Chapter Twenty Four

1.5K 57 14
                                    

Chapter 24


I know I am independent and I am always fine just only on my own. But having someone to be there for you when you're tired and when you feel like it's you against the world, someone who always stays by your side, always on your side, is what I needed right now. Sadly, I feel like I am alone again, that it's just only me.


I forcefully pushed King and run away from him. He called me but I didn't bother to look at him anymore. I am so disappointed. May kasalanan naman ako, alam ko iyon at aaminin ko. Masyado lang akong nasaktan kasi wala pala akong kakampi. Si King na inaasahan kong magiging kasama ko hindi pa ako pinapaniwalaan.


Nakarating ako sa city proper hanggang sa may nakita akong isang taxi at agad na pinara. Nakita ko si King na bumaba sa kanyang sasakyan kaya agad akong sumakay sa loob. Pumasok siya muli sa kanyang sasakyan at sinundan ako hanggang sa nakarating ako sa bahay.


Mabilis akong tumakbo sa loob ng bahay habang umiiyak. Isasara ko na sana ang pinto nang pigilan iyon ni King. Damn, he was so fast!


"Casper, let's talk. I'm sorry." Hindi ko siya pinakinggan at muli akong tumakbo papunta sa kuwarto ko.


"Casper!"


"Bakit? Ano'ng nangyayari?" nakasalubong ko si Mama pero dahil sa kagustuhang makalayo kay King tuloy-tuloy ako sa pagtakbo hanggang sa nakapasok na sa kuwarto at marahas na sinara ang pintuan.


King knocked the door.


"Casper..." malambing niyang tawag.


"Hey, Casper. Let's talk. I'm sorry. Please, forgive me. I'm sorry," his voice cracked. I cried more while hugging my knees. Nakabaon ang ulo sa tuhod at umiyak lang nang umiyak.


"Buksan mo 'to please. Let's talk. I'm sorry. I wasn't considerate with your feelings... na dapat ako ang umiintindi sa iyo. Na ako dapat ang kakampi at kasama mo."


I bit my lower lip because those were the things I wanted to hear and feel earlier but now it's too late...


"Babe..." he kept on knocking the door.


"I'm sorry." that was the last thing I heard from him before I decided to sleep with a heavy heart.




Flashback:

"Papa, let's play!" I called Papa while he was doing something on a big paper. I even don't know what that is. Nasa kuwarto siya ngayon nila at kanina pa hindi lumalabas ng kuwarto kaya pinuntahan ko siya rito.


He smiled and offered a hand to me. He scooped me and then he put me on his lap, facing the big paper.


"Papa what's that?" nilingon ko si Papa. I am referring to what he's doing.


When You Smile (Engineering Student #3)Where stories live. Discover now