Silhouette Of Forbidden Secrets (Medovella Chronicles 1)

Chapter 28

Ruins of a longing home

Sometimes you wont forget the one person who hurt you the most, because they're the ones who gave you memories of a lifetime.

Memories are timeless treasures.

The soft wind caressing the fibers of my skin. The scent of fresh dew, and dried leaves invaded my scenses.

The pink skies, cotton candy clouds and fresh tulips consumed my being. The green grass hovered over the hills, plains and mountain tops. Majestic trees, towering over the tall, lean mountains.

The sound of people's cheer, while they're smile reach their eyes. The scent of sweat and sun ray invaded their houses, as the children played non stop.

Peace. Peace is what our island screams. But I know better. Inside they still mourn for my father, they still mourn for the lost of a great and loving leader.

My eyes settled on the yellow diamond resting on my chest as it shined its reflection to the light, making me known of its presence. I held it in my hand and caressed it softly, remembering my father's works, and how he adored me as his successor.

'May mga sitwasyong mahahanap mo ang iyong sarili sa gitna ng kawalan. Ngunit sa gitna ng kawalan mahahanap mo ang iyong sarili'

Ang aking puso ay napuno ng pangungulila at matinding pagkadamdam. Ang mga salita ng aking ama ay tumatak sa aking puso at tila nababagay iyon doon.

Pasensya na papa, hindi ako kasing lakas ng inaakala mo.

I am the girl who is always there for people. I am also the girl who faces the clashing waves alone. I am also the girl who stares at the mirror, and puts a smile on whoever was looking back.

Ang aking mga paa ay nakakadena, ang aking mga kamay ay nakagapos, ang aking bibig ay nakasara at ang aking mga mata ay nakamulat. May muwang ako sa nangyayari, ngunit hindi ko kayang imulat ang iba rito.

I felt like I was drowning, I felt like I was underwater, catching my own breath, saving myself, while everyone is enjoying the beautiful sun above me.

My thoughts stopped at a sudden second when I heard loud laughs and cheers of joy.

Naglakad ako papalapit saaking pinto at bahagya itong binuksan, binigyan ng maliit na espasyo upang ako'y makasilip sa kung anong mayroon sa baba.

Naaninag ko na mayroong mga mananahi sa baba habang ang aking kapatid, si Olivia ay nakatayo sa gitna nila at masayang sinusukatan.

Bukas na ang seremonya ng pagpasa ng korona kay Olivia, kaya naman ngayon ay inihahanda na ang kaniyang susuoting magarbong gown, na kaniyang susuotin sa seremonya.

Nakita ko namang masayang nagkwekwentuhan si Tiya Olimpiya kasama ng kaniyang mga amiga na kaniyang inimbitahan, para siguro ang ipaalam sakanila kung ano ang nakamit ng kaniyang unica hija.

Napayuko ako sa hiya ng makitang umangat ang tingin ng isa sa mga kaibigan ng aking tiya at tinuro ako, narinig ko ang mga bulung bulungan nila at naaninag ko pa ng kaunti ang mapanghusga nilang mga tingin.

Binalot ako ng hiya at pagsisisi nang naisarado ko na ang aking pintuan. Sumandal ako kaagad sa aking pinto, habang namumuo ang mga mumunting mga luha sa aking pisngi, muli akong nangilabot nang pasukin ng malamig na hangin ang aking kwarto, galing sa nakabukas na bintana.

Napapalibutan ng mga magagarbong dekorasyon at magagarbong mga ilaw ang kabuoan ng pabilyon kung saan gaganapin ang seremonya ng korona.

Grand chandeliers, enterpreting the seven moons of Bakunawa, while the gems hanging upon them serve as the stars, lit up the whole place. Golden threads of silver and gold, embroidered on the ballroom's wall, slithered up until the ceiling. Intricate paintings and images of lovely, innocent angels, holding the harp, caressing and playing the trumpets embed themselves on the ballroom's ceiling, looking upon us, as if they were protecting us.