyous news. All of the thoughts inside my head fled away, only to be replaced by Cameron's face.

I felt my sould getting lighter as I stare at Spencer's smiling face, a bearer of good news indeed. I jumped from my toes and ran towards him in excitement.

"How is he?" I asked, giddily

"He's stable now, as we speak. He is concious now, the effect of the Isleson dawned unto him too much that, according to the information given by his physicians he can still feel side effects, flu and aches, even after a few weeks."

"H-How- Is there any effect on him, aside from him being weak and sickly?"

"Maybe it is best if you could see him" He smiled, ignoring my question.

Tumango ako saka naglakad na papalampas sakaniya, hindi mapakali sa muling pagkakita kay Cameron.

My heavy footsteps engraved onto the soft muddy soil of the island, my face with a wide smile, my hands trembling and my body shook, completely embraced by much euphoria and excitement.

Napahinto ako sa paglalakad ng masilayan ang isang maliit na bahay na gaw sa kahoy ang malapit saamin, nabalot ako ng kaba ng masilayan ito. Naalala ko parin kung paano binuhat ng mga sundalo ang walang malay na katawan ni Cameron, nalulunod sa dugo, papalapit sa bahay na ito.

"Its okay Reverie, nandyan siya sa loob" Bumulong si Spencer sa aking tenga saka hinaplos ang aking mga balikat, pinapakalma ako.

Tumango ako saka dahan dahang tinulak ang sarili, papalapit sa maliit na bahay. Ang kahoy nito ay malaginto ng sumagi ang panghapong sinag ng araw.

Nang makalapit kami rito ay pinagbuksan kami ng dalawang armadong lalaki, ang naglalakihang mga baril nakasabit sa kanilang balikat, ang sintron ng bala ay nakasukbit sa kanilang dibdib.

Yumuko ako habang mabibigat ang mga paang pumasok sa loob ng bahay. Sinalubong ako ng malamig na hangin at malupit na atmospera sa loob ng silid. Ang mga malalagkit na tingin ng mga taong nakaputing amerikana at ang ibang nakabughaw na uniporme, hula ko'y mga doktor at nars na gumagaling sa prinsipe

"The Fiancee of the prince" Narinig kong bulong ni Spencer sa isang lalaking nakaputing roba. Nanlaki ang mata nito ng marinig ang sinabi ni Spencer at kaagad inutusan ang mga kasamahan.

Nagulat ako ng biglaan silang napayuko, bilang paggalang sa aking presensya. Kaagad akong umiling saka hinawakan ang balikat ng isang nars.

"H-Hindi- W-wag kayong yumuko" Pagpapaumanhin ko sakanila.

Ngiti ang isinukli nila saakin ng nag-angat na sila ng kanilang mga tingin. Tumango ako sa hiya saka tinignan ang doktor na nasa aking kanan.

"He's here miss" Imporma nito saka iginaya ako papalapit sa isang bughaw na kurtina.