Loving: Thirty-Four

118 10 6
                                    

Blessings


I slept that night lighthearted. I wanted to cry out loud due to extreme happiness. Mas lalo ko lang siyang minahal nang marinig ko kahat nang sinabi niya kagabi. In spite of me, drunk. I still managed to listen to whatever he say. Nakatulog ako habang nakaunan sa braso niya at nagising din akong gano’n.

When I woke up, my eye darted to Zack’s neck at naramdaman ko ang kanyang kalmadong hininga. He is caging me using his arm by hugging me. Akala mo naman tatakasan ko siya pagkagising niya. Umusog ako ng konti para makita ko nang maayos ang kanyang mukha. At nang makita ko na, humanga na naman ulit ako sa kanyang mukha.

Titig lamang ako nang titig sa kanya. The more I looked at him like this parang mas lalo ko siyang minamahal. This adorable visage is owned by me. Even if our love isn’t sealed for a lifetime, I do know that I’ll end up with him. I’m sure of it.

“You’re adoring my face like it’s your obsession. Chill, love. That’s all yours.”
Hindi ko namalayan na nagising na pala siya. Nahiya tuloy ako dahil nakita niya kung paano ko siya titigan. I remained quiet until he leaned and gave me a kiss.

“Good morning.”

“M-Morning…” I responded, stammering.

He ignored me, stammering. Hindi gaya noon na pinupuna niya ako tuwing nauutal ako. Saying that I shouldn’t be shy around him.

“I’ll be going home first. Ready yourself, I’ll fetch you at ten.” Sabi niya.

“Saan tayo pupunta?” Nagtataka kong tanong.

“Don’t bother asking. Hindi ko naman sasabihin. Don’t worry, you’re in good hands.” He assured me.

“Okay…take care.”

“Bye. I love you, Zen.” He told me.

“I love you more.”

Naglakad siya ulit pabalik sa akin at ginawaran niya ako ng halik. “Umalis ka na. Baka hindi ka makaalis dahil panay ang halik mo,” puna ko sa kanya.

“Oh, you gave me an idea. But I should decline it. Mas importante ang pupuntahan natin.”

Nakailang paalis na ako sa kanya bago pa siya tuluyang umalis. I’m still thinking kung saan kami pupunta. I became curious and nervous at the same time. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.

***

At exactly nine thirty in the morning I saw Zack inside my room wearing a very formal clothes. He’s wearing  a suit.

“You ready?” He asked.

“Apparently not. I think I’m nervous.”

“You don’t have to. Ako nga dapat makaramdam ng takot,” he said making me more nervous.

Pero bago pa lang ako maka-react. Hinawakan niya na ang aking kamay at pinagsiklop ang aming mga daliri. We walked until the house’s main door with hands intertwined. My fingers are so soft and vulnerable compared to his hard and manly fingers. I think that’s the reason why our fingers really fit to each other.

Loving Him Even In SadnessWhere stories live. Discover now