အထူးကုေဆးရံုျကီး၏ ေျကာ္ျငာဘုတ္ေရွ႔တြင္ လူမ်ားစုရံုးကာ တီးတိုးစကားဆိုေနျကသည္။ ေျပာင္းေရႊ႕စာရင္း၊ ရာထူးတိုးစာရင္းကို (၆)လတစ္ႀကိမ္ ေၾကျငာၿပီး၊ ပညာသင္ဆုစာရင္းကို (၂)ႏွစ္ တစ္ျကိမ္ ေျကျငာသည္မို႔ ယေန့က ထူးထူးျခားျခား စည္ကားေနေလသည္။
"ဟယ္...၊ ငါ အဲ့ဌာနမွဴးနဲ႔ အတူက်တာေပါ့ေလ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကို ေျပာင္းလိုက္အံုးမယ္၊ ဌာနမွဴးမ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး ေန႔တိုင္း အားျပည့္ေနေတာ့မွာပဲ"
"အားယား၊ နင့္ကို အားက်လိုက္တာဟယ္"
"ဒီတစ္ခါလည္း ငါမပါျပန္ဘူးဟ"
"ေနာက္တစ္ခါေပါ့ကြာ"
"အားယား ဒီတစ္ေခါက္ ပညာသင္ဆု(၅)ေယာက္ထဲ ပါတယ္"
"သားရီးရာ၊ ဂုဏ္ယူပါတယ္"
အားလံုးရဲ႕ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ စကားသံေတြက ကၽြတ္စီကၽြတ္စီ ညံေနေလသည္။
အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး၏ ရံုးခန္း၌ ဆရာဝန္ႀကီး၏ ေခၚယူမႈေၾကာင့္ ဆရာဝန္ငယ္ေလးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလို႕လာသည္။
"ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကို ေခၚတယ္ဆို"
"ေအး၊ ဆရာေျပာထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း သြားလိုက္"
"ဒါဆို ဆရာTumcialကေရာ"
"သူ ဒီႏွစ္ေတာ့ သြားရမယ္"
"ဒါေပမဲ့၊ ဆရာ Patientက"
"ရတယ္၊ Patientနဲ႔ အုပ္ထိန္းသူေတြကို ဆရာေျပာၿပီးၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ဆရာ"
###########
Flash back...!
"ဟဲ့ အခန္းနံပါတ္ (၂၂၄)က လူနာက ငယ္ငယ္ေလးေနာ္"
"ဟုတ္ပါ့ဟယ္၊ ငါျဖင့္ သနားလို႔ မဆံုးဘူး"
"အေျခေန ဆိုးလို႔လား၊ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္း ေဆးရံုတက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ေလ"
"ေသြးေရာဂါဌာနက ဆရာႀကီးနဲ့ ငါ့ဆရာနဲ႔ ေျပာေနတုန္းမွာ ၾကားလိုက္တာဟ၊ (____)ပဲ ခံေတာ့မွာတဲ့"
"ဘာ....တကယ္"
ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနသည္ကို တစြန္းတစ ၾကားလိုက္ယံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က မသိဘဲ ေနမတဲ့လား။
ေမေမနဲ႔ေဖေဖတို႔ ကၽြန္ေတာ္ကို မေျပာခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ လူနာကို ေရာဂါအေၾကာင္း မေျပာျပတက္တာဟာ ေဆးရံုမွာ ရွိေနၿပီးတဲ့ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ႀကီး တစ္ခုဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ခုမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေလးပဲ ရွိေသးတာေလ။ ဘယ္သူကေရာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္မွာလဲ။ ေသမွာကို သိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေပ်ာ္မေနပါဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ ဘာဆို ဘာမွ မစဥ္းစားရေသးဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ေတာင္ ေလွ်ာက္မလည္ရေသးဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ.....။
BẠN ĐANG ĐỌC
Mine (Completed)
FanfictionOffGun (Completed) Zawgyi & Unicode 18/11/2020 to 7/12/2020
